Αρχική / Culture / Δ. Γαλάνη – Π. Βουλγαράκη στο VOX: Και μοιάσαν οι Τετάρτες σαν τις μεγάλες μας γιορτές (review)

Δ. Γαλάνη – Π. Βουλγαράκη στο VOX: Και μοιάσαν οι Τετάρτες σαν τις μεγάλες μας γιορτές (review)

Γράφει:

Δημήτρης Παπαβομβολάκης / 29 Ιανουαρίου, 2024

Από τη μια, η Δήμητρα με τις πέντε δεκαετίες και πλέον στο τραγούδι. Με τα μεγάλα τραγούδια και τις σπουδαίες συνεργασίες, στη δισκογραφία αλλά και επί σκηνής, όλα όσα έχουν υπάρξει σημεία αναφοράς για την αισθητική, τη μουσικότητα, τη βαθιά καλλιτεχνική της προσέγγιση και τη μοναδική ερμηνευτική της κατάθεση. Και παράλληλα, η Δήμητρα που δεν σταματά ποτέ να πειραματίζεται και να προτείνει νέους ήχους αλλά και νέα πρόσωπα – δημιουργούς, ερμηνευτές, μουσικούς. Να συνομιλεί με τις μουσικές και τους ανθρώπους τού τώρα όχι για να παραμένει επίκαιρη, αλλά ως αναπόσπαστο κομμάτι τού μουσικού σήμερα, κύτταρό του ολοζώντανο και πάντα ανήσυχο. Αυτός είναι ο άνθρωπος που μας προσκάλεσε απόψε, βράδυ Τετάρτης, στο κατάμεστο VOX, να απολαύσουμε τη συγκεκριμένη βραδιά.

Καθώς το πρόγραμμα ξεκινά, ο πολυαρμονικός ήχος της μπάντας κατακλύζει τον χώρο, πλούσιος και δυναμικός, και στο κέντρο της σκηνής εμφανίζεται η Δήμητρα Γαλάνη. Οι πρώτες της νότες με συγκεντρώνουν στη στιγμή, στη βραδιά που μόλις ξεκινά. Μια φωνή πολυαγαπημένη και απίστευτα οικεία, είναι εδώ για να μου συστηθεί από την αρχή, με τη σημερινή της ενέργεια και λάμψη. Με κάθε της λέξη να καρφώνει τα νοήματα, με κάθε τονικό της ανέβασμα να με ενθουσιάζει, κάνοντάς με να απολαμβάνω την κάθε στιγμή και να ανυπομονώ για την επόμενη. Η Δήμητρα Γαλάνη είναι μια σπάνια ερμηνεύτρια. Σήμερα. Απόψε το βράδυ.

Καθώς η Δήμητρα παραδίδει το ρεφρέν της «Σκανδάλης» της στο κοινό και εκείνο ανταποκρίνεται ζεστά, ο τόνος της βραδιάς έχει τεθεί γα τα καλά. Έρχεται η ώρα, νωρίς νωρίς, να μας συστήσει την Παυλίνα Βουλγαράκη, και το κάνει τονίζοντας τη δημιουργική της υπόσταση, κάτι που αναζητά πάντα στους ανθρώπους που συνεργάζεται. Οι δυο τους ενώνουν τις φωνές τους για πρώτη φορά στους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου: «Εγώ μιλάω για δύναμη», ένα ακόμη σπουδαίο τραγούδι σε μουσική της Δήμητρας. Κι έπειτα οι «Λαβύρινθοι» της Παυλίνας, με τη Δήμητρα στον ρόλο που ανέλαβε ο Μπάμπης Στόκας στην πρωτότυπη ηχογράφηση.

Η Παυλίνα μένει μόνη στη σκηνή και ακολουθεί η ολοκαίνουργια «Σφαίρα» της με συνδημιουργό στη μουσική τον Σεραφείμ Γιαννακόπουλο, που είναι και ο ντράμερ του σχήματος. Καθώς προλογίζει ως ένα τραγούδι ανεκπλήρωτου έρωτα το «Έλα λίγο πιο κοντά», ένα από τα καλύτερα ως τώρα τραγούδια της, παρατηρώ τον τρόπο που η αύρα της μεταμορφώνει τον χώρο. Αυτό που κάνει την Παυλίνα Βουλγαράκη ξεχωριστή είναι πως τιμάει την πληγή. Κι έπειτα, «Γιατί να σ’ αγαπήσω». Με δύναμη από τη ρίζα. Και «Άγριος τσακωμός», σε στίχους και μουσική του Σταμάτη Μορφονιού, από το πρώτο της άλμπουμ. Η παγίδα έχει στηθεί.

Η Γαλάνη έχει τη λύση. Επιστρέφει στη σκηνή με τα «Συρτάρια» – Λίνα και Δήμητρα αριστουργηματικές. Η μπάντα το απογειώνει. «Δεν είσαι εδώ», «Και σ’ αγαπώ» και ενώνουμε ξανά τις φωνές μας – ο μελωδικός Κορκολής το πετυχαίνει θαυμαστά αυτό. Τα δύο επόμενα τραγούδια ανήκουν στην «Είσοδο κινδύνου», το νέο άλμπουμ της Δήμητρας σε συνεργασία με τον Σεραφείμ Γιαννακόπουλο. Το ενδιαφέρον «Μόνο για μια φορά» και το εξωστρεφές «Ένα λεπτό», μάλλον ό,τι πιο ποπ περιέχει το άλμπουμ. Την τάξη επαναφέρει το «Παραιτούμαι» της Δήμητρας σε στίχους της Μαριανίνας Κριεζή, τέλεια γέφυρα για το κλείσιμο του πρώτου μέρους με τα «Στερεότυπα». Λίρα εκατό.

Με την επιστροφή στη σκηνή, το VOX μετατρέπεται σε μία πολυπληθή μπουάτ. “The Sound of Silence” και “Blowing in the Wind” από την μπάντα. Γινόμαστε όλοι μια μεγάλη παρέα. Η Δήμητρα, με την κλασική κιθάρα της, μας λέει ιστορίες και μας τραγουδάει «Μια φορά θυμάμαι», «Να μ’ αγαπάς» και «Κουτσή κιθάρα». Beatles και Σαββόπουλος, στην παρέα μπαίνει και η Παυλίνα. Και καθώς ενώνω τη φωνή μου με τις φωνές των υπολοίπων, πάμε όλοι μαζί «Εκδρομή των μυστικών», και «Σ’ όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε»! Επιστροφή στη μελαγχολία, με το «Άσε με να φύγω» – υπέροχα ερμηνευμένο από την Παυλίνα.

Η Παυλίνα αναλαμβάνει και τη συνέχεια. «Καμία ψυχή» και έπειτα «Δεν είπες κάτι» και «Χίλιες ζωές», αφιερωμένο από την Παυλίνα «στις γυναίκες που στηρίζουν άλλες γυναίκες». Ο συνδυασμός των στίχων της Παυλίνας Βουλγαράκη με τη μουσική της Δήμητρας Γαλάνη στα δύο τελευταία, έχει δώσει δύο πραγματικά ωραία τραγούδια. Η ώρα της Δήμητρας ξανά, «Σ’ αγαπούσα πριν μας δω μαζί» – αποκορύφωμα ομορφιάς. Και «Το σ’ αγαπώ μπορεί», πώς θα μπορούσε να λείπει από το πρόγραμμα; Και ένα ακόμη τραγούδι από την «Είσοδο κινδύνου», το «Έλα κοντά». Εξαιρετική δουλειά στη ρυθμική αγωγή από τον Σεραφείμ, θαυμάσια τα πλήκτρα του Νικόλα Γουάστωρ. Υπέροχοι και οι υπόλοιποι: ο Στέλιος Προβής στο μπάσο, ο Μηνάς Λιάκος στην κιθάρα και ο Δημήτρης Αρώνης στην κιθάρα.

Καθώς ξεδιπλώνεται το τελευταίο μέρος της βραδιάς, έρχεται το «Εμένα με συμφέρει». Μοναδικός Κραουνάκης και μια ευθανασία διά χειρός Λίνας που φλερτάρει με την αθανασία. «Ατομική μου ενέργεια», και με γέφυρα τη Λίνα περάσαμε στον Μικρούτσικο. Και συνεχίζουμε με «Δυο μέρες μόνο», πώς θα μπορούσε να λείπει και αυτό; Και πώς θα μπορούσε να λείπει και το επόμενο; Το «Χειροκρότημα», με το οποίο η Δήμητρα Γαλάνη διάλεξε να μας αποχαιρετήσει. Κι εμείς της δώσαμε το πιο δυνατό μας χειροκρότημα. Για όσα μας έχει χαρίσει τόσα χρόνια. Για όλα τα σπουδαία που μας χάρισε τη συγκεκριμένη βραδιά. Μια Τετάρτη του Γενάρη, που μας προσκάλεσε με την εκλεκτή παρέα της να τη ζήσουμε σαν μια μεγάλη γιορτή.