Το ξαναγράφω, το φωνάζω, το τονίζω, το χαράζω στην πλάκα κι αν χρειαστεί στο πετσί μου: Όχι, κύριε Δένδια, όχι, χίλιες φορές όχι. Η ευρωπαϊκή κουλτούρα που αρνείται να μεταβολίσει τα φέρετρα με τις σημαίες, δεν είναι σύμπτωμα. Είναι κατάκτηση!
Ένα μακελειό πυροβολισμών στην Κρήτη άνοιξε συζήτηση περί… “αμερικανικού μοντέλου” οπλοκατοχής! Ε, είναι να γελάει κανείς…
Σε πρόσφατη δημοσκόπηση τέθηκε το φαιδρό ερώτημα: Μητσοτάκης ή χάος. Το χάος κέρδισε με 42%. Πλέον ως και το χάος κερδίζει τον πρωθυπουργό, κι ωστόσο δεν υπάρχει αριστερά να τον ανησυχήσει.
Ο Σαββόπουλος ήταν πολλά. Όμως αν κάτι αφήνει ο καθένας πίσω του, πρώτα και κύρια, ο Σαββόπουλος αφήνει το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Γιατί αυτός ήταν, κι αυτό ήταν: το ελληνικό τραγούδι.
Ο άγνωστος στρατιώτης, ο τυχαίος Έλληνας ήρωας, ο άνθρωπος που πέθανε για της πατρίδας την ελευθερία, δεν ανήκει σε όλους τους Έλληνες; Δεν είναι ο πρόγονος, κι εν δυνάμει ο εαυτός κι ο απόγονος κάθε πολίτη που ζει σήμερα στη χώρα;
Πώς απάντησε το Ισραήλ στη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου; Ακόμα κι αν προσπαθήσω να δικιολογήσω την ισραηλινή οργή και το σοκ, η Παλαιστίνη πλήρωσε πολλά, πληρώνει πολλά και τα πληρώνει χωρίς πραγματική συμμετοχή στην ευθύνη
Η ιδέα της αστυνόμευσης εντός των καταυλισμών, θα ‘πρεπε να ‘ναι αυτονόητη. Όμως ποιας αστυνόμευσης;
Να οργανωθούμε λίγο ρε παιδιά, έλεγε το παλιό ανέκδοτο. Στην κυβέρνηση βέβαια, οργάνωση σημαίνει υποταγή σε μια γραμμή που πια, κανέναν δεν κοροϊδεύει: είναι απόλυτα συγκαλυπτική και διεφθαρμένη.
Αν ένας κατηγορούμενος δεν ξέρει με τι στοιχεία των κατηγορούν, πώς μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του; Ή μήπως αυτό είναι το ζήτημα;