Το χαρτί μπροστά της γράφει ότι έχει πάρει οκτώ φιάλες αίμα. Ίσως χρειαστεί κι άλλες. Τη βγάζω κρυφά φωτογραφία.
Κυρία Κατερίνα, ελάτε. Αν πάνε όλα καλά, την Τρίτη θα είστε σπίτι σας. Ο γιατρός της, χαμογελάει. Τη λέει Κατερίνα. Έτσι γράφει η πλαστική ταυτότητα στο χέρι της. Τη μαμά μου όμως, τη λένε Καίτη.
Η γυναίκα που βγαίνει από το χειρουργείο, για να πάει στην εντατική, δεν μοιάζει με τη μαμά μου. Είναι γκρι και παγωμένη. Είναι η άγνωστη της ταυτότητας. Η κυρία Κατερίνα.
Η γυναίκα που χαϊδεύω στο κρεββάτι της εντατικής, είναι ακίνητη και αμίλητη. Δεν χαμογελάει και δεν ρωτάει τι κάνω. Όμως έχει λίγο χρώμα και ρυθμική αναπνοή. Το χαρτί μπροστά της γράφει ότι έχει πάρει οκτώ φιάλες αίμα. Ίσως χρειαστεί κι άλλες. Τη βγάζω κρυφά φωτογραφία.
-«Τι κάνετε εκεί;», με μαλώνει η νοσηλεύτρια. «Είναι προσωπικά δεδομένα, απαγορεύεται».
– «Θα θέλει να δει πως ήταν εδώ, όταν βγει», απαντώ.
-«Που το ξέρετε;», αντιγυρίζει.
-«Είναι η μαμά μου», λέω.
Πριν από λίγο της έδειξα τη φωτογραφία. Ήθελε να ξέρει, το πα; Το πα. Το ήξερα. Η μαμά μου βγήκε από τη ΜΕΘ και σήμερα σηκώθηκε. Στο στέρνο της χτυπάει μια ολοκαίνουργια καρδιά. Κι η δική μου, επιτέλους, χτυπά κανονικά.
Περπατάει και τη βοηθάω.
– «Θυμάσαι που είχα χειρουργηθεί και με βοηθούσες εσύ στον διάδρομο του νοσοκομείου;», ρωτάω.
– «Μόνο που εσύ πόναγες», απαντά.
Η Καίτη, η μαμά μου, έκανε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. Πονάει πολύ. Όχι περισσότερο από ότι πόναγε το παιδί της. Χαμογελάω, αλλά δεν απορώ. Έχω και εγώ την ιδιότητα αυτή. Να μην πονάω, όσο πονάνε. Να πονάω όταν πονάνε.
Στο νοσοκομείο οι γυναίκες ανταλλάσσουν χρόνια πολλά. Η μαμά μου ρωτάει τις νοσοκόμες αν έχουν παιδάκια. Αν ναι, αστράφτει και ρωτάει λεπτομέρειες. Αν όχι, απογοητεύεται.
– «Να κάνεις!» λέει σε μια 23χρονη νοσηλεύτρια.
-«Και αν δεν θέλω;» της απαντά.
Έχω δύο παιδιά. Δυο αγόρια. Τους έκανα «μεγάλη», με απόλυτη επιθυμία και συνειδητή απόφαση. Προσπαθώ κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, να είμαι η μαμά που θέλω. Όχι εκείνη που έκανε παιδιά επειδή έπρεπε, ούτε εκείνη που τα έκανε για να της ανήκουν. Και σίγουρα ούτε εκείνη που πιστεύει ότι οι γυναίκες δεν είναι ολόκληρες χωρίς παιδιά.
Καθισμένη εδώ απέναντι από το κορίτσι που τρώει τη σούπα που της έφτιαξα, γράφω μετρώντας ανούσια χρόνια πολλά για έναν ρόλο που επιβάλλεται να έχουμε, να μας κάνει ευτυχισμένες, να μας νοηματοδοτεί.
Μετράω τον διαρκή αγώνα να αποδείξουμε ότι η μητρότητα δεν είναι ευχές, καρτούλες και λουλούδια. Δεν είναι υποχρέωση. Είναι επιλογή και καθημερινή μάχη για νίκες απέναντι σε στερεότυπα και κανόνες για τις ζωές μας.
Το κορίτσι θέλει να σηκωθεί.
-«Μαράκι έρχεσαι;»
-«Έρχομαι παιδί μου, ένα λεπτό».
Και οι ρόλοι έρχονται τούμπα.
Διαβάστε επίσης:
