Τώρα ο χρόνος γίνεται κβαντικός και το κορίτσι ήταν, είναι και θα είναι η κάθε μορφή του θριάμβου της.
Γράφει ο Δημήτρης Βεργίνης
Ποιος μίλησε για άνιση μάχη; Ποιος είπε για υπεροπλία, στολές, μάσκες, ασπίδες, χημικά; Ποιος αναφέρθηκε σε εκπαίδευση, ιεραρχία, στοίχιση, πειθαρχία; Ποιος έκανε λόγο για οχήματα, περιπολικά, μηχανές, κλούβες; Πού ακούσατε να ψάχνουμε δικαιολογίες λίγων, φοβισμένων, ανόητων, ηττημένων; Δεν ενοχλούν καν τη σκέψη μας όλα ετούτα. Σε κάθε αύρα που θα εμφανίζετε, ένα κορίτσι τυφώνας θα βγαίνει μπροστά και θα τη σαρώνει.
Δυο υψωμένα δάχτυλα, μαύρα βαμμένα νύχια, πιασμένα μαλλιά, μαντήλι στο πρόσωπο δεμένο χαλαρά. Το κινητό στο χέρι, το βλέμμα στην ευθεία, σε κάθε απέναντι βλέμμα. Το βλέμμα να δικάζει, το βλέμμα να διαπερνά, το βλέμμα να στήνει οδόφραγμα. Αχνή ειρωνεία, αδρή βεβαιότητα, αγνή οργή.
Ο δρόμος βρεγμένος, σκουπίδια-απομεινάρια μιας μάχης, περαστικοί και παρατηρητές. Από πάνω της ένα ποτάμι, το νερό ως όπλο κάποιων που ιδέα δεν έχουν πώς να χρησιμοποιήσουν οποιοδήποτε στοιχείο της φύσης, οτιδήποτε θέλει αφή και μάτια και στόμα και όλες τις αισθήσεις να τιθασευτεί. Ο στόχος δε βρέθηκε, η μια βολή, η μια ευκαιρία ρίψης κατέληξε πιο πίσω και τώρα το κορίτσι κάνει την κίνησή του. Τώρα είναι η δικιά της στιγμή, η ώρα που η νίκη ξέρει σε ποιας το πλευρό θα κοιμηθεί το βράδυ. Τώρα ο χρόνος γίνεται κβαντικός και το κορίτσι ήταν, είναι και θα είναι η κάθε μορφή του θριάμβου της.
Υπάρχουν κλικ που γράφουν ιστορία, που ορίζουν εποχές, που ταυτοσημαίνονται με γεγονότα. Αυτό το κορίτσι πια έχει όνομα την 28η Φλεβάρη. Είναι το κλικ της ημέρας. Είναι η δύναμη εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, το πείσμα τους, η άρνησή τους να υποταχτούν σε ό,τι τους σέρβιραν ως δεδομένο. Είναι τα στυλωμένα στο έδαφος πόδια, οι στραμμένες στον ουρανό καρδιές γονιών, συγγενών, φίλων που δε θα κάνουν ούτε ένα βήμα πίσω. Είναι τα κεράκια τα άκαα που δε σβήνουν, το φως το ανέσπερο που θα ‘ναι εκεί ως τη μέρα που θα ‘ρθει η δικαιοσύνη.
Ένα κορίτσι σήμερα βγήκε μπροστά για όλους μας. Σήκωσε τα δάχτυλα στην εξουσία δίνοντας αλήτικα ώθηση για μια ακόμη στροφή της γης. Ένα κορίτσι, με μια του κίνηση, πήρε πίσω όσο οξυγόνο προσπάθησαν να μας στερήσουν τα πολλά τελευταία χρόνια.
Υγ. Κορίτσι μου, όταν θα γράφεις στους τοίχους, όταν θα ανάβεις τα φυτίλια, εγώ θα χαμογελάω για τον κόσμο που δε θα μας τον πάρουν και θα γράφω για ‘σένα.
Φωτογραφία: Μιχάλης Καραγιάννης/ Eurokinissi
Διαβάστε επίσης:
Ο Γιάννης Τζοβάρας είναι ένας απο τους 57. Για εκείνην ήταν ο ένας. Ο πολύτιμός της.
