15. Kneecap, Πιτς Πέπιατ
Σπιρτόζικο, έξυπνο, γρήγορο, γεμάτο μουσική και μια γαμάτη Ιρλανδία που διεκδικεί τις ρίζες της.
14. Kinds of Kindness, Γιώργος Λάνθιμος
Ο παλιός, ο σωστός, ο ορθόδοξος. Με τον Ευθύμη Φιλίππου και πάλι, σε στιγμές έμπνευσης αυτή τη φορά, τρεις ευφάνταστες ιστορίες για την αγάπη που καταντάει εξάρτηση.
13. Η Χίμαιρα, Αλίτσε Ρορβάκερ
Η Ρορβάκερ πλάθει για μια ακόμη φορά τους φανταστικούς της κόσμους, που κυοφορούνται σαν κύστες στον ιταλικό κορμό. Αυτή τη φορά παντρεύει τους νεκρούς με τους ζωντανούς, πλέκοντας μια ιστορία με κλοσάρ, αρχαιοκάπηλους και μια πάντα γοητευτική Ισαμπέλα Ροσελίνι.
12. Μικρά πράγματα σαν κι αυτά, Τιμ Μέλιαντς
Για μιάμιση ώρα παρακολουθούμε τον ήρωα να παλεύει με την συνείδηση του προσπαθώντας να πάρει την σωστή απόφαση. Η Εθνική Ιρλανδίας (Μέρφι, Γουότσον) στα καλύτερα της. Δεύτερη ιρλανδική ταινία στη λίστα μου.
11. Το αγόρι και ο ερωδιός, Χαγιάο Μιγιαζάκι.
Μιγιαζάκι. Ό,τι και να κάνει μπαίνει στη λίστα.
10. Οι άποικοι, Φελίπε Γκαλβέζ Αμπέρλε
Λατρεύω τα γουέστερν του 21ου αιώνα. Έχουν βγει αποφασιστικά έξω από τα σύνορα της αμερικανικής Άγριας Δύσης και συγκροτούν δυνατά αντι-αποικιακά αφηγήματα.
9. Άνορα, Σον Μπέικερ
Το Pretty Woman ανεστραμμένο, αφοπλιστικά πιο ρεαλιστικό. Ο Μπέικερ μπορεί να μην έχει την έμπνευση του Florida Project, αλλά έγραψε μια νουάρ κωμωδία με καταιγιστική δράση και πολύ γέλιο. Και κλάμα.
8. Με αξιοπρέπεια, Δημήτρης Κατσιμίρης
Όλη η παθογένεια της ελληνικής οικογένειας σε ένα μίνιμαλ δράμα μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός μικρού σαλονιού. To low budget ανεξάρτητο ελληνικό σινεμά αλλιώς, πιο γειωμένο, πιο σοκαριστικό στην ασχήμια που παρουσιάζει.
7. Οι αντίζηλοι, Λούκα Γκουαντανίνο
Όλα ξεχείλιζαν σ αυτή την ταινία, ο πρωταθλητισμός, ο ερωτισμός και η φιλοδοξία σε ένα ανεπανάληπτο τρίγωνο. Από τα καλύτερα σάουντρακ της χρονιάς, among others.
6. Bird, Αντρέα Άρλοντ
Τρυφερά βίαιο, επιβλητικά απλό, ρεαλιστικά φανταστικό, στο τέλος της προβολής όλοι γελάγαμε και χορεύαμε.
5. Εγώ, καπετάνιος, Ματέο Γκαρόνε
Μπορεί μερικά πλάνα του να μοιάζουν με καρτ ποστάλ, όμως διηγείται μια από τις πιο σκληρές ιστορίες με άμεσο και καθηλωτικό τρόπο κι ο Σεϊντού γίνεται η ένοχη συνείδηση όλων μας.
4. Τα παιδιά του χειμώνα, Αλεξάντερ Πέιν
Γιατί είμαι Καρκίνος και σε τόσο μεγάλες δόσεις μελαγχολικής μικρο-αφήγησης δεν μπορώ να αντισταθώ. Α, και με ξετρέλανε το 60s σάουντρακ.
3. Μην περιμένετε και πολλά από το τέλος του κόσμου, Ράντε Ζούντε
Το τρομερό παιδί του ρουμανικού και ευρωπαϊκού κινηματογράφου κέντησε πάλι και μας άφησε ζαλισμένους, να μην έχουμε καταλάβει για πότε πρόλαβε να μιλήσει για την τυραννία των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, την αποικιοποίηση της Ανατολικής Ευρώπης και το εργασιακό κάτεργο στο οποίο θα δουλεύεις μέχρι να ψοφήσεις ή να σακατευτείς, κι όλα αυτά με γενναίες δόσεις κατάμαυρου σουρεαλισμού, έτσι όπως μόνο αυτός ξέρει.
2. Poor Τhings, Γιώργος Λάνθιμος
Η Μπέλα Μπάξτερ δεν είναι τελικά ούτε η Χιονάτη, ούτε η Σταχτοπούτα, ούτε η Ωραία Κοιμωμένη. Είναι ο Πρίγκιπας πάνω στο άσπρο άλογο. Γιατί στα παραμύθια του 21ου αιώνα, ο πρίγκιπας είναι Γυναίκα.
1. Emilia Péres, Ζακ Οντιάρντ
Μόνο μια ιδιοφυΐα όπως ο Οντιάρντ θα μπορούσε να χτίσει αυτή την μαύρη γκροτέσκο αλληγορία για το ενιαίο και το αδιάσπαστο όλων των αιτημάτων και των αγώνων για χειραφέτηση και δικαιοσύνη. Κάθε φορά καλύτερος!!!!
ΥΓ. Μια χρονιά γεμάτη συγκρούσεις, στο πεδίο, δυστυχώς, που μεταφέρθηκαν από το δρόμο και στους χώρους τέχνης. Το No Other Land είναι εκτός λίστας γιατί είναι κατηγορία από μόνο του, μαζί με το Γόνατο της Αχέντ του Λαπίντ. Παραγωγές που περιγράφουν την κατάσταση στην κατεχόμενη Παλαιστίνη και στηλιτεύουν το απαρχάιντ, (και) με Ισραηλινούς πίσω από την κάμερα. Στο ευρύτερο αντι-αποικιακό αφήγημα η Δαχομέη της Ντιόπ και το συγκλονιστικό Σάουντρακ για ένα Πραξικόπημα που ελπίζω να προβληθεί σύντομα στην Ελλάδα. Καλή μας χρονιά και ας παλέψουμε για έναν καλύτερο κόσμο, κρίμα είναι!
