Τα μέλη του Ρουβίκωνα καταδικάστηκαν σε 9 μήνες με αναστολή για τη (δίκαιη) διαμαρτυρία τους μπροστά από το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.

Κι έτσι σηκώθηκα. Σηκώθηκα από τη θέση μου. Σηκώθηκα από το «κι εδώ καλά είναι». Και μαζί σηκώθηκε και το ανάστημα μου. Εξακολουθώ να είμαι το ίδιο μικρός, αλλά καμιά φορά νιώθω μεγάλος. Κι αυτό, δε σου το προσφέρει καμιά βόλεψη.

Τι συμβαίνει στην εναέρια κυκλοφορία; Γιατί φωνάζουν οι ελεγκτές της; Τι θα κάνει το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε; Και τελικά κινδυνεύουμε όταν παίρνουμε αεροπλάνο για να μετακινηθούμε;

Το ξαναγράφω, το φωνάζω, το τονίζω, το χαράζω στην πλάκα κι αν χρειαστεί στο πετσί μου: Όχι, κύριε Δένδια, όχι, χίλιες φορές όχι. Η ευρωπαϊκή κουλτούρα που αρνείται να μεταβολίσει τα φέρετρα με τις σημαίες, δεν είναι σύμπτωμα. Είναι κατάκτηση!

Από πολύ μικρή ηλικία πήγαινα στο γήπεδο με τον πατέρα μου. Με άφηνε πάντα να φωνάζω τα συνθήματα της ομάδας μας, όσες ακατάλληλες λέξεις κι αν είχαν. Εκείνη την μέρα όμως ήταν εντελώς διαφορετικό το σκηνικό. Ήμουν 9 χρονών.

«Work, work, work, work, work, work…» μας τραγουδάει η Rihanna από το μακρινό 2016. Εκείνη αναφέρεται στην προσπάθεια που πρέπει να καταβάλει κάποιος για να κάνει μια ερωτική σχέση να λειτουργήσει, ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύει και την επιθυμία της για ανεξαρτησία. Παρότι φαινομενικά μιλά για μια ερωτική σχέση, εγώ το εκλαμβάνω ως έναν ύμνο στην κούραση, τη μονοτονία και την επανάληψη που πολλές φορές ζούμε.