Τα παιδιά των παράξενων ονείρων

Είναι τα παιδιά που είναι εκεί πια κι όχι εδώ. Ετούτο το κείμενο έχει σπόιλερ στην πρώτη του πρόταση. Δεν χτίζει λέξεις γύρω από μιαν ιστορία που θα εξελιχθεί. Δεν παίζει με αγωνία, κορύφωση, λύση. Δεν ποντάρει σε διακύμανση συναισθημάτων, ανατροπές, λογοτεχνικά τρικ. Δίνει απ’ την αρχή τα μυστικά του, ανοίγει τα χαρτιά του, σπάει το απόρρητο της εξομολόγησης.
Τα παιδιά των παράξενων ονείρων είναι παιδιά πολλών πατρίδων. Μην τα ψάξετε εδώ, εκεί ή πιο δίπλα. Μην δοκιμάσετε να τα περιορίσετε με φράχτες, ποτάμια και θάλασσες. Μην τα περικυκλώσετε με νοητές συνοριακές γραμμούλες. Δεν έχουν νόημα οι διαχωρισμοί που γίνονται σε επίπεδο επιφάνειας του πλανήτη.
Τα παιδιά των παράξενων ονείρων σκοτώνονται κατά χιλιάδες στην Παλαιστίνη. Στο ένα βίντεο που μας έρχεται από εκεί χαμογελάνε και παίζουν μέσα στα ερείπια. Και στο αμέσως επόμενο είναι ματωμένα, σκονισμένα, διαμελισμένα, άψυχα. Στο ένα ψάχνουν τους γονείς τους και στο επόμενο έχουν πάει να τους βρουν. Είναι παιδιά αριθμοί σε ένα μακάβριο κατάλογο, παρόμοια ονόματα σε μια λίστα με διακριτή αρχή αλλά καμιά αισιόδοξη πρόβλεψη τέλους στις παρακάτω πολλές λευκές σελίδες.
Τα παιδιά των παράξενων ονείρων επιβιβάζονται σε ένα τρένο στην Ελλάδα και ποτέ δεν φτάνουν στον προορισμό που έχουν επιλέξει. Είναι παιδιά αναλώσιμα στο κέρδος των εταιριών, στην κομματική ψηφοθηρία, στην κυβερνητική συγκάλυψη. Τα σκοτώνουν στη σύγκρουση, τα καίνε μετά τη σύγκρουση, τα θάβουν στο μπάζωμα. Υποκρίνονται θλίψη και δάκρυα για το θάνατό τους τη στιγμή που δεν τους δίνουν δικαιοσύνη, δεν δίνουν στους γονείς τους αξιοπρέπεια, δεν δίνουν στην ψυχή τους ανάπαυση.
Τα παιδιά των παράξενων ονείρων είναι αλλόχρωμα, αλλόδοξα, αλλόγλωσσα. Και κάνουν ένα τεράστιο λάθος: θέλουν να ζήσουν καλύτερα. Θέλουν να φύγουν απ’ την κόλαση του τόπου που ζουν και να πάνε στον παράδεισο που έχουν ακούσει ότι κάπου υπάρχει. Και μπαίνουν σε βάρκες στη Μεσόγειο ή στον Ινδικό ή στον Ατλαντικό και περπατάν σε ζούγκλες στη Λατινική Αμερική, σε ερήμους στην Αφρική, σε βουνά και δάση στην Ευρώπη. Και καταλήγουν πνιγμένα, παγωμένα, δολοφονημένα και εξαφανισμένα. Είναι παιδιά που θέλουν να μην είχαν γεννηθεί τύποι που σκίζουν τις σάρκες τους για κάποια άλλα παιδιά που οι μητέρες τους επιλέγουν να μην τα γεννήσουν.
Τα παιδιά των παράξενων ονείρων κακοποιούνται από γονείς και συγγενείς μέχρι θανάτου αλλά η γειτονιά και οι κοντινοί ποτέ δεν ξέρουν, ποτέ δεν ακούν. Βιάζονται από οικογενειάρχες, από θρήσκους και θρησκόληπτους, από πατριώτες και νοικοκυραίους, από σκηνοθέτες και παπάδες, από διάσημους και από τύπους της διπλανής πόρτας αλλά οι σύζυγοι, οι φίλοι και οι γνωστοί ποτέ δεν ξέρουν, ποτέ δεν υποψιάζονται. Δεν πηγαίνουν σχολείο, δουλεύουν σε φανάρια, δουλεύουν τη νύχτα, σκοτώνονται από αυτοκίνητα, από καγκελόπορτες, από αδιαφορία αλλά το κράτος, η εκκλησία και οι επαγγελματίες ευαίσθητοι ποτέ δεν ξέρουν, ποτέ δεν νοιάζονται. Ξυλοκοπούνται και πεθαίνουν, βασανίζονται και πεθαίνουν, πυροβολούνται και πεθαίνουν απ’ τους έχοντες το προνόμιο της νόμιμης κρατικής βίας αλλά οι υπουργοί και οι εισαγγελείς ποτέ δεν ξέρουν, ποτέ δεν καταδικάζουν.
Τα βράδια, πολλοί άνθρωποι σε αυτό τον πλανήτη όταν κλείνουν τα μάτια να κοιμηθούν βλέπουν όνειρα παράξενα παιδιά γεμάτα. Βλέπουν γέλια και συνεννοήσεις σε ένα σωρό γλώσσες, βλέπουν αγκαλιές και παιχνίδια, βλέπουν σκανταλιές και σκίτσα σε χαρτί, βλέπουν ζωές που εξελίσσονται, έρωτες που φουντώνουν, νήματα που δεν κόβονται. Βλέπουν χρώματα κι είναι σαν να μυρίζουν αρώματα παντού, σαν και μια άνοιξη να κατακλύζει τον τόπο και να κρατάει όλη τη νύχτα, όλη τη ζωή αυτών των παιδιών.
Όταν ξυπνάν ξέρουν, στα όνειρά τους ήταν τα παιδιά που είναι εκεί πια κι όχι εδώ.
Φωτογραφία: Μαρία Γαλάτη