Στις μέρες μας, η περιοχή στην οποία είναι «ασφαλές» να έχεις πολιτική άποψη, είναι το κέντρο του συντηρητικού λόγου, εκεί δηλαδή όπου μπορείς να ανενόχλητα να προωθείς ακραιότητες και αποκλεισμούς, αλλά ταυτόχρονα να δηλώνεις και να θεωρείσαι από κάποιους «λογικός».

Αυτήν την περιοχή προτίμησε για να «βολευτεί» η εκλεγμένη με τη Νέα Δημοκρατία ευρωβουλεύτρια, Ελεωνόρα Μελέτη. Δουλειά της, επομένως, είναι να επενδύσει, να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά πάνω στην «κόπωση» της κοινωνίας με την «πολιτική ορθότητα» και την woke agenda. Αναπόφευκτα θα εκπροσωπήσει όλους εκείνους που φοβούνται μη διαταραχτεί το DNA τους και κινδυνέψουν οι παραδοσιακοί ρόλοι. Το αποτέλεσμα είναι μια προσεκτικά σχεδιασμένη ρητορική, που από τη μία παρουσιάζεται ως φεμινιστική και «υπέρ των δικαιωμάτων» των ανθρώπων, από την άλλη όμως, υπονομεύει την ύπαρξη και τη νομιμότητα άλλων συνανθρώπων μας, όπως των trans ανθρώπων.

Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις υπήρξε μια πρόσφατη δημοσίευση της κας Μελέτη, μέσα από την οποία μας ενημερώνει με βεβαιότητα πως τα φύλα είναι δύο. Οι λέξεις δε που χρησιμοποιεί (λαϊκισμός, ιδεολογικές θολούρες, ατζέντες της μόδας), μόνο τυχαίες δεν είναι, αφού δαιμονοποιεί  την πρόοδο στα θέματα φύλου και ταυτότητας, παρουσιάζοντάς τα ως επιβεβλημένα και παράλογα. Ας δούμε, όμως αναλυτικά τι έγραψε:

«Τα φύλα είναι δύο.

Αρσενικό θηλυκό. Εντοπίζονται σπανιότατα κ κάποιες μεσοφυλικες παραλλαγές που έρχονται ως εξαιρέσεις να επιβεβαιώσουν το κανόνα του δίπολου χωρίς ωστόσο να αμφισβητήσουν ή να αλλάξουν τη βιολογική πραγματικότητα.

«Τα φύλα δεν είναι σε φάσμα.

“Σε φάσμα” βρίσκεται το ΑΦΗΓΗΜΑ των ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ κ των ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΡΟΛΩΝ που συνονδευει αυτά τα δύο φύλα κ θέλει ΠΡΟΣΟΧΗ κ ΑΓΩΝΑ για να αλλάξει ώστε να μην καλλιεργεί και συντηρεί βία κ ανισότητες .

Ο αγώνας όμως αυτός για την ασφάλεια και την αξιοπρέπεια των γυναικών δεν χωράει ούτε λαϊκισμό, ούτε ιδεολογικές θολούρες.

Η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης προστατεύει γυναίκες, κορίτσια άντρες , αγόρια, από τη βία.

Η οποιαδήποτε όμως “δήθεν αντζεντα” που με το αφήγημα της αποσκοπεί στο να διαστρεβλώσει θεμελιώδεις όρους κ αξίες προκαλεί σύγχυση, δεν απελευθερώνει — ακυρώνει.

Κάνει κακό εκεί που χρειάζεται καθαρή φωνή και σοβαρότητα: στα δικαιώματα των γυναικών.

Αυτών τα δικαιώματα, ναι , κατά περιστάσεις και καταπατώνται και δεν αναγνωρίζονται.

ΟΛΟΙ οι άλλοι που νιώθουν ότι καταπατώνται τα δικαιώματα τους επειδή:

δεν θέλουν να “χωρέσουν” σε φύλο,

θέλουν να προσδιορίζονται μπανάνες, γάτες, μαντζουράνες, Ναπολέοντες κλπ,

θέλουν να νιώθουν κ να εκφράζονται αλλιώς ως προς το αναμενόμενο για το βιολογικό τους φύλο,

Θέλουν Δευτέρα με πέμπτη να νιώθουν το ένα φύλο, κ πσκ να εκφράζονται με το άλλο

ΜΠΟΡΟΥΝ να το κάνουν ΕΛΕΥΘΕΡΑ! Δεν καταπατάται κανένα τους δικαίωμα!

Το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα.

*προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Καμία ΑΝΑΦΟΡΑ , ΑΜΕΣΗ ή ΕΜΜΕΣΗ δεν γίνεται στους ομοφυλόφιλους τα κεκτημένα των οποίων επίσης πλήττονται από την παρανόηση κ τη σύγχυση που προκαλούν στον κόσμο η χρήση κ η διασπορά εννοιών με αυθαίρετο τρόπο από τις αντζέντες της μοδός, κ για τα δικαιώματα των οποίων εργάζομαι με πάθος στο ΕΚ».

Απ’ όσο ξέρω, η Ελεωνόρα Μελέτη δεν είναι ενδροκρινολόγος, ούτε βιολόγος, ούτε γενετίστρια, ούτε έχει εκπαιδευτεί πάνω στην ιατρική ή την ψυχική υγεία. Παρ’ όλα αυτά, εμφανίζεται σαν να ξέρει τα του φύλου καλύτερα, απ’ ό,τι εγώ τη ντοματοσαλάτα. Δημοσιογράφος είναι και προσφάτως ευρωβουλεύτρια. Άρα η άποψή της για το ζήτημα με ενδιαφέρει, όσο θα με ενδιέφερε, ας πούμε, η άποψή της για κάτι εξίσου περίπλοκο, όπως το Μεσανατολικό. Με μια λέξη, καθόλου.

Φυσικά, έχει δικαίωμα στην άποψή της αυτή, όπως κι εμείς στον αντίλογο επ’ αυτής. Το πρόβλημα δεν είναι ότι βγαίνει και μιλά. Το πρόβλημα είναι ότι ακούγεται σαν αυθεντία πάνω σε ένα θέμα που δεν κατανοεί. She doesn’t know shit about shit, που λέμε. Επικίνδυνο είναι και το ότι «ντύνει» το επιχείρημά της με το ένδυμα της «λογικής» και της «προστασίας των γυναικών», αρνούμενη ουσιαστικά την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης κι αποκλείοντας όσ@ δεν χωρούν στη ρητορική της ορθολογικής τάξης και κανονικότητας που «υπερασπίζεται». Ακόμα πιο επικίνδυνο το ότι γελοιοποιεί τη συζήτηση για την ταυτότητα φύλου με τους χαρακτηρισμούς της. Το να μιλάει δε για «μεσοφυλικές εξαιρέσεις», λες και πρόκειται για τίποτα αόρατα ανθρωπάκια, λες και είναι λάθη της φύσης, δείχνει ακριβώς ποια νοοτροπία την κρατά πίσω.

Και πόσο παρηγορητικό να σπεύδει να διευκρινίσει πως όλοι μπορούμε παρ’ όλα αυτά να εκφραζόμαστε ελεύθερα, αρκεί να μην το παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά, να μην τολμάμε να ζητάμε ορατότητα ή δικαιώματα. Να έχουμε την ελευθερία μας, δηλαδή, αλλά με όρια (ετεροκανονικά κατά προτίμηση, για να μη νιώθει και απειλή).

Είναι μια άποψη χωρίς βαρύτητα, που δεν βασίζεται (απ’ όσο γνωρίζω) σε κάποια εκπαίδευση ή εμπειρία. Θα περίμενα, λοιπόν, ένας άνθρωπος που εκφέρει δημόσια απ’ αυτήν τη θέση θέσεις για ζητήματα που δεν γνωρίζει τόσο καλά, αλλά επιθυμεί να διατηρεί το δικαίωμα στην αυτοέκφραση και στο να επηρεάζει κόσμο με τη δουλειά του, να γνωρίζει πού σταματά το δικαίωμα και πού ξεκινά η ευθύνη.

Σε μία εποχή που παλεύουμε να μείνουμε όσο πιο άνθρωποι μπορούμε, η Ελεωνόρα Μελέτη πιστεύει ότι το να είσαι TERF και να υπονοείς ότι η αποδοχή της trans ταυτότητας απειλεί τα φεμινιστικά κεκτημένα είναι τάχα μου ωφέλιμο για τις γυναίκες.

Κανείς δεν είπε ότι οι trans και οι cis γυναίκες έχουν τις ίδιες εμπειρίες. Βασικά αμφιβάλλω αν υπάρχει καν ένα κοινό βίωμα της γυναικείας ταυτότητας, όλα είναι διαφορετικά. Αλλά όλες οι γυναίκες είναι γυναίκες. Κι αυτό δεν είναι κάποια ριζοσπαστική θεωρία. Είναι απλή λογική. Ανθρώπινη. Και γι’ αυτό, αν θέλεις να είσαι φεμινίστρια, οφείλεις να υπερασπίζεσαι όλες τις γυναίκες. H τρανσφοβία δεν χωρά στον φεμινισμό. Είναι απλά γελοίο να το πιστεύεις.

Μέχρι να γίνει αυτό κατανοητό, και μέχρι όλοι να αποκτήσουμε λίγη περισσότερη ενσυναίσθηση, αυτοπροσδιοριζόμαστε ελεύθερα ως μπανάνες, γάτες, μαντζουράνες, Ναπολέοντες. 

Διαβάστε επίσης:
Σημαντική υπενθύμιση από το υπουργείο μεταφορών
Ελλάς Ελλήνων Πιστολάδων
Οι καλλιτέχνες δεν είναι απόφοιτοι λυκείου – Αντισυνταγματικό το ΠΔ 85/2022
Σουδάν: Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η «ένοχη αδιαφορία» της Δύσης
Οι 4+1 τούρτες της εξουσίας