Οι θεσμοί της δημοκρατίας μας… τζογάρουν
Τζογάρουν τη ζωή ενός ανθρώπου που έχασε το παιδί του σε σύγκρουση τρένων σε διπλή γραμμή. Τζογάρουν τη ζωή ενός ανθρώπου που κάνει 15 μέρες απεργία πείνας μπροστά στη Βουλή.
Τζογάρουν τη ζωή ενός ανθρώπου που έχασε το παιδί του σε σύγκρουση τρένων σε διπλή γραμμή. Τζογάρουν τη ζωή ενός ανθρώπου που κάνει 15 μέρες απεργία πείνας μπροστά στη Βουλή.
Η κολοκυθιά είναι ένα παιχνίδι που παίζεται με αρκετά άτομα που κάθονται κυκλικά. Καθένα από αυτά έχει ένα νούμερο.
Η Χρύσα Λύκου μίλησε με μέλος της ελληνικής αποστολής που ταξιδεύει προς την ελευθερία για τις ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης αν χτυπηθεί ο ειρηνικός στόλος, την ποινικοποίηση της αλληλεγγύης, τον πειρατικό τρόπο δράσης του Ισραήλ στη θάλασσα καθώς και το πώς είναι να επιβαίνεις στο πλοίο με το όνομα «Παύλος Φύσσας».
Να κρίνουμε, αν είμαστε υπέρ μιας δολοφονίας μόνο και μόνο γιατί το θύμα ήταν ακροδεξιός ρήτορας μίσους και ρατσισμού. Κι αυτό από μόνο του είναι προβληματικό. Στις δημοκρατικές κοινωνίες, η αυτοδικία είναι καταδικαστέα. Τελεία και παύλα. Δεν κρίνεται κατά το δοκούν. Δεν βρισκόμαστε σε κατάσταση πολέμου ούτε δικτατορίας, όπου έχουν καταλυθεί οι θεσμοί.
Να σου αφήσω το καλύτερο για το τέλος… ποιος σου είπε ότι μπαίνοντας σε ένα τρένο στον ελληνικό σιδηρόδρομο θα φτάσεις σώος και αβλαβής στο προορισμό σου; Άκου φίλε είναι ντροπή και ντρέπομαι να τα υπαινίσσεσαι αυτά αφού τα είπε ο υπουργός ο Κωστάκης ο Καραμανλής.
Η προχθεσινή ΔΕΘ λοιπόν, δεν ήταν απλά ΔΕΘ αλλά MEGAΔΕΘ, μια αναβαθμισμένη εκδοχή της απλής, γιατί ο Κυριάκος τα έπαιξε «όλα για σόλα» και πέρασε από το σκληρό ροκ και πήγε κατευθείαν στο μέταλ. Γιατί είναι και μπρουτάλ τύπος αν δεν το έχετε καταλάβει. Και δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, όταν παίζει εντός έδρας και τα χαρτιά είναι σημαδεμένα. Πάντα όμως.
Το αίτημα για δικαιοσύνη, για μια δικαιοσύνη που θα έπρεπε να είναι αυτόνομη και αυτονόητη, μας θυμίζει ότι η πλειοψηφία του κόσμου δεν ξεχνά, απαιτεί την αλήθεια, διεκδικεί την τιμωρία όλων ανεξαιρέτως των υπευθύνων και τη δικαίωση της μνήμης των θυμάτων…
Γιατί εσύ δεν έχεις ανάγκη, παίρνεις ένα Μελχιδεσέκ των 500ων και όλα καλά. Τα βλέπεις όλα αλλιώς και δεν σε ενοχλεί το λιβανιστήρι. Το συνηθίζεις κιόλας. Οι άλλοι απλά διαιωνίζουν τη φάση. Με την δική σου ανοχή, όμως. Κι αυτό καλό είναι να το συνειδητοποιήσεις έγκαιρα.
Ο ασθενής όχι απλά δε σώζεται. Ο ασθενής πρέπει να βγει από τη μηχανική υποστήριξη και να αποτεφρωθεί. Πρέπει να φύγει, να κάνει χώρο για το νέο κορμί της κοινωνικής δικαιοσύνης, την τίμια ύπαρξη της λαϊκής αλληλεγγύης.