Θα υιοθετήσω το κυβερνητικό αφήγημα, ακριβώς επειδή είναι από μόνο του εξοργιστικό. Όχι αυτό που μιλάει για fake news των ξένων δικτύων (λες κι είναι ο Guardian φοιτητική φυλλάδα), ούτε το άλλο που προσπαθεί να πείσει πως μιλάμε για ελάχιστες περιπτώσεις επιχειρήσεων υψηλής έντασης (ενώ πρακτικά η εγκύκλιος περιλαμβάνει τα Σούπερ Μάρκετ κι εν πολλοίς τα τουριστικά μαγαζιά). Όχι, το πιο εξοργιστικό απ’ όλα είναι αυτό το: Η εξαήμερη εργασία ήδη υπήρχε, ατύπως και παράνομα. Τώρα γίνεται νόμιμη για το καλό του εργαζομένου!

Δεν είναι πρώτη φορά που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση τη λογική αυτή. Το ίδιο περίπου υποστήριζε ο υπουργός Υγείας Γεωργιάδης, όταν υπερασπιζόταν τ’ απογευματινά χειρουργεία λέγοντας: “Έτσι κι αλλιώς ο ασθενής πλήρωνε φακελάκι – τώρα θα κάνει χειρουργείο με λιγότερα και φορολογημένα χρήματα!”. Μα διάολε, είμαστε σοβαροί; Κάθε αυθαίρετο της ελληνικής ζωής, αντί να το γκρεμίζουμε το νομιμοποιούμε; Κι όμως…

Σε μια Ευρώπη που φλερτάρει όλο κι εντονότερα με τις τέσσερις μέρες δουλειάς (χωρίς αλλαγή στο μισθό), η Ελλάδα βρίσκει ευκαιρία να ξεχαρβαλώσει τα σαββατοκύριακα. Η Ελλάδα που ήδη έχει τις περισσότερες εργατοώρες ανά εργαζόμενο στην αναπτυγμένη ΕΕ. Η Ελλάδα που ακόμα παλεύει να μαγειρέψει την ανεργία κατά πώς τη βολεύει για να της βγαίνει το επικοινωνιακό κιτάπι. Αυτή η Ελλάδα, όχι απλώς πετάει στα σκουπίδια το ρίσκο των τεσσάρων ημερών (μ’ ακόμα τρεις part time) που θα μπορούσαν να λύσουν το πρόβλημα της συνεχούς λειτουργίας των επιχειρήσεων, αλλ’ αποφασίζει να φορτώσει την υποχρέωση της επιπλέον μέρας στον εργάτη που ήδη έχει φορτωθεί το αίσχος της “ατομικής διαπραγμάτευσης”. Τα θλιβερά “μαύρα” του χθες γίνονται θλιβερά “λευκά” στο σήμερα, κανονικά και με το νόμο. Το πιο παράδοξο απ’ όλα; Χωρίς να κουνιέται φύλλο!

Αλήθεια, πού είν’ η αντιπολίτευση; Πού ‘ν’ η αριστερά; Πού είν’ οι φωνές, πού ‘ν’ οι αντιδράσεις; Ο ΣΥΡΙΖΑ ζει στο αρθουριανό του δράμα, το ΠΑΣΟΚ έχει κλειδαμπαρωθεί στο εσωτερικό κονκλάβιο μέχρι να βγει λευκός καπνός, το (κατά τ’ άλλα ενισχυμένο) ΚΚΕ χάνεται σ’ έναν αυτάρεσκο ρεμβασμό, κι ο,τι απέμεινε απ’ τη Νέα Αριστερά παλεύει να μαζέψει τα κομμάτια της. Ούτως ειπείν, ο,τι μας περισσεύει σ’ αντιπολίτευση έρχεται απ’ τ’ ακροδεξιά. Κι ο Θεός να μας φυλάει απ’ τη Λεπέν, μ’ ό,τι όνομα και να κυκλοφορεί στα ελληνικά…