Μια επαναλαμβανόμενη πρόταση που την ακούς και την διαβάζεις τα τελευταία 2 χρόνια, είναι αυτή που λήγει κάθε συζήτηση για τα Τέμπη. Είναι η απόλυτη κόκκινη γραμμή που τελειώνει τα επιχειρήματα.
Είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που έχουν μια ισορροπημένη ζωή από το 2010 και έπειτα. Όμως από το 2019 και πέρα η ποιότητα ζωής μας έχει πάρει πραγματικά την κάτω βόλτα. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σε λειτουργία επιβίωσης, έχουν «καταπιεί» δεκάωρα, εξαήμερα, χαμένα εργασιακά και πολιτικά δικαιώματα, αστυνομική βία και μια δικαστική μεταρρύθμιση κατάφωρα αντισυνταγματική. Εδώ έχουμε καταπιεί την ακρίβεια στα… πάντα.
Κάποιοι αντιδρούν, άλλοι δεν είχαν ποτέ αγωνιστικό πνεύμα, άλλοι έχουν φάει την δαιμονοποίηση των λαϊκών αγώνων και των συνδικάτων, άλλοι συμβιβάζονται. Οι περισσότεροι όμως είναι τόσο απασχολημένοι με το να επιβιώνουν που δεν μπορούν να δουν καθαρά αν υπάρχει κάτι άλλο.
Κάποιοι χειρότεροι όμως στηρίζουν την πολυεπίπεδη επίθεση της κυβέρνησης ενάντια στον εργαζόμενο, τον αδύναμο, τον μισθωτό και τα λαϊκά στρώματα.
Αυτό το τελευταίο όμως, η ανακατεύθυνση της οργής του κόσμου σε δουλοπρεπή αλεξικέραυνα, στην περίπτωση των Τεμπών έχει μια και μόνο απάντηση, μια «κόκκινη γραμμή» που παραβιάστηκε: «Μα τους σκότωσαν τα παιδιά ρε μαλάκα».
Ένα μαζικό έγκλημα, μια δολοφονία που περίμενε να συμβεί και στέρησε 57 άτομα από πολλαπλάσιες οικογένειες, δεν επιδέχεται damage control από ανθρώπους που έχουν ισχυρή ηθική πυξίδα. Βγάζεις τον σκασμό. Αν δεν το κάνεις, κάτι εξυπηρετείς.
Τις τελευταίες ημέρες ο οπαδικός στρατός της Νέας Δημοκρατίας επιτίθεται εναντίον των οικογενειών των Τεμπών επί προσωπικού με έναν χυδαίο τρόπο που όμοιό του δυστυχώς έχουμε ξαναδεί. Τα πρόσωπα εναλλάσσονται.
Τα ίδια έγραφαν στον Γιάννη Μάγγο, στην Μάγδα Φύσσα και την Ελένη Κωστοπούλου, στα θύματα των υποκλοπών, στους διασώστες στην Μεσόγειο και για κάθε δολοφονημένο φτωχοδιάβολο ή Ρομά.
Οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν καταστήσει το «ακροκεντρώα» ή «ακροδεξιά περσόνα» επάγγελμα, είναι τα ίδια σκουπίδια του Χ και του Facebook που σκορπούν συνωμοσίες και fake news.
Οι «επαγγελματίες δεξιοί», οι ακροδεξιοί βουλευτές της κυβέρνησης, τοποθετημένοι υπαλληλίσκοι σε ελληνικούς και ευρωπαϊκούς οργανισμούς, αργόμισθοι, ακόμα και ευρωβουλευτές άλλων κομμάτων, σε μια απέλπιδα προσπάθεια στήριξης της κυβέρνησης, όχι μόνο την κάνουν πιο μισητή, αλλά κάνουν και τους εαυτούς τους πιο απεχθείς.
Μπορεί να είναι ένας τρόπος να πολώσουν το δικό τους κοινό, παρουσιάζοντας τις δίκαιες διαμαρτυρίες ως συνωμοσία ή απλά ο τρόπος για να συκοφαντήσουν τους «εχθρούς» της κυβέρνησης. Μπορεί να θέλουν να «τραβήξουν τους κεραυνούς».
Πως όμως γίνεται «εχθρός της κυβέρνησης» ένας άνθρωπος που του σκότωσες το παιδί; Που του σκότωσες την μάνα, τον σύζυγο;
Όταν μια κυβέρνηση έχει προειδοποιηθεί από τα αρμόδια σωματεία πως δεν υπάρχουν μέτρα ασφαλείας και πως το ατύχημα ή δυστύχημα περιμένει να συμβεί, με εξώδικα στα γραφεία τους ή χωρίς, τότε τα θύματα δεν είναι μόνο 57. Είναι 57 νεκροί και 570.000 απόπειρες δολοφονίας. Χιλιάδες άνθρωποι που έπαιξες με τις ζωές τους, επειδή δεν σε αφορούν οι ασφαλείς μεταφορές των φτωχών.
Η δικαιοσύνη δεν τα κοιτάζει αυτά. Δεν κοιτάζει τις πολιτικές παραλήψεις και ολιγωρίες που ρισκάρουν χιλιάδες ζωές κάθε μέρα. Δεν είμαστε προηγμένο κράτος να βγει ένα δικαστήριο να εκδικάσει την καταλληλότητα ή μη των τρένων και να τα ακινητοποιήσει μέχρι να τοποθετηθούν όλα τα μέτρα ασφαλείας.
Ο πολίτης το καταλαβαίνει αυτό. Κατανοεί πως έπαιξαν και με την δική του ζωή, απλά δεν συνέβη στον ίδιο. Κυρίως όμως είναι ο άνθρωπος που θα πει «Μα τους σκότωσαν τα παιδιά ρε μαλάκα» σε κάθε έναν που τολμά να ψελλίσει αντίλογο, λες και 57 θάνατοι είναι ζήτημα γνωμούλας ή ελευθερίας του λόγου. Λες και είναι κάτι «που δεν πρέπει να μείνει αναπάντητο».
Ναι, έχουμε μια υποτυπώδη ελευθερία του λόγου, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα πρέπει να σηκώνεις μούρη σαν σκατόψυχος, να επανατραυματίζεις γονείς, αδέρφια και να τους κατηγορείς πως αποζητούν δικαίωση για τα λεφτά και 3.500 χιλιάρικα ή πενθούν με μαλλί κομμωτηρίου. Τυχεροί είμαστε που οι συγγενείς των θυμάτων κρατιούνται ο ένας από τον άλλο και δεν έχουν κάνει κακό στον εαυτό τους ή σε άλλους.
Η ίδια κυβέρνηση η οποία ωρυόνταν για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων, μέρες πριν το δυστύχημα, είναι η ίδια που φέρει ακέραια την ευθύνη την οποία προσπαθεί να αποποιηθεί.
Το πρόβλημα το δικό μας είναι πως διεξάγουμε το ίδιο πείραμα ξανά και ξανά 15 χρόνια και περιμένουμε να βγάλει διαφορετικό αποτέλεσμα. Ξέρουμε πως είναι διεφθαρμένοι και προσπαθούμε να βρούμε λύσεις μέσα από διεφθαρμένους θεσμούς. Αλλάζουμε τα πρόσωπα, όχι την ουσία της ποιότητας της Δημοκρατίας.
Κάποια στιγμή οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ψύχραιμα πως απέναντι σε μια συμπαιγνία κυβέρνησης, πολυμετοχικών πολυεθνικών και ολιγαρχών που επικρατεί η διαφθορά, δεν μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη στους θεσμούς που έχουν ήδη αλώσει τους μηχανισμούς και έχουν μετασχηματιστεί σε βαθύ κράτος. Δεν μπορείς να αλλάξεις το σύστημα μέσα από σχηματισμούς που όχι απλά στηρίζουν το σύστημα, αλλά είναι το σύστημα.
Πρέπει να σκεφτούμε διαφορετικά, να σκεφτούμε έξω από τα πλαίσια. Δεν είναι κάλεσμα σε επανάσταση, είναι πρόσκληση να αναγνωρίσουμε αρχικά το λάθος. Να αναγνωρίσουμε πως αν περιμένουμε σωτηρία από διεφθαρμένους θεσμούς, είτε είμαστε αφελείς, είτε ονειροπόλοι και οι απέναντι θα συνεχίσουν να σκοτώνουν παιδιά διά της θανατηφόρου αμέλειας και των παραλείψεων.
