Η επικαιρότητα στην Ελλάδα επιβεβαιώνει καθημερινά πως το ζήτημα δεν αποτελεί αποσπασματικό φαινόμενο αλλά μια παγιωμένη κοινωνική πληγή

Κάποια κείμενα περιμένουν υπομονετικά στη γωνία τους την κατάλληλη ώρα να γνωρίσουν τον κόσμο. Σήμερα, σε ένα σχολείο της Καλαμαριάς, οι τρεις αυτές λέξεις με κοίταξαν, όπως με κοιτάζουν τόσες και τόσες ομολογίες της συλλογικής μνήμης που γεμίζουν το τσιμέντο της Θεσσαλονίκης μου.

«Ο πολιτισμός μιας χώρας μπορεί να κριθεί μπαίνοντας στις φυλακές της», έγραφε ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι στις Αναμνήσεις απ’ το σπίτι των πεθαμένων. Μπήκα, είδα, έκρινα. Για τρία χρόνια η δουλειά μου με έφερε σε πολλά ιδρύματα κράτησης ανά τη χώρα.

Ο πραγματικός πλούτος είναι κρυμμένος μέσα σε επενδύσεις δισεκατομμυρίων σε σκοτώστρες, φονικά όπλα που θα σφυρίζουν όσο οι ηγέτες και τα πραγματικά ισχυρά αφεντικά θα αράζουν σε πυρηνικά καταφύγια. Κι όταν ο σκοτωμός καταλαγιάσει, θα βγουν από τα λαγούμια τους, θα μοιράσουν τα κέρδη, θα χαράξουν καινούριες νοητές γραμμές πάνω στο κουρασμένο σώμα του πλανήτη μας και θα αλληλοχαϊδεψουν τα αυτιά τους με διθυραμβικούς λόγους περί ηρωικών ειρηνευτικών προσπαθειών και συμφωνιών

Ένα γλωσσολογικό ζήτημα ενέκυψε ξαφνικά στην πόλη Λβιβ της Ουκρανίας: Μια διαφήμιση στην οποία οι γάτες νιαούριζαν στα ρωσικά. Μήπως η γάτα σας είναι κατάσκοπος;

Με αιχμηρούς διαλόγους, σαρκασμό και συμβολισμούς, το έργο μιλά για την αδικία, την απώλεια, την ανάγκη για ελευθερία και σεβασμό σε κάθε μορφή ζωής, μετατρέποντας το μπαρ σε καθρέφτη των αδυναμιών και των παραλογισμών του ανθρώπινου κόσμου.