Δεν ξέρω τι θα βρούμε εκεί κι αν στους καθρέφτες του θα μπορέσουμε να σταθούμε απέναντι. Θέλει να ‘χουμε στήσει είδωλα με έντονα περιγράμματα πριν φύγουμε. Θέλει να φοράμε ρούχα ακριβά τις αλήθειες μας κατάσαρκα.
–Μείνε σήμερα. Είναι να πάμε σούπερ μάρκετ. Αν το αναβάλλουμε θα λιγοστέψουν τα χρήματα, δε θα φτάσουν για όσα θέλουμε για τη βδομάδα. Να, εδώ έχω τη λίστα. Λιγόστεψα τις δόσεις στα απορρυπαντικά να φτάνουν περισσότερο. Τις σοκολάτες και τα τυριά δεν τα μειώνω. Πώς να ζούμε αν δε χαιρόμαστε και τα λίγα που απολαμβάνουμε;
Ευτυχώς έχουμε τον κήπο μας και δε χρειαζόμαστε πράγματα απ’ το μανάβικο. Πώς τη βγάζουν οι άνθρωποι της πόλης; Με τι αλχημείες κάνουν το λίγο χρυσό, το καθόλου ασήμι; Ίσως πρέπει να αλλάξουμε τις κροκέτες στα σκυλιά, να κοιτάξουμε κάποιες πιο οικονομικές. Ναι, το ξέρω, το συμφωνήσαμε, δε θα πληρώσουν αυτά τις δικές μας δυσκολίες αλλά πώς αλλιώς; Κομμάτια της ίδιας εξίσωσης είμαστε. Η λύση της πάντα θα αφορά όλους σε αυτό το σπίτι.
Μείνε σήμερα. Θα περάσουν οι δικοί μου. Έχουν καιρό να μας δουν. Τους λείψαμε μου είπαν στο τηλέφωνο. Ό,τι κι αν είναι αυτό το «μας λείψατε». Δέκα λεπτά στην αρχή, τα «τι κάνετε, πώς είστε» σε επανάληψη, οι δυο τρεις ακίνδυνες κουβέντες επικαιρότητας, τα νέα για γνωστούς που προχωράνε, για άγνωστους που τελμάτωσαν. Μετά η σιωπή, η αμηχανία, το τσιγάρο στην αυλή, ο καιρός «κρύο κάνει, ναι χειμώνας είναι, ένας μήνας το πολύ ακόμη», η σεζόν που έρχεται. Όρθιοι στην πόρτα, «τα βγάζετε πέρα; λεφτά έχετε; δεν έπρεπε να αφήσεις τη δουλειά σου», νεύρα, συγκρατημένες απαντήσεις, ξεπροβόδισμα, «μην χάνεστε, στην ίδια πόλη μένουμε, δε θα είμαστε πάντα εδώ».
Μείνε σήμερα. Ανέβηκε ο καινούριος κύκλος της τάδε σειράς. Ξέρω, βαρεθήκαμε στον προηγούμενο αλλά περνάνε κάπως τα βράδια. Εσύ μπορεί να κοιμηθείς, εγώ μπορεί να χαθώ στο κινητό, η σειρά θα παίζει και η νύχτα θα βγει. Κάποτε διαβάζαμε, φιλιόμασταν, γελούσαμε. Δεν ξέρω ποια ήταν η στιγμή που κάτι άλλαξε, δεν έχει και σημασία. Έτσι είναι τα ζευγάρια. Το βλέπουμε και σε όλους τους φίλους μας εξάλλου. Να ανεχόμαστε ο ένας τον άλλον είναι που πρέπει. Ο έρωτας είναι η αρρώστια του πρώτου καιρού. Μετά έρχεται η υγεία της αδιαφορ ηρεμίας. Σαν τη σειρά που βλέπουμε ένα πράγμα. Δεν τρώμε και τα νύχια μας από αγωνία, δε θα την αλλάξουμε όμως ρισκάροντας μια πραγματική μούφα.
Μείνε σήμερα. Έχω ένα κακό προαίσθημα για αυτό το φευγιό. Ξέρω, σου το ‘χα υποσχεθεί ότι θα το κάνουμε άμεσα. Πες το παρορμητισμό της στιγμής. Δεν το ακυρώνουμε, δε λέω αυτό. Ας υπάρχει το όνειρο στην άκρη της μέρας μας. Για μια μικρή αναβολή μιλάω. Ώσπου να στρώσουν κάπως τα πράγματα. Δεν ξέρω τι θα βρούμε εκεί κι αν στους καθρέφτες του θα μπορέσουμε να σταθούμε απέναντι. Θέλει να ‘χουμε στήσει είδωλα με έντονα περιγράμματα πριν φύγουμε. Θέλει να φοράμε ρούχα ακριβά τις αλήθειες μας κατάσαρκα. Κι εγώ είμαι χωρίς σταθερή δουλειά αυτή την εποχή. Να κάνουμε μερικές οικονομίες πρώτα, να βάλουμε στην άκρη δυο-τρεις βεβαιότητες και μετά φτιάχνουμε βαλίτσα. Πακετάρουμε και πάμε.
-Οκ. Το δέχομαι. Να φύγουμε μια μέρα όμως, ε;
Φωτογραφία: Μαρία Γαλάτη
Διαβάστε επίσης:
Τέμπη: «Μα τους σκότωσαν τα παιδιά ρε μαλάκα»
Δύο χρόνια Τέμπη – Το προαναγγελθέν κρατικό έγκλημα στο κέντρο της κοινωνίας
