26 πορτραίτα για τον Βασίλη, ένα για κάθε χρόνο της σύντομης ζωής του. 26 πορτραίτα-26 χρώματα για το γελαστό παιδί που δολοφονήθηκε γιατί τόλμησε να ονειρευτεί, να ελπίσει, να παλέψει για τα όνειρά του.

Ο Βασίλης Μάγγος αγαπούσε τη φύση. Από μικρός μαζί με τον πατέρα του, συνήθιζαν να τριγυρίζουν και να εξερευνούν τα μονοπάτια του Πήλιου. Αγαπούσε και την επανάσταση. Ονειρευόταν ένα κόσμο καλύτερο, έναν κόσμο που θα επέτρεπε στα νέα παιδιά να χαμογελούν. Να χαμογελούν μ’ αυτό το πλέριο, το αθώο και ταυτόχρονα αυθάδικο χαμόγελο. Το χαμόγελο που δεν αντέχουν να αντικρίζουν οι εξουσιαστές γιατί τους κάνει να ανησυχούν, γιατί τους φοβίζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, γιατί ξέρουν ότι το χαμόγελο αυτό στο τέλος νικά.

Ο Βασίλης Μάγγος πέθανε στις 13 Ιουλίου 2020. Είχε μεσολαβήσει ένας μήνας από τον άγριο και απρόκλητο ξυλοδαρμό του από αστυνομικούς έξω από το δικαστικό μέγαρο της πόλης και τον άγριο βασανισμό του μέσα στην αστυνομική Διεύθυνση. Δολοφονήθηκε γιατί ήταν στοχοποιημένος για την πολιτική του δράση, γιατί ανήκε σε Συλλογικότες, γιατί συμμετείχε στην μεγάλη πορεία της 13-6-2020, γιατί συμμετείχε σε συγκέντρωση συμπαράστασης σε συλληφθέντες που τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν για την καύση σκουπιδιών από το εργοστάσιο της τσιμεντοβιομηχανίας ΑΓΕΤ-Lafarge, που πνίγουν την πόλη του Βόλου.

Γιατί τόλμησε να χαμογελάει και να ονειρεύεται.

26 χαμόγελα, 26 φωτογραφίες από τις βόλτες του στην εξοχή του Βόλου εμπιστεύτηκε ο πατέρας του Βασίλη Μάγγου στον εικαστικό Δημήτρη Αστερίου. Φωτογραφίες που κρατούσε πάνω του, το αγόρι του έφηβος 15 χρόνων, ύστερα σχεδόν άντρας 18,19, 25 χρόνων. Και ύστερα τίποτα, άδεια αγκαλιά και το χαμόγελο χάρτινο. Κάθε μία, μία στιγμή παγωμένη στο χρόνο. Το αγόρι του, που δεν είχε το δικαίωμα να χαμογελά. Που του στέρησαν το δικαίωμα να παλεύει και να ελπίζει, να αγαπάει και να αγαπιέται. Το αγόρι του που δύο χρόνια μετά, μένει αδικαίωτο. Και ο ίδιος να παλεύει όρθιος μες στο πένθος του, σε δικαστικές αίθουσες, απέναντι σε ένα μηχανισμό που σκοπό έχει την ψυχική και οικονομική εξόντωση, χρέος τιμής για το παιδί του που έφυγε, για την μητέρα του, τα αδέλφια του, τους φίλους του, το παιδί του καθενός που ακόμα ζει και τολμά να χαμογελά.

26 φωτογραφίες-26 στιγμές. 26 πορτραίτα του Βασίλη-26 διαφορετικά χρώματα, ένα για κάθε χρόνο της σύντομης ζωής του. Ένα ουράνιο τόξο για το αγόρι που έφυγε. Ζωγραφισμένα σε καμβά με ακρυλικά χρώματα, μαρκαδόρους και πενάκι από τον εικαστικό Δημήτρη Αστερίου, που έχει σκοπό να κάνει ευρύτερα γνωστή την ιστορία του Βασίλη και τον αγώνα της οικογένειας του. Και να προβληματίσει ώστε να ξεκινήσει ένας δημόσιος διάλογος για τα όρια της κρατικής και αστυνομικής καταστολής.

Η έκθεση θα ανοίξει με ένα δρώμενο με τον τίτλο ‘Παρών’. Εθελοντές θα κρεμούν τα έργα στους τοίχους φωνάζοντας τη λέξη παρών προσφωνώντας ονόματα ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους από κρατική, αστυνομική ή άλλη μορφή βίας.

Για να πάψει επιτέλους η κοινωνία να κλείνει τα μάτια και τα αυτιά της όταν αυτοί που ορίστηκαν να προστατεύουν τα παιδιά της, τα δολοφονούν. Για να σταματήσει να εφησυχάζει, να σιωπά, να αποδέχεται.

διοργάνωση μπλόκ 15 δυτικός τομέας Ρουβίκωνα

Διοργάνωση: «Μπλόκ 15», δυτικός τομέας Ρουβίκωνα