Σαν σήμερα, στις 20 Ιουλίου του 2001, ο Κάρλο Τζουλιάνι δολοφονήθηκε στη Γένοβα, σε μια μάχη ενάντια στον άκρατο νεοφιλελευθερισμό που αναδύονταν από τον καπιταλισμό και την «παγκοσμιοποίηση».
Οι διαδηλώσεις της Γένοβα με πανευρωπαϊκή και παγκόσμια συμμετοχή διαδηλωτών στο πλαίσιο της αντίστασης ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και την αντίδραση σε αυτό που αργότερα ονομάστηκε 1%, δεν μπορούν να αναγνωστούν αποκομμένες από το πλαίσιο τους.
Προηγήθηκαν οι διαδηλώσεις στο Σιάτλ των ΗΠΑ το 1999 εναντίον του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου που έμειναν στην ιστορία ως Battle of Seattle, της Πράγας του 2000 (με πολύ μικρότερη συμμετοχή διαδηλωτών) εναντίον του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Γκέτεμποργκ, λίγο πριν η Ευρωπαϊκή Ένωση μεταμορφωθεί στο φιλοπόλεμο ΝΑΤΟϊκό τέρας που βλέπουμε σήμερα.
Η σύνθεση των διαδηλωτών ήταν πολυποίκιλη: Στην Γένοβα βρέθηκαν φοιτητές από την Ιταλία και όλο τον κόσμο, συνδικάτα, χιλιάδες μέλη του αντιεξουσιαστικού χώρου, αριστερές οργανώσεις και κόμματα, αντικαπιταλιστικές και αντιπολεμικές οργανώσεις.
Ακόμα περιβαλλοντικές οργανώσεις και ακτιβιστές υπέρ του περιβάλλοντος που λόγω του Σιάτλ και της εμφάνισης των μεταλλαγμένων καλλιεργειών είχαν αρχίσει να αποκτούν μεγάλη δυναμική, αγωνιστές που αντιτίθεντο στο παγκόσμιο χρέος των φτωχών χωρών και ζητούσαν τη διαγραφή του, ακόμα και θρησκόληπτοι που ανησυχούσαν για τα barcode.
Ήταν μια εποχή που οι πολυεθνικές αναδύονταν ως παρακρατικοί μηχανισμοί, επηρεάζοντας κυβερνήσεις και οργανισμούς με σκοπό το κέρδος. Στην ουσία ένα πλαίσιο αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού. Ήταν η πρώτη πράξη της ιστορίας που βιώνουμε τόσο έντονα σήμερα με την ακρίβεια και την απώλεια των βασικότερων εργασιακών μας δικαιωμάτων, βορά στο πιάτο των νέο-ολιγαρχών της τεχνολογίας και των πολυεθνικών τροφίμων. Μια μείξη που περιλαμβάνει πολέμους και δικτατορίες για τον έλεγχο της ενέργειας, τον έλεγχο πολιτικών και πολύτιμων πρώτων υλών.
Η ιστορία του Κάρλο Τζουλιάνι είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Το πλαίσιο της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, λέξη που αργότερα αποδαιμονοποιήθηκε και προτιμήσαμε φράσεις όπως άκρατος/αδηφάγος καπιταλισμός, ακραίος νεοφιλελευθερισμός, βρέθηκε σε ένα κρίσιμο στραυροδρόμι στο Σιάτλ και τη Γένοβα.
Ο αναρχικός και μικροπαραβατικός Κάρλο Τζουλιάνι βρέθηκε στην πλατεία Γκαετάνο Αλιμόντα, που στην ιστορία έχει μείνει ως Piazza Carlo Giuliani, Ρωμαίος κάτοικος Γένοβας, για να διαμαρτυρηθεί ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και την παρουσία των G8 στην πόλη του.
Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων και ενώ κρατούσε έναν πυροσβεστήρα τον οποίο πέταξε σε τζιπ των Καραμπινιέρι, ο αστυνομικός Μάριο Πλακανίκα τον πυροβόλησε με ευθεία βολή. Ύστερα και ενώ ακόμα ζούσε, ο οδηγός του τζιπ πέρασε πάνω από τον Κάρλο Τζουλιάνι δύο φορές.
Φυσικά, επειδή όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν, το αφήγημα μέχρι να μιλήσει ο ιατροδικαστής ήταν για «σφαίρα που εξοστρακίστηκε» και πως «ο οδηγός τον πάτησε μετά θάνατον». Ύστερα ο δικαστής Νταλοΐζο αποφάσισε πως «η μοιραία σφαίρα έφυγε από όπλο που δεν στόχευε τον Τζουλιάνι και σε κάθε περίπτωση ο Πλακανίκα ήταν σε αυτοάμυνα», με την υπόθεση να μην φτάνει σε αίθουσα δικαστηρίου, καθώς δεν ασκήθηκε καν δίωξη.
Ο Κάρλο προσπαθούσε να αγνοήσει τον νεοφιλελευθερισμό, ζώντας σε καταλήψεις, ζητιανεύοντας και ζώντας μια ζωή σαν σύγχρονος Διογένης.
Από τον θάνατο του Κάρλο Τζουλιάνι, έχουν περάσει 23 χρόνια. Είκοσι τρία χρόνια όπου ο πλούτος φεύγει από τους πολλούς και πάει ολοένα και σε λιγότερους που όπως και τότε, δεν φορολογούνται για την κλοπή της αξίας της εργασίας μας.
Το μήνυμα της αντίστασης εναντίον στους καταπιεστές μας και τους καταπιεστές των άλλων συνεχίζει να ακούγεται δυνατά, σε κάθε χώρο αντίστασης, σε κάθε διαδήλωση, σε κάθε πορεία, σε κάθε κατάληψη, σε κάθε συγκέντρωση για τα δικαιώματα ανθρώπων ξένων από εμάς, για το περιβάλλον και τα υπόλοιπα ζώα του πλανήτη.
Με την ζωή να κινείται ακόμα πιο ακραία από το 2001, ίσως να είναι ο καιρός να πάρουμε μαθήματα από το Σιάτλ, την Στοκχόλμη και την Γένοβα και τις εποχές που οι αντιδράσεις ήταν μαζικές και συνολικά νομιμοποιημένες από την τάξη μας. Ειδικά τώρα που το 12ωρο και το εξαήμερο έχουν νομιμοποιηθεί από το κράτος, οφείλουμε στον κάθε εξεγερμένο να πάρουμε την σκυτάλη και να συνεχίσουμε τον αγώνα ενάντια στον πιο άγριο καπιταλισμό της ιστορίας.
