Δύο παντού. Όσες και οι ώρες του ντοκιμαντέρ, που την ώρα που έπαιζε στο θερινό ΒΟΞ κατέβηκα κάτω να δω που είναι το κορίτσι που χωρίς εκείνο, δεν θα είχα καταφέρει τίποτα.
Αν δεν σου αρέσουν τα συναισθηματικά κείμενα, μην συνεχίσεις να διαβάζεις. Ακολουθεί ένα τέτοιο. Ένα κείμενο για δύο πρεμιέρες, δύο χρόνια, δύο ώρες και δύο κανάτες.
Το Σαββατοκύριακο που πέρασε το The Untold, το Μέσο που 8 άνθρωποι φτιάξαμε τον Αύγουστο από το μηδέν και με τίποτα, παρουσίασε το ντοκιμαντέρ «Τέμπη: The Untold Story». Το Σάββατο -14/6/25- στον Μικρόκοσμο σε δημοσιογραφική προβολή και την Κυριακή -15/6/25- στο ΒΟΞ σε ανοιχτή.
Πριν από κάθε πρεμιέρα μιας δουλειάς, όποιας δουλειάς, υπάρχει πίσω της μια τεράστια διαδρομή. Μια διαδρομή που μπορεί να έχει παραγωγή και συνεργείο ανθρώπων. Δηλαδή χρήματα. Ή μια διαδρομή σαν τη δική μας.
Δηλαδή ανθρώπους που η καρδιά τους το λέει τόσο, που δεν ανταλλάζεται με όλα τα χρήματα του κόσμου. Την Μαρία Γαλάτη και την Μαρία Ράντου. Τον Σοφοκλή Αρχοντάκη και τον Ηλία Γεροντόπουλο. Τον Σπύρο Κυριάκη και τον Ματθαίο Λεωνίδα. Και τον Δημήτρη Παπαβομβολάκη. Τον μόνο που ήξερα πριν, σε εκείνη την παλιά, ασφαλή ζωή μου.
Στη διαδρομή αυτή, των δύο χρόνων που χρειάστηκε να χτιστεί η ιστορία των δύο ωρών που είδατε ή θα δείτε, είχαμε συνοδοιπόρους. Με ακραία υπομονή και στήριξη.
Το Rosa Luxemburg και την Έφη Παναγοπούλου. Να ακούει, να κατανοεί, να δίνει χρόνο. Κι άλλο χρόνο. Και χρήματα. Τα μόνα που είχαμε και μπόρεσαν να πληρώσουν -ελάχιστα- τους ανθρώπους που συνεργάστηκαν.
Τον Βασίλη Λώλο. Να υπομένει εμένα και τη Γαλάτη. Αρκετό για νόμπελ Ειρήνης.
Τον Κώστα Πλιάκο. Να κρατάει την κάμερα για τις πρώτες συνεντεύξεις, που έτρεμε η ψυχή μου.
Τον Σοφιανό Σαντατσόγλου. Να λέει πάντα ναι σε ό,τι του ζητάμε.
Τον Γιάννη Γιαννόπουλο. Να φτιάχνει το καινούργιο μας σπίτι. Μαζί με τον Δημήτρη, να δουλεύουν μερόνυχτα για να βγάλουν στον αέρα το site μας στις 2/2/25.
Την Μαρία Γεροντοπούλου. Να υπομένει 8 παλαβούς, με εντελώς διαφορετική αισθητική, διαφορετικό τρόπο επικοινωνίας σε ένα chat 24/7 ώσπου να καταλήξουμε σε χρώματα, logo και στιλ. Όλη μέρα, κάθε μέρα και για κάθε προηγούμενο ή επόμενο project.
Την Μαρία Παρέντη. Τη δικηγόρο μας. Αλλά κυρίως τη φίλη και συντρόφισσα. Να δίνει οδηγίες και κουράγιο. Αγάπη και κατανόηση. Και πάντα στήριξη. Παντού και σε όλα.
Την Φωτεινή Αποστολακάκη. Να μεταφράζει με προσοχή και αγάπη το υλικό. Και να βάζει το επικό στα δελτία Τύπου μας: *Mpazoma (noun): the act of dumping debris to fill an empty space or raise the level of a surface – according to the NEL (New Greek Dictionary) by Kriaras. The Greek word acquired a new meaning in social consciousness after the Tempi crime. Along with the ksemmpazoma – the clearing that preceded the mpazoma – of the crime scene, it became synonymous with the word cover-up. Respecting its powerful impact and symbolism, we keep it in Greek.
Την Αδρονίκη Προυσαλίδου. Στη Θεσσαλονίκη. Σε εκείνα τα πρώτα, άγρια ταξίδια. Να ανοίγει την καρδιά της και το σπίτι της. Και να παραμένουν πάντα ανοιχτά.
Τον Χάρη Ζησιμόπουλο. Που στήριξε όσο κανείς την ομάδα πριν τη δημιουργία του Untold και παραμένει πάντα δίπλα μας υποστηρικτικός.
Οι άνθρωποι των Τεμπών. Εκείνοι που μπήκαν σε μια αδιανόητη θέση και παραμένουν 2,5 χρόνια τώρα. Που χωρίς εκείνους δεν θα υπήρχε υπόθεση. Που δεν σταματούν στιγμή να αγωνίζονται. Οι άνθρωποι που δεν μας χρωστάνε απολύτως τίποτα. Που τους χρωστάμε σεβασμό και συμπαράσταση. Που τους ευχαριστώ όλους και τον καθέναν ξεχωριστά. Για τη σχέση εμπιστοσύνης που χτίσαμε.
Μια σχέση που ξεκίνησε σε ένα στολισμένο καφέ -δύο Χριστούγεννα πριν- με τον Αντώνη και την Σμαρώ.
Τον Αντώνη. Που πρώτος, μου άνοιξε το σπίτι του. Που κοιτώντας το άλμπουμ με τις φωτογραφίες του παιδιού, ορκίστηκα ότι ποτέ δεν θα κάνω πίσω.
Τον Θοδωρή. Που ήπιαμε εκείνο τον πρώτο καφέ στην Κυψέλη και δεν σταματήσαμε ποτέ να μιλάμε. Που αγαπάω και με αγαπάει.
Την Σμαρώ. Που περπατήσαμε πολλές φορές την αποβάθρα στη Θεσσαλονίκη. Σταματώντας το γύρισμα για ανάσες. Ανάσες σαν τα τηλεφωνήματά μας, από τότε και για πάντα.
Την Μαρία. Που στον καναπέ της, μιλήσαμε για όλα. Και που όταν χρειάστηκα την επιστημονική βοήθειά της για τον γιο μου, σταμάτησε ό,τι έκανε για να μου τη δώσει.
Τον Βαγγέλη. Που ήταν το πρώτο τηλέφωνο, η πρώτη επαφή για τα Τέμπη. Που τη συνέντευξή μας στον σταθμό Λαρίσης, την κάναμε στο πάρκο απέναντι, γιατί ο ΟΣΕ μας αρνήθηκε άδεια να την κάνουμε στην αποβάθρα.
Την Μαρία και τον Χρήστο. Που το βράδυ μετά την πρώτη εκδήλωση στο ΒΟΞ, άκουσαν την υβριστική επίθεση που δέχτηκα από τα ΜΑΤ, και πριν είχαν ακούσει να μας δείχνουν και να λένε: «Αυτή είναι μάνα, η άλλη η δημοσιογράφος».
Τον Νίκο και την Σοφία, τον Δημήτρη και τη Μάρθα. Την Αναστασία την κόρη τους. Που ήταν παντού και παντού για μένα. Στη Λάρισα, στην Αθήνα, σε όποια σύνδεση τους ζήτησα. Παντού.
Τον Δημήτρη. Που σηκώθηκε να μιλήσει τότε, στην πρώτη εκδήλωση, στο ΒΟΞ και δεν ήξερα ποιος είναι. Που από τότε δεν υπάρχει μήνας που να μιλήσαμε. Και λέξεις να περιγράψω την καλοσύνη και την ευγένειά του.
Την Μαρία και τον Ηλία. Που στη δίκη του Ρουβίκωνα για το πανό στη Hellenic Train και προχθές στο καφέ στα Εξάρχεια, μου έμαθαν τι σημαίνει η λέξη υπέρβαση. Και πως μπορεί να συμβαδίζει με την λέξη αξιοπρέπεια.
Τη Βάσω. Που έχασε τον Τάσο της και όταν μου γράφει ένα μήνυμα η υπογραφή είναι: «Τάσος, Γιώργος, Δημήτρης, Βάσω».
Την Άλι. Που μοιράζεται μαζί μου τις σκέψεις και τις αγωνίες της με τρόπο που κάθε φορά με εκπλήσσει με την ειλικρίνεια και την τιμιότητά της.
Την Βάσω. Που έμεινε πίσω με το παιδάκι τους. Βράχος αλύγιστος, ανάστημα τεράστιο.
Την Ρούλα και τον Σάκη. Που ήρθαν στην Λαμία για να είναι σε μία από τις εκδηλώσεις μας και γέμισαν την καρδιά μου ελπίδα από τον κοινό τους αγώνα και την αλύγιστη αγάπη τους.
Τον Δημήτρη. Που γνώρισα προχθές στην πρεμιέρα μας. Που ήρθε μαζί με τον Αντώνη με την πρωινή πτήση και έφυγε με την βραδινή, για να είναι εκεί.
Το αποτέλεσμα -όπως λέει η Μαρία- δεν φτιάχτηκε για να σας αρέσει. Το αποτέλεσμα είναι εμείς. Η δημοσιογραφική μας θέση. Η σκηνοθετική μας θέση. Η θέση μας σε αυτό τον κόσμο. Η ματιά μας. Ο τρόπος που το είδαμε. Η αδιαπραγμάτευτη θέση μας, δίπλα στους συγγενείς. Σε όλους.
Πάνω από όλα είναι η πρόθεση και το κίνητρό μας. Για τη δικαίωσή τους. Και για να μην ξανασυμβεί. Ποτέ, σε κανέναν, πουθενά. Να μην συμβεί κανένα άλλο κρατικό έγκλημα.
Σε αυτή τη διαδρομή είχαμε πολλούς. Δεκάδες ανθρώπους που μας στήριξαν με κάθε τρόπο. Τους ανθρώπους μας. Τα δίχτυα ασφαλείας μας. Αλλά κυρίως είχαμε η μία την άλλη.
Οι δυο Μαρίες και εγώ. Ανέλπιστη, αδιανόητη σχέση. Εδραιωμένη σε ένα καφέ κοντά στο λιμάνι, ανάμεσα σε δυο απίστευτα δύσκολες συναντήσεις, λίγο πριν ένα επεισόδιο κατάρρευσης και πολλών κρίσεων πανικού. A, και δυο κιλών παγωτού στο κρεβάτι, με θέα τους φωταγωγούς των πολυκατοικιών του ΛΕΞ.
Δύο παντού. Όσες και οι ώρες του ντοκιμαντέρ, που την ώρα που έπαιζε στο θερινό ΒΟΞ κατέβηκα κάτω να δω που είναι το κορίτσι που χωρίς εκείνο, δεν θα είχα καταφέρει τίποτα.
Αυτές οι 4 φράσεις συνοψίζουν τον τρόπο όλης της συνεργασίας. Όλης της ομάδας. Της ομάδας που μέσα σε πρεμιέρες, σε αδιαχείριστες συνεντεύξεις, σε προσαγωγές, σε δίκες, σε δυσκολίες που θα λύγιζαν όποιον άνθρωπο ξέρω, παραμένει εκεί που πρέπει.
«Μην ξεχάσεις τις κανάτες».
Στη συζήτηση που ακολούθησε συμμετείχαν οι:
Θοδωρής Ελευθεριάδης / Γιος Μαρίας Εγούτ
Δημήτρης Μπέζας / Πατέρας Φραντζέσκας Μπέζα
Αντώνης Ψαρόπουλος /Πατέρας Μάρθης Ψαροπούλου και δικηγόρος της υπόθεσης
Μαρία Ντόλκα / Μητέρα Αναστασίας Παπαγγελή
Ηλίας Παπαγγελής / Πατέρας Αναστασίας Παπαγγελή
Γιώργος Πλειός /Καθηγητής Κοινωνιολογίας των ΜΜΕ στο ΕΚΠΑ
Σοφοκλής Αρχοντάκης /Δημοσιογράφος Untold
Στη συζήτηση που ακολούθησε συμμετείχαν οι:
Θοδωρής Ελευθεριάδης / Γιος Μαρίας Εγούτ
Μαρία Ντόλκα / Μητέρα Αναστασίας Παπαγγελή
Ηλίας Παπαγγελής / Πατέρας Αναστασίας Παπαγγελή
Βασίλης Παπαδόπουλος / Μηχανολόγος Μηχανικός – Πραγματογνώμονας Ατυχημάτων, μέλος ΕΔΑΠΟ
Σοφοκλής Αρχοντάκης /Δημοσιογράφος Untold
Διαβάστε επίσης:
