15 Νοεμβρίου, 2025
Τα μέλη του Ρουβίκωνα καταδικάστηκαν σε 9 μήνες με αναστολή για τη (δίκαιη) διαμαρτυρία τους μπροστά από το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.
Αντί προσευχής
Τα βράδια, λοιπόν, ποιητή μου και δεν συγχωρώ καθάρματα και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Απόψε μάλιστα, ξαγρυπνώ κι αντί προσευχής σκέφτομαι τους ανθρώπους που ξεκινάν για να περπατήσουν ως τα σύνορα της Γάζας. Το μυαλό μου, η ψυχή μου κι όλο μου το είναι, βρίσκονται μαζί τους. Αγχώνομαι, αγωνιώ, φοβάμαι. Αλλά είμαι χαρούμενος και περήφανος για κάθε έναν από αυτούς.
«Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι.
Τους συγχωρώ έναν-έναν όλους».
Τάσος Λειβαδίτης
Δεν συγχωρώ κανέναν. Ποιητή μου, δεν είμαι τόσο καλός εγώ. Θα μείνω ξύπνιος ώσπου να τους δω να λυγίζουν κάτω απ’ το βάρος της παλιανθρωπιάς τους.
Δεν συγχωρώ τα τελειωμένα μπαρμπάδια των social που όλη τη μέρα μοστράρουν την ανορθογραφία τους, την ημιμάθειά τους, την αντιληπτική ανυπαρξία τους ειρωνευόμενα αγώνες ανθρώπων που ούτε σε 20 ζωές δε θα έφταναν. Που αφήνουν κατά ριπάς τη βρώμα τους πάνω σε νεκρά παιδιά και χαροκαμένους γονείς. Που κάνουν μαθήματα γεωπολιτικής, ιστορίας, διπλωματίας ενώ δίπλα πέφτουν οι βόμβες σε νοσοκομεία και σχολεία.
Δεν συγχωρώ τα πληρωμένα κομματόσκυλα της κάθε ομάδας αλητείας. Τύπους που αρκεί να δοθεί η γραμμή για να δολοφονήσουν χαρακτήρες, να διαλύσουν ζωές, καριέρες, ανθρώπους. Τύπους που θα δικαιολογήσουν τα πάντα αρκεί να ταιριάζει με το αφήγημα του κόμματός τους. Τύπους που έχουν πειστεί ότι τα γαϊδούρια πετάνε κι αν τα ίδια τα δύσμοιρα το αρνούνται περπατώντας και γκαρίζοντας, τόσο το χειρότερο για αυτά.
Δε συγχωρώ ναζιστοφασίστες πολιτικούς. Γλοιώδη ακροδεξιά υποκείμενα που στις τρεις λέξεις τους, οι δύο είναι το όνομα αυτού που θέλουν να γλείψουν και της χώρας που θέλουν να υποστηρίξουν. Επαγγελματίες της κωλοτούμπας, επιδειξίες της επικινδυνότητάς τους. Νιώθουν άτρωτοι καθώς δε θεωρούν ότι έχουν απλά όλο το σύστημα με το μέρος τους, αλλά κομπάζουν κιόλας ότι οι ίδιοι είναι το σύστημα. Αλλεργικοί στη γνώση, στη σκέψη, στη δεύτερη ανάγνωση, στην ευαισθησία. Νομίζουν ότι ορίζουν τον φιλελευθερισμό αλλά δεν είναι άλλο από το αντικαθρέφτισμα του κοστουμάτου φασισμού.
Δε συγχωρώ δημοσιογράφους, γελοιογράφους, εκφωνητές του συστήματος ετούτη την εποχή που το σύστημα ξύνει τον πάτο της ανθρώπινης ξεφτίλας. Εν μέσω μιας γενοκτονίας, δε βρίσκουν ένα λόγο, μια λέξη να πουν για τα παιδιά που λιώνουν κάτω από τα ερείπια που αφήνει πίσω της η πολεμική μηχανή του Ισραήλ. Ή μάλλον βρίσκουν. Βρίσκουν για να δικαιολογήσουν αυτά που κάποτε θα αναφέρονται στα βιβλία των καιρών ως οι μέρες που ο πλανήτης ανέχτηκε να σφάζεται σε ζωντανή μετάδοση ένας ολόκληρος λαός. Βρίσκουν για να κάνουν σκιτσάκια που το χυδαίο δεν είναι αρκετό για να μπει ως λεζάντα τους.
Τα βράδια, λοιπόν, ποιητή μου και δεν συγχωρώ καθάρματα και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Απόψε μάλιστα, ξαγρυπνώ κι αντί προσευχής σκέφτομαι τους ανθρώπους που ξεκινάν για να περπατήσουν ως τα σύνορα της Γάζας. Το μυαλό μου, η ψυχή μου κι όλο μου το είναι, βρίσκονται μαζί τους. Αγχώνομαι, αγωνιώ, φοβάμαι. Αλλά είμαι χαρούμενος και περήφανος για κάθε έναν από αυτούς. Τούτοι είναι η δύναμη της ανθρωπότητας, είναι ο πολιτισμός μας, είναι η φωνή που ακούγεται περισσότερο από κάθε βόμβα, από κάθε τανκ, από κάθε όπλο. Κι αυτό είναι το ελάχιστο χρέος μας απέναντι σε έναν λαό που άντεξε, αντέχει και θα αντέξει. Είναι το ελάχιστο χρέος μας απέναντι στους Παλαιστίνιους.
Φωτογραφία: Μαρία Γαλάτη
Διαβάστε επίσης:
