Τα παιδιά σε σακούλες. Τα παιδιά των Παλαιστινίων. Τα παιδιά των οικογενειών του τρένου των Τεμπών. Τα παιδιά τους. Τα παιδιά μας. Τα παιδιά. Σε σακούλες. Πλαστικές. Πράσινες. Σακούλες. Με παιδιά.
«Ακούτε ότι πήραμε σακούλες. Αυτές είναι οι πράσινες σακούλες που πήραμε τα παιδιά μας. (…) Εμείς που πήραμε τα παιδιά μας σε σακούλες, μόνο οι γονείς από την Παλαιστίνη που παίρνουν τα παιδιά τους σε σακούλες, μπορούν να μας καταλάβουν». (Παύλος Ασλανίδης)
«Τηλεφωνική επικοινωνία είχαν την Παρασκευή (11/4) ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Ισραηλινός ομόλογός του Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Αφορμή αποτέλεσε το ταξίδι του Νετανιάχου στην Ουάσιγκτον, στο πλαίσιο της οποίας συναντήθηκε με τον Αμερικανό πρόεδρο, Ντόναλντ Τραμπ.
Όπως αναφέρει το Γραφείο του Ισραηλινού Πρωθυπουργού, ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου ενημέρωσε τον Έλληνα πρωθυπουργό για τη διπλωματική επίσκεψή του στις ΗΠΑ.
Οι δύο συζήτησαν τις περιφερειακές εξελίξεις, καθώς και «τα βήματα για την ενίσχυση της συνεργασίας μεταξύ Ισραήλ και Ελλάδας», προστίθεται στην ίδια ανακοίνωση. ( News247)
——————————–
Τα παιδιά σε σακούλες. Τα παιδιά των Παλαιστινίων. Τα παιδιά των οικογενειών του τρένου των Τεμπών. Τα παιδιά τους. Τα παιδιά μας. Τα παιδιά. Σε σακούλες. Πλαστικές. Πράσινες. Σακούλες. Με παιδιά.
Όπως κι αν το γράψω, όσο μικρές κι αν κάνω τις προτάσεις μου, με όσα σημεία στίξης κι αν τις χωρίσω, οι ανάσες δε βγαίνουν. Στα πρώτα δυο-τρία γράμματα πνίγομαι. Στα πρώτα δυο-τρία κλικ του πληκτρολογίου ασφυκτιώ. Η παράγραφός μου ολόκληρη μια κρίση πανικού. Δεν μπορώ να δω τη φωτογραφία. Δεν μπορώ να κάνω εικόνα τη στιγμή της παράδοσης. Σε όποια από τις δύο γλώσσες, σε όποιον από τους δύο τόπους. Γονείς, σπάραγμα, σοκ, πόνος, οργή. Τύποι-κρατικοί λειτουργοί, παγωμάρα, τυπική διεκπεραίωση.
-Το παιδί μου;
-Το παιδί σας.
-Στη σακούλα;
-Στη σακούλα.
Αν έχει ύψη που νομίζαμε άφταστα, αν έχει μέγεθος που θεωρούσαμε δυσθεώρητο, αν έχει ορισμό που τρέμαμε να αγγίξουμε η ύβρις, τότε για αυτά ακριβώς μιλάμε. Ποιος καθ’ ομοίωσιν Θεός, ποιας θρησκείας βρίσκεται εκεί έξω, υπάρχει, κι αντέχει ακόμη το καθρέφτισμά του σε αυτές τις πράξεις των δημιουργημάτων του; Ποιο Γολγοθά θα ανέβαινε σήμερα ο γιος του, σε ποιο σταυρό θα μαρτυρούσε; Στα Τέμπη και στην Παλαιστίνη θα φώναζε το «τετέλεσται». Σε σακούλα θα τον παρέδιδαν.
————————————
«Τα Τέμπη και οι κλάψες πάνε». (Γιώργος Φλωρίδης, υπουργός Δικαιοσύνης)
Εγώ κλαίω. Τα Τέμπη δεν πάνε πουθενά, είναι εκεί. Η Παλαιστίνη δεν πάει πουθενά, είναι εκεί. Κλαίω και δε νιώθω μόνος. Αντίθετα νιώθω μέρος, κομμάτι, δάκρυ του μεγαλύτερου συλλογικού πόνου των ημερών μας. Κλαίω γιατί δεν μπορώ αλλιώς, γιατί δεν αντέχω αλλιώς, γιατί δε θα τα καταφέρω να το πάω ως το τέλος αλλιώς. Κι εδώ και εκεί. Πλάι στους γονείς εδώ και πλάι στους γονείς εκεί. Απέναντι στα κτήνη εδώ κι απέναντι στα κτήνη εκεί.
Φωτογραφία: Μαρία Γαλάτη
Διαβάστε επίσης:
