Η Ελλάδα και η Σερβία βρίσκονται σε βαθιά πολιτική κρίση και αναταραχή. Έχουν δε πολλά κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ των πιέσεων που ασκούνται από τα κάτω στον πρόεδρο Βούτσιτς και τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη.
Την ώρα που η οργή για το έγκλημα των Τεμπών όχι μόνο δεν λέει να κοπάσει, αλλά απεναντίας γιγαντώνεται, στην Σερβία η οργή για το έγκλημα στο Νόβι Σαντ έχει ως εμπροσθοφυλακή τους φοιτητές, οι οποίοι πλην της αντικειμενικής έρευνας για τις συνθήκες του δυστυχήματος από την κατάρρευση της σκεπής του σιδηροδρομικού σταθμού του Νόβι Σαντ, έχουν μια σειρά από αιτήματα με πολλά κοινά χαρακτηριστικά με αυτό που βιώνουμε στην Ελλάδα.
Οι διαδηλώσεις στη Σερβία αντανακλούν επίσης την ευρύτερη λαϊκή δυσαρέσκεια για την ολοένα και πιο αυταρχική διακυβέρνηση του Βούτσιτς. Ο πρόεδρος και το δεξιό Σερβικό Προοδευτικό Κόμμα του έχουν επιβάλει έναν σταθερό έλεγχο σε όλους τους κρατικούς θεσμούς και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, ενώ αντιμετωπίζουν κατηγορίες για την καταστολή των δημοκρατικών ελευθεριών.
Η Δημόσια Τηλεόραση της Σερβίας παρουσιάζει τις ειδήσεις που συμφέρουν το καθεστώς, ενώ τα ιδιωτικά κανάλια είναι διαθέσιμα μονάχα μέσω συνδρομητικής τηλεόρασης. Χούλιγκαν και παρακρατικοί εγκληματίες, κάποιοι με δημόσια αυτοκίνητα, επιτίθενται στους φοιτητές, ενώ έχουν χτυπήσει δύο με τα οχήματά τους μπροστά στις κάμερες των κινητών των φοιτητών.
Στην Ελλάδα ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αλώσει όλες τις ανεξάρτητες αρχές, ο Άρειος Πάγος δεν έχει την εμπιστοσύνη των πολιτών, η Δημόσια Τηλεόραση υπάγεται στο Γραφείο του Πρωθυπουργού και πολλά από τα ιδιωτικά ΜΜΕ στηρίζουν την κυβέρνηση, από την οποία έχουν οικονομικά συμφέροντα που δεν αποδεικνύονται ως συναλλαγές, γιατί κερδίζουν από τρίτες εταιρείες. Ο πρωθυπουργός χρησιμοποιεί τα ΜΑΤ εναντίον των πολιτών, τους νόμιμους χούλιγκαν, σε ένα μήνυμα πως όποιος διαμαρτύρεται, είτε ψεκάζεται με δακρυγόνα, είτε δέρνεται.
Οι Βούτσιτς και Μητσοτάκης δεν είναι οι μόνοι που κατηγορούνται για διαφθορά, παρότι είναι σχεδόν αδύνατο αυτή να αποδειχτεί ως προϊόν ευθείας συναλλαγής. Ταυτόχρονα πλην των τριγωνικών συναλλαγών, υπάρχει και η διαφθορά δια της πλαγίας, όταν άτομα του συγγενικού τους κύκλου προσλαμβάνονται από Funds και εταιρείες με ανοιχτές δοσοληψίες με το δημόσιο.
Ο Βίκτορ Όρμπαν πιέζει με ανάλογο τρόπο τα ΜΜΕ της Ουγγαρίας, ενώ και η Τζόρτζια Μελόνι αντιμετωπίζει συχνά-πυκνά κατηγορίες για διαφθορά, με την πιο πρόσφατη να αφορά την απελευθέρωση ενός Λίβυου πολέμαρχου, του Νιζέμ Οζάμα Αλ Μάσρι, παρότι υπήρχε διεθνές ένταλμα σύλληψης εναντίον του από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.
Η Μελόνι κατηγορείται για διαφθορά από εισαγγελέα για την απελευθέρωση του Λίβυου πολέμαρχου. Ας δούμε όμως ποιος είναι αυτός.
Ο Αλ Μάσρι δεν είναι όμως μόνο πολέμαρχος. Διευθύνει την Δικαστική Αστυνομία της Λιβύης, ενώ στις φυλακές του, υπάρχουν χιλιάδες μετανάστες τους οποίους κρατά μακριά από τα σύνορα της Ιταλίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν δηλαδή απελευθέρωνε 5.000 κρατούμενους μετανάστες και αυτοί ταξίδευαν προς την Ιταλία, είναι απόλυτα κατανοητό το μέγεθος της ζημιάς που θα μπορούσε να προκαλέσει στην ιταλική κυβέρνηση.
Ως επικεφαλής της λιβυκής δικαστικής αστυνομίας, κατηγορήθηκε για μια σειρά σφαγών και εξαφανίσεων στην Ταρχούνα, πόλη κοντά στην πρωτεύουσα Τρίπολη. Επιζόώντες τον κατηγορούν για σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια, ενώ βρέθηκαν και δεκάδες ομαδικοί τάφοι.
Ως διευθυντής της φυλακής Μιτίγκα, κατηγορείται για βασανιστήρια, δολοφονίες και κυριολεκτική σκλαβιά χιλιάδων μεταναστών από την υποσαχάρια Αφρική, οι οποίοι φυλακίστηκαν η πωλήθηκαν για εξαναγκαστική εργασία.
Το ελληνικό λιμενικό δολοφονεί τους μετανάστες στην θάλασσα, χτυπώντας τα σκάφη τους, περνώντας από πάνω του και μετά αναλαμβάνει την σύνταξη δικογραφίας για την υπόθεση.
Οι περιπτώσεις Μητσοτάκη, Βούτσιτς, Μελόνι, Όρμπαν και άλλων δεν είναι άσχετες μεταξύ τους: έχουν σχηματίσει διεφθαρμένα καθεστώτα, κατηγορώντας τα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας για τα προβλήματα των πολιτών και ακόμα χειρότερα κατηγορούν την αντιπολίτευση, μια αντιπολίτευση που έχουν εξαφανίσει δημιουργώντας ευρείες πελατειακές σχέσεις.
Στις περιπτώσεις Μητσοτάκη και Όρμπαν έχουμε ύποπτη χρήση των κοινοτικών κονδυλίων για την δημιουργία του πελατειακού κράτους και πολλαπλές παραβιάσεις του Κράτους Δικαίου, ενώ η Μελόνι είναι μια κατηγορία μόνη της, όπου ξεκινώντας από το νεοφασιστικό κόμμα Fratteli d’ Italia έφτασε να αποκτήσει ρυθμιστικό ρόλο στην εκλογή της ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Η διαφθορά λοιπόν που είναι το Νο1 πρόβλημα των κυβερνήσεων σε όλη την Ευρώπη και όλο τον κόσμο, σπανίως καταλήγει σε αίθουσες δικαστηρίων. Καθώς είναι πολλοί οι εμπλεκόμενοι και κυρίως κατέχουν πόστα που τους επιτρέπουν την ατιμωρησία.
Αλλά δεν σημαίνει πως οι πολίτες πρέπει να ανέχονται το θράσος των διεφθαρμένων κυβερνήσεων, επειδή ένα μέρος της κοινωνίας εξυπηρετείται, βολεύεται, τα παίρνει με απευθείας αναθέσεις, ρημάζει τα ευρωπαϊκά κονδύλια, τοποθετεί τα παιδιά του σε θέσεις με όρους διαφθοράς και ψηφίζει αυταρχικές κυβερνήσεις με γνώμονα την δική του διαφθορά.
