Τα παιδιά των παράξενων ονείρων

 

Είναι τα παιδιά που είναι εκεί πια κι όχι εδώ. Ετούτο το κείμενο έχει σπόιλερ στην πρώτη του πρόταση. Δεν χτίζει λέξεις γύρω από μιαν ιστορία που θα εξελιχθεί. Δεν παίζει με αγωνία, κορύφωση, λύση. Δεν ποντάρει σε διακύμανση συναισθημάτων, ανατροπές, λογοτεχνικά τρικ. Δίνει απ’ την αρχή τα μυστικά του, ανοίγει τα χαρτιά του, σπάει το απόρρητο της εξομολόγησης.

Τα παιδιά των παράξενων ονείρων είναι παιδιά πολλών πατρίδων. Μην τα ψάξετε εδώ, εκεί ή πιο δίπλα. Μην δοκιμάσετε να τα περιορίσετε με φράχτες, ποτάμια και θάλασσες. Μην τα περικυκλώσετε με νοητές συνοριακές γραμμούλες. Δεν έχουν νόημα οι διαχωρισμοί που γίνονται σε επίπεδο επιφάνειας του πλανήτη.

Τα παιδιά των παράξενων ονείρων σκοτώνονται κατά χιλιάδες στην Παλαιστίνη. Στο ένα βίντεο που μας έρχεται από εκεί χαμογελάνε και παίζουν μέσα στα ερείπια. Και στο αμέσως επόμενο είναι ματωμένα, σκονισμένα, διαμελισμένα, άψυχα. Στο ένα ψάχνουν τους γονείς τους και στο επόμενο έχουν πάει να τους βρουν. Είναι παιδιά αριθμοί σε ένα μακάβριο κατάλογο, παρόμοια ονόματα σε μια λίστα με διακριτή αρχή αλλά καμιά αισιόδοξη πρόβλεψη τέλους στις παρακάτω πολλές λευκές σελίδες.

Τα παιδιά των παράξενων ονείρων επιβιβάζονται σε ένα τρένο στην Ελλάδα και ποτέ δεν φτάνουν στον προορισμό που έχουν επιλέξει. Είναι παιδιά αναλώσιμα στο κέρδος των εταιριών, στην κομματική ψηφοθηρία, στην κυβερνητική συγκάλυψη. Τα σκοτώνουν στη σύγκρουση, τα καίνε μετά τη σύγκρουση, τα θάβουν στο μπάζωμα. Υποκρίνονται θλίψη και δάκρυα για το θάνατό τους τη στιγμή που δεν τους δίνουν δικαιοσύνη, δεν δίνουν στους γονείς τους αξιοπρέπεια, δεν δίνουν στην ψυχή τους ανάπαυση.

Τα παιδιά των παράξενων ονείρων είναι αλλόχρωμα, αλλόδοξα, αλλόγλωσσα. Και κάνουν ένα τεράστιο λάθος: θέλουν να ζήσουν καλύτερα. Θέλουν να φύγουν απ’ την κόλαση του τόπου που ζουν και να πάνε στον παράδεισο που έχουν ακούσει ότι κάπου υπάρχει. Και μπαίνουν σε βάρκες στη Μεσόγειο ή στον Ινδικό ή στον Ατλαντικό και περπατάν σε ζούγκλες στη Λατινική Αμερική, σε ερήμους στην Αφρική, σε βουνά και δάση στην Ευρώπη. Και καταλήγουν πνιγμένα, παγωμένα, δολοφονημένα και εξαφανισμένα. Είναι παιδιά που θέλουν να μην είχαν γεννηθεί τύποι που σκίζουν τις σάρκες τους για κάποια άλλα παιδιά που οι μητέρες τους επιλέγουν να μην τα γεννήσουν.

Τα παιδιά των παράξενων ονείρων κακοποιούνται από γονείς και συγγενείς μέχρι θανάτου αλλά η γειτονιά και οι κοντινοί ποτέ δεν ξέρουν, ποτέ δεν ακούν. Βιάζονται από οικογενειάρχες, από θρήσκους και θρησκόληπτους, από πατριώτες και νοικοκυραίους, από σκηνοθέτες και παπάδες, από διάσημους και από τύπους της διπλανής πόρτας αλλά οι σύζυγοι, οι φίλοι και οι γνωστοί ποτέ δεν ξέρουν, ποτέ δεν υποψιάζονται. Δεν πηγαίνουν σχολείο, δουλεύουν σε φανάρια, δουλεύουν τη νύχτα, σκοτώνονται από αυτοκίνητα, από καγκελόπορτες, από αδιαφορία αλλά το κράτος, η εκκλησία και οι επαγγελματίες ευαίσθητοι ποτέ δεν ξέρουν, ποτέ δεν νοιάζονται. Ξυλοκοπούνται και πεθαίνουν, βασανίζονται και πεθαίνουν, πυροβολούνται και πεθαίνουν απ’ τους έχοντες το προνόμιο της νόμιμης κρατικής βίας αλλά οι υπουργοί και οι εισαγγελείς ποτέ δεν ξέρουν, ποτέ δεν καταδικάζουν.

Τα βράδια, πολλοί άνθρωποι σε αυτό τον πλανήτη όταν κλείνουν τα μάτια να κοιμηθούν βλέπουν όνειρα παράξενα παιδιά γεμάτα. Βλέπουν γέλια και συνεννοήσεις σε ένα σωρό γλώσσες, βλέπουν αγκαλιές και παιχνίδια, βλέπουν σκανταλιές και σκίτσα σε χαρτί, βλέπουν ζωές που εξελίσσονται, έρωτες που φουντώνουν, νήματα που δεν κόβονται. Βλέπουν χρώματα κι είναι σαν να μυρίζουν αρώματα παντού, σαν και μια άνοιξη να κατακλύζει τον τόπο και να κρατάει όλη τη νύχτα, όλη τη ζωή αυτών των παιδιών.

Όταν ξυπνάν ξέρουν, στα όνειρά τους ήταν τα παιδιά που είναι εκεί πια κι όχι εδώ.

Φωτογραφία: Μαρία Γαλάτη

Τελευταία άρθρα:

  • Το coming out που δε σου χρωστάω
    Ματιές

    Το coming out που δε σου χρωστάω

    Αλλά το coming out, το να ανοίξω την καρδιά μου, δεν είναι για σένα. Είναι για μένα. Είναι για τη δική μου ηρεμία κι ελευθερία. Δεν χρειάζομαι την έγκριση σου, αλλά χρειάζομαι τη δυνατότητα να είμαι αυτός που είμαι, χωρίς να φοβάμαι. Χρειάζομαι το χώρο να λάμψω με όλα μου τα χρώματα, ακόμα κι αν εσύ αναγνωρίζεις μόνο το γκρι.
    Διαβάστε περισσότερα
  • Πάνος Ρούτσι: Ο πατέρας που τα έβαλε με το κράτος και το νίκησε είναι σαφής – «Δεν υπάρχει ψήφισμα που να μπορεί να σβήσει τη μνήμη»
    Διάφορα

    Πάνος Ρούτσι: Ο πατέρας που τα έβαλε με το κράτος και το νίκησε είναι σαφής – «Δεν υπάρχει ψήφισμα που να μπορεί να σβήσει τη μνήμη»

    «Τα παιδιά των Τεμπών δεν διάλεξαν να φύγουν, τους στέρησαν τη ζωή μέσα σε ένα σύστημα που τους πρόδωσε. Αν ενοχλούν τα ονόματά τους στην πλατεία, τότε δεν ενοχλεί η πράξη· ενοχλεί η αλήθεια που θυμίζουν. Κανείς δεν μπορεί να μας απαγορεύσει να θυμόμαστε και να πενθούμε. Η μνήμη των παιδιών μας δεν σβήνει και δεν θα σβήσει ποτέ».
    Διαβάστε περισσότερα
  • Θα κρατήσουν οι χοροί, όσα στέκια και ν’ αλλάξουμε…
    Culture

    Θα κρατήσουν οι χοροί, όσα στέκια και ν’ αλλάξουμε…

    Ο Σαββόπουλος ήταν πολλά. Όμως αν κάτι αφήνει ο καθένας πίσω του, πρώτα και κύρια, ο Σαββόπουλος αφήνει το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Γιατί αυτός ήταν, κι αυτό ήταν: το ελληνικό τραγούδι.
    Διαβάστε περισσότερα
  • Πάρις Λαυτσής: «Άλλο ένα μίλι για τα παιδιά στη Γάζα – Άλλο ένα μίλι για όλους τους ανθρώπους που μας κοιτάνε εκεί πίσω»
    Θέματα

    Πάρις Λαυτσής: «Άλλο ένα μίλι για τα παιδιά στη Γάζα – Άλλο ένα μίλι για όλους τους ανθρώπους που μας κοιτάνε εκεί πίσω»

    Ο Πάρις Λαυτσής διηγήθηκε στο TheUntold μια ιστορία αντίστασης, αλληλεγγύης και πίστης στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, μέσα από το ταξίδι του Global Sumud Flotilla προς τη Γάζα.
    Διαβάστε περισσότερα
  • Έχω ένα φίλο, καλό παιδί…
    Απόψεις

    Έχω ένα φίλο, καλό παιδί…

    Έχω ένα φίλο, ιδεολόγο, αριστερό, καλό παιδί. Δεν του αρέσει η βία, την καταδικάζει a priori αλλιώς θα γίνουμε όλοι θηρία, λέει.
    Διαβάστε περισσότερα
  • Στήλη Άλατος: Μην μιλάτε σε αγνώστους
    Απόψεις

    Στήλη Άλατος: Μην μιλάτε σε αγνώστους

    Αν θες να διαδηλώσεις, κάντο από μακριά. Να φύγετε, να πάτε αλλού να διαδηλώσετε. Σε γνωστούς, όχι αγνώστους.
    Διαβάστε περισσότερα