«Η αναγνώριση της Παλαιστίνης από την Ευρώπη είναι μια κενή χειρονομία που αφήνει το Ισραήλ ατιμώρητο. Χωρίς κυρώσεις για να σταματήσει η σφαγή στη Γάζα, δεν πρόκειται για διπλωματία – πρόκειται για συνενοχή.
Τις τελευταίες ημέρες που οι άνθρωποι στη Γάζα σβήνουν, αφημένοι από όλους να πεθάνουν από εξαντλητικό λιμό, οι ειδήσεις που σκοπό έχουν να ξεπλύνουν την ντροπή των εξουσιών της Ευρώπης μιλάνε για αναγνωρίσεις του κράτους της Παλαιστίνης και ρίψης ανθρωπιστικής βοήθειας από τον ουρανό.
Η Βρετανία -διαβάζουμε- θα αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης, εκτός εάν η ισραηλινή κυβέρνηση λάβει ουσιαστικά μέτρα για τον τερματισμό της «φρικτής κατάστασης» στη Γάζα και εκπληρώσει άλλους όρους, δήλωσε ο Βρετανός πρωθυπουργός, Κιρ Στάρμερ στο υπουργικό συμβούλιο την Τρίτη, σύμφωνα με κυβερνητική ανακοίνωση. Η τοποθέτηση της κυβέρνησης Στάρμερ γίνεται λίγες ημέρες αφότου ο Γάλλος πρόεδρος, Εμανουέλ Μακρόν, δήλωσε ότι η χώρα του θα αναγνωρίσει επισήμως το παλαιστινιακό κράτος στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών τον Σεπτέμβριο. Μάλιστα.
Δίνουμε τον λόγο στον Γκιντεόν Λεβί, αρθρογράφο της ισραηλινής εφημερίδας Haaretz * και σας μεταφέρουμε το τι έγραψε σήμερα για τις αντιδράσεις της Ευρώπης.
«Η αναγνώριση της Παλαιστίνης από την Ευρώπη είναι μια κενή χειρονομία που αφήνει το Ισραήλ ατιμώρητο. Χωρίς κυρώσεις για να σταματήσει η σφαγή στη Γάζα, δεν πρόκειται για διπλωματία – πρόκειται για συνενοχή.
Recognizing Palestine won't stop the genocide in Gaza – sanctions on Israel will https://t.co/HShBimPMYX.
— Gideon Levy (@gideonle) August 3, 2025
Η διεθνής αναγνώριση ενός παλαιστινιακού κράτους ανταμείβει το Ισραήλ, το οποίο θα έπρεπε να ευχαριστεί κάθε χώρα που το κάνει, καθώς μια τέτοια αναγνώριση αποτελεί μια παραπλανητική εναλλακτική λύση σε αυτό που πρέπει πραγματικά να γίνει – την επιβολή κυρώσεων.
Η αναγνώριση είναι ένα λανθασμένο υποκατάστατο των μποϊκοτάζ και των τιμωρητικών μέτρων που πρέπει να ληφθούν εναντίον μιας χώρας που διαπράττει γενοκτονία. Η αναγνώριση είναι μια κενή διακήρυξη που χρησιμοποιούν οι διστακτικές και αδύναμες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις για να δείξουν στο εξοργισμένο κοινό τους ότι δεν παραμένουν σιωπηλές.
Η αναγνώριση ενός παλαιστινιακού κράτους, το οποίο δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει στο εγγύς μέλλον, αν όχι ποτέ, είναι ντροπιαστική σιωπή. Οι άνθρωποι λιμοκτονούν στη Γάζα και η αντίδραση της Ευρώπης είναι να αναγνωρίσει ένα παλαιστινιακό κράτος. Θα σώσει αυτό τους λιμοκτονούντες κατοίκους της Γάζας; Το Ισραήλ μπορεί να αγνοήσει αυτές τις δηλώσεις με την υποστήριξη των ΗΠΑ.
Υπάρχουν φήμες για ένα διπλωματικό «τσουνάμι» στο Ισραήλ, με την επίγνωση ότι δεν θα φτάσει στις ακτές του Ισραήλ, εφόσον η αναγνώριση δεν συνοδεύεται από την επιβολή ενός τιμήματος για τη γενοκτονία.
Ο Βρετανός πρωθυπουργός Κίρ Σταρμερ, ένας από τους πρώτους που αναγνώρισαν την Παλαιστίνη, μετά τη Γαλλία, ξεπέρασε τον εαυτό του. Βιάστηκε να παρουσιάσει το βήμα του ως τιμωρία (υπό όρους), εκπληρώνοντας έτσι το καθήκον του. Αν το Ισραήλ συμπεριφερθεί καλά, υποσχέθηκε, θα αποσύρει το δάχτυλό του που κουνάει.
Αν η αναγνώριση της Παλαιστίνης θα προωθήσει μια λύση, σύμφωνα με την πεποίθησή σας, γιατί την παρουσιάζετε ως τιμωρία; Και αν είναι τιμωρητικό μέτρο, πού είναι;
Έτσι είναι όταν ο φόβος για τον Ντόναλντ Τραμπ κατακλύζει την Ευρώπη και την παραλύει, όταν είναι σαφές ότι όποιος επιβάλει κυρώσεις στο Ισραήλ θα πληρώσει για αυτό. Ο κόσμος προτιμά για την ώρα μια λεκτική γιορτή. Οι κυρώσεις είναι καλές όταν πρόκειται για ρωσικές εισβολές, όχι για ισραηλινές.
Η κίνηση του Στάρμερ οδήγησε πολλούς άλλους να ακολουθήσουν το παράδειγμά του, κάτι που παρουσιάζεται στο Ισραήλ ως διπλωματική κατολίσθηση, ένα τσουνάμι. Αυτό δεν θα σταματήσει τη γενοκτονία, η οποία δεν θα σταματήσει χωρίς πρακτικά μέτρα από τη διεθνή κοινότητα. Αυτά είναι αφόρητα επείγοντα, καθώς οι δολοφονίες και ο λιμός στη Γάζα συνεχίζονται.
Πώς το έθεσε κάποτε η ηγέτιδα των εποίκων Ντανιέλα Βάις, μετά από ένα προηγούμενο κύμα αναγνωρίσεων; «Ανοίγω το παράθυρό μου και δεν βλέπω κανένα παλαιστινιακό κράτος». Ούτε θα δει κανένα στο άμεσο μέλλον.
Βραχυπρόθεσμα, το Ισραήλ επωφελείται από αυτό το κύμα αναγνωρίσεων, επειδή αποτελεί υποκατάστατο της τιμωρίας που του αξίζει. Μακροπρόθεσμα, μπορεί να υπάρχει κάποιο όφελος από την αναγνώριση ενός φανταστικού κράτους, καθώς δημιουργεί την ανάγκη να βρεθεί μια λύση.
Αλλά χρειάζεται μια τρελή δόση αισιοδοξίας και αφέλειας για να πιστέψει κανείς ότι η αναγνώριση εξακολουθεί να έχει σημασία. Ποτέ δεν υπήρξε χειρότερη στιγμή· η αναγνώριση τώρα είναι σαν να σφυρίζεις στο σκοτάδι. Οι Παλαιστίνιοι είναι χωρίς ηγέτη, και οι ηγέτες του Ισραήλ έχουν κάνει ό,τι μπορούσαν για να εμποδίσουν τη δημιουργία ενός τέτοιου κράτους και τα κατάφεραν.
Είναι ωραίο που η Downing Street θέλει ένα παλαιστινιακό κράτος, αλλά όσο η Ιερουσαλήμ δεν το θέλει, με τον εξτρεμιστικό οικισμό Yitzhar να καταστρέφει παλαιστινιακή περιουσία και να γίνεται όλο και πιο ισχυρός με την τυφλή υποστήριξη του Ισραήλ από την Ουάσινγκτον, αυτό δεν θα συμβεί.
Όταν η δεξιά στο Ισραήλ βρίσκεται στο αποκορύφωμα της δύναμής της και το ισραηλινό κέντρο ψηφίζει στην Κνέσετ υπέρ της προσάρτησης και κατά της ίδρυσης ενός παλαιστινιακού κράτους, όταν η Χαμάς είναι η ισχυρότερη πολιτική οντότητα που έχουν οι Παλαιστίνιοι και οι έποικοι και οι βοηθοί τους είναι η ισχυρότερη οργάνωση στο Ισραήλ, για ποιο παλαιστινιακό κράτος μιλάμε; Πού θα βρισκόταν;
Ο κόσμος εκπληρώνει το καθήκον του, ενώ το Ισραήλ καταστρέφει και λιμοκτονεί. Το σχέδιο εθνοκάθαρσης που υποστηρίζει η ισραηλινή κυβέρνηση υλοποιείται πρώτα στη Γάζα. Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί χειρότερες συνθήκες για να ονειρευτεί την ίδρυση ενός κράτους.
Υπάρχει κάποια δύναμη που θα μπορούσε να εκκενώσει εκατοντάδες χιλιάδες εποίκους; Ποια; Υπάρχει κάποιο πολιτικό στρατόπεδο που θα αγωνιστεί για αυτό;
Το καλύτερο θα ήταν να ληφθούν πρώτα πρακτικά τιμωρητικά μέτρα, που θα αναγκάσουν το Ισραήλ να τερματίσει τον πόλεμο -η Ευρώπη έχει τα μέσα- και στη συνέχεια να τεθεί στην ημερήσια διάταξη η μόνη λύση που απομένει: μια δημοκρατία μεταξύ της Μεσογείου και του ποταμού Ιορδάνη, με ένα άτομο, μία ψήφο. Απαρτχάιντ ή δημοκρατία. Προς μεγάλη μας φρίκη, δεν υπάρχει πλέον τρίτη οδός».
*Ο Γκίντεον Λεβί είναι αρθρογράφος και μέλος της συντακτικής επιτροπής της εφημερίδας Haaretz. Εντάχθηκε στη Haaretz το 1982 και πέρασε τέσσερα χρόνια ως αναπληρωτής αρχισυντάκτης της εφημερίδας. Τιμήθηκε με το Βραβείο Olof Palme για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα το 2015, ενώ του απονεμήθηκε το Βραβείο Δημοσιογράφου Euro-Med το 2008, το Βραβείο Ελευθερίας της Λειψίας το 2001, το Βραβείο της Ένωσης Ισραηλινών Δημοσιογράφων το 1997 και το Βραβείο της Ένωσης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο Ισραήλ το 1996. Το 2021 κέρδισε το κορυφαίο βραβείο δημοσιογραφίας του Ισραήλ, το βραβείο Sokolov.
Δείτε την συνέντευξή του, στους Reporters United και Ευρυδίκη Μπερσή στις 3 Μαΐου 2025.
Για τον βετεράνο αρθρογράφο της ισραηλινής εφημερίδας Haaretz Γκιντεόν Λεβί (Gideon Levy), η στάση της Δύσης απέναντι στο Ισραήλ είναι ακατανόητη. Πώς μπορεί η Ευρώπη και η Αμερική να επιτρέπουν στο Ισραήλ να δολοφονεί ανενόχλητο Παλαιστίνιους, χωρίς κανέναν περιορισμό, καμία κόκκινη γραμμή; «Χαίρομαι πολύ που η Ελλάδα είναι φίλη του Ισραήλ», μας λέει στη συνέντευξη που μας έδωσε μας στο περιθώριο του Φόρουμ των Δελφών. Αλλά «μπορεί κανείς να είναι φίλος και να επικρίνει. Μπορεί να είναι φίλος και να τιμωρεί». Η διεθνής κοινότητα τιμώρησε τη Νότια Αφρική για το καθεστώς των φυλετικών διακρίσεων. «Δείτε το αποτέλεσμα, το απαρτχάιντ έπεσε».
Διαβάστε επίσης:
