Ο τραγουδοποιός και παραγωγός Μάριος Λαζ Ιωαννίδης και o Μc Yinka ενώνουν τις δυνάμεις τους σε ένα τραγούδι κατάθεση ψυχής για το συλλογικό αλλά και το ατομικό τραύμα της γενιάς του εγκλήματος των Τεμπών.
Ένα γεγονός που συγκλόνισε τη χώρα, μα και μια αλληγορία για τη ζωή όπως τη βιώνει μια ολόκληρη γενιά: με διαψευσμένες προσδοκίες, αδιέξοδα, απώλειες και αέναες εσωτερικές μάχες.
Μουσική: Μάριος Λαζ Ιωαννίδης
Στίχοι: Μάριος Λαζ Ιωαννίδης, Mc Yinka
Μουσική Παραγωγή, Eνορχήστρωση, Όργανα, Ηχογράφηση, Μίξη, Mastering: Μάριος Λαζ Ιωαννίδης & MLI Productions στο MusicRoom Studio
Σκηνοθεσία, Video Production, Editing & Color Grading: Μάριος Λαζ Ιωαννίδης
Διεύθυνση Φωτογραφίας, Κάμερα: Απόστολος Λιάγκας
Άσε με ζω μέσα σε σώμα ξένο
Και δεν ήθελα όλα να τα υπομένω
Τα όνειρα που είχα πάντα εδώ γυρνούσαν
Μου θυμίζανε πως δεν τους έδινα τον χώρο που ποθούσαν
Αύριο αν δεις αίματα κάτω
Μην χαλαστείς δεν θα συζητηθεί
Φαίνεται ότι ξέχασα να ζήσω
Κι εκεί που ήμουνα έτοιμος να περπατήσω με χτύπησε το τρένο
Όποιο μέλλον θα το προτιμούσα
Όλα όσα έζησα όλα όσα θα ζούσα
Δεν έφτασα ποτέ μου
Φύγε από δω δεν ήσουν ασφαλής ποτέ σου
Η ιστορία αυτή κρύβει μια πιο σκούρα σάπια
Δυστυχώς αλλάξαμε από μέσα όλοι
Κουκλοθέατρο μαριονέτες είμαστε μέσα στην πόλη
Αύριο αν δεις αίματα κάτω
Μην χαλαστείς δεν θα συζητηθεί
Φαίνεται ότι ξέχασα να ζήσω
Κι εκεί που ήμουνα έτοιμος να περπατήσω με χτύπησε το τρένο
Όποιο μέλλον θα το προτιμούσα
Όλα όσα έζησα όλα όσα θα ζούσα
Δεν έφτασα ποτέ μου
Λιωμένα όνειρα σκόρπια μετά σύγκρουση μίσος
Σημασία δεν έχει η πτώση αλλά η πρόσκρουση
Η φωτιά που καλύπτει τις κραυγές είναι άλαλη
Το άνθος μιας γενιάς χαμένο κι η κοιλάδα ατάραχη
Και πάντα εμείς θεατές να ταυτιζόμαστε
Ίσα ίσα για να χάσουμε το τρένο
Μετά χανόμαστε
Πες μου πού βρισκόμαστε στην απάθεια ή στη λήθη
Ένα μάτσο μπάζα είναι η αλήθεια για τα πλήθη
Δώσε πνεύμα δείξε ποιο είναι το ψέμα
Μόνο ένας να πιστεύει ακόμα θα αντιστρέψει το ρέμα
Ο κόσμος πλέον έχει οργής βλέμμα
Γιατί η αλαζονεία σας μυρίζει καμένο δέρμα
Χύνω κρασί με δάκρυ για τις χαμένες ψυχές
Γι’ αυτές που δεν δικαιώθηκαν ποτέ γίνανε σιωπές
Γι’ αυτές που φέραν επανάσταση στις εποχές
Δεν ξεχνώ ποτέ
Οι μνήμες πάντα θα είναι ζωντανές
Φαίνεται ότι ξέχασα να ζήσω
Κι εκεί που ήμουνα έτοιμος να περπατήσω με χτύπησε το τρένο
Όποιο μέλλον θα το προτιμούσα
Όλα όσα έζησα όλα όσα θα ζούσα
Δεν έφτασα ποτέ μου
