Τα Τέμπη δεν είναι απλά ο θάνατος 57 ανθρώπων. Δεν είναι απλά ο βαρύς τραυματισμός 80 και πλέον επιβατών. Δεν είναι η ηθική βλάβη και το εφ’ όρου ζωής αμόνι των τύψεων της επιβίωσης που φορτώθηκε σε περίπου 300 ανθρώπους. Δεν είναι καν το τραύμα μιας γενιάς. Τα Τέμπη είναι ο θάνατος μιας χώρας. Μιας χώρας που μένει, μέρα τη μέρα, κοινωνικά παράλυτη, πολιτικά ανάπηρη.

Γράφει ο Αντώνης Αντωνίου

Η ίδια κοινωνία που έχει δει το ένα πόρισμα δίπλα στο άλλο να πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων, χαρακτήρες γονέων και συγγενών να δολοφονούνται, διαδηλώσεις να λούζονται στα ληγμένα χημικά (και το νερό που κόβεται κάθε μεσημέρι στις τουριστικές περιοχές), με κάθε νόμιμο και παράνομο μέσο, περιμένει κάτι από τη δικαιοσύνη. Ήρθε η ώρα να δούμε γιατί περιμέναμε κάτι που δε θα γινόταν ποτέ και να κάνουμε την πιο σκληρή αυτοκριτική της ιστορίας μας. Τα λουριά σφίγγουν, τα περιθώρια στενεύουν, η αξιοπρέπεια ψυχορραγεί. Τα Τέμπη θα έπρεπε να είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που είναι, δυόμισι χρόνια μετά.

Κι όχι μόνο τα Τέμπη. Μάτι, Μάνδρα, Ζαχάρω Ηλείας, οι πλημμύρες του Daniel κι όποιου άλλου χαριτωμένου ονόματος δίνουμε στην εκδίκηση της φύσης απέναντι στο παιχνίδι που παίζουμε υποκρινόμενοι το Θεό. Εσύ μπορείς να ξεχάσεις. Εγώ δε ξεχνώ. Εγώ δε συγχωρώ. Μια σειρά από ατέλειωτα εγκλήματα, τη διαλεύκανση των οποίων περιμένουμε να δούμε παίζοντας μπάλα στο γήπεδο του εχθρού μας. Μπορεί σε αυτό τον άσχημο κόσμο να υπάρχουν κράτη που δε βλέπουν τους πολίτες τους σα σκουπίδια. Ε, λοιπόν, πάρε χαμπάρι ότι δε ζεις σε ένα από αυτά. Το κράτος δε σε θέλει νεκρό. Πολύ απλά, δε το νοιάζει αν ζεις ή πέθανες, αρκεί να μην του κοστίσεις. Πως η δικαιοσύνη που το υποθάλπει και το διαιωνίζει θα μπορέσει να κοιτάξει την αλήθεια στα μάτια και να τη βγάλει στη φόρα; Δε με νοιάζει η δικαιοσύνη σας. Μπορείτε να τη βάλετε όπου σας βολέψει. Δε σας θέλω δίπλα μου, δε σας θέλω από πάνω μου. Δε σας θέλω εδώ.

Είτε θα έρθουμε αντιμέτωποι με τα γεγονότα της ασημαντότητας μας και θα παλέψουμε για κάτι καλύτερο, είτε θα συνεχίσουμε να απογοητευόμαστε με πρωτοσέλιδα που κάθε μέρα θα μοιάζουν όλο και περισσότερο μεταξύ τους. Και δε ξέρω αν μιλάω μεταφορικά πλέον όταν λέω πως πρέπει να παλέψουμε. Σίγουρα δε μιλάω μεταφορικά όταν λέω πως κάθε μέρα πεθαίνουμε. Η δικαιοσύνη, ή καλύτερα η «δικαιοσύνη», καταλαβαίνω ότι σου επιτρέπει να σκεφτείς ότι δε χρειάζεται να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου. Λυπάμαι όμως, αυτό το στοίχημα πάει λίγος καιρός που το χάσαμε. Κι όπως μαζί χάνουμε, έτσι μόνο μαζί μπορούμε να κερδίσουμε.

Ο καρκίνος της διαφθοράς, της κερδοσκοπίας, της χρησιμοθηρίας, όλων των σιχαμένων αρχών του ατομικισμού του 21ου αιώνα έχει κάνει μετάσταση σε όλα τα ζωτικά όργανα του νεκροζώντανου κουφαριού αυτής της χώρας, που έχουμε το θράσος να λέμε ότι έδωσε και κάποτε τα φώτα της στον υπόλοιπο κόσμο. Ο ασθενής όχι απλά δε σώζεται. Ο ασθενής πρέπει να βγει από τη μηχανική υποστήριξη και να αποτεφρωθεί. Πρέπει να φύγει, να κάνει χώρο για το νέο κορμί της κοινωνικής δικαιοσύνης, την τίμια ύπαρξη της λαϊκής αλληλεγγύης. Εκείνης της δικαιοσύνης που θα αναγνωρίσει τους διαχρονικούς φταίχτες για όλους τους νεκρούς μας, θα τους πάρει και θα τους σηκώσει. Με πλάνο, με σχέδιο, με ρεαλιστικές προσδοκίες και βαθιά γνώση των θυσιών που χρειάζονται. Κι οι θυσίες να μην είναι πια ονοματεπώνυμα. Αφού δε πέθανα εκεί μέσα, μπορώ μόνο να ζω ελπίζοντας πως θα τα καταφέρουμε.

* Ο Αντώνης Αντωνίου συστήνεται ως «Στωικός, υπαρξιστής, παραλίγο νεκρός»

Τον διαβάζετε κι εδώ

Φωτογραφία: Γιώργος Νούνεσης

Διαβάστε επίσης:

Αμοργός: «Οι φωνές μας δεν ποινικοποιούνται»

Teleperformance: Ζητά No Politica από τους εργαζόμενούς της για την Γάζα

Δύο εκθέσεις, ένα μαφιόζικο κλείσιμο ανάκρισης και ένα έγκλημα χωρίς τιμωρία