Ερώτημα που με κάνει να μην κοιμάμαι τα βράδια. Είμαι 28 χρονών, έχω κάθε διάθεση να δουλέψω αλλά και να εξελιχθώ προσωπικά.

Της Χριστίνας Βλάχου*

Όμως η χώρα μας είναι εκείνη που τρώει τα δικά της παιδιά βάζοντας τρικλοποδιά στα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους. Αν θα είχα την ευκαιρία να μην εργαστώ ξανά θα το έκανα χθες. Γιατί κουράστηκα να εκθέτω τον εαυτό μου στέλνοντας βιογραφικά σε δουλειές που αμείβονται με ψίχουλα ή να μένουν στο «θα σας ειδοποιήσουμε».

Εργάζομαι τα τελευταία 8 χρόνια στο αντικείμενο που σπούδασα, δηλαδή «Στέλεχος Τουριστικών Ξενοδοχειακών Μονάδων» μια δουλειά που φαινόταν να έχει προοπτικές. «Είναι δυνατόν να μην έχει δουλειά ο τουρισμός στην Ελλάδα»; Αυτό έλεγε και η μητέρα μου, που αποφάσισε για μένα…

Ατελείωτες ώρες σεζόν κάθε καλοκαίρι -με μια βαλίτσα στο χέρι- με διαφορετικούς ανθρώπους, με υπεύθυνους που δεν ήταν επαρκείς, με δουλειά «7 στα 7», δηλαδή χωρίς κανένα ρεπό. Τον χειμώνα, εμείς που επιστρέφουμε από σεζόν, γυρίζουμε στο σπίτι με κάποια χρήματα, που δε φτάνουν ωστόσο, για να ζήσουμε χωρίς να εργαστούμε ενδιάμεσα.

Έτσι έφτασα στο σημείο, ειδικά μετά την περσινή σεζόν, να μη θέλω να ξαναπάω όπως και έκανα. Γιατί βρισκόμουν πάντα με τον ίδιο φόβο, τι θα με έβρισκε την επόμενη χρονιά. Και αυτό με έπνιγε.

Βαρέθηκα να ψάχνω κάτι να μου ταιριάζει και να ταιριάζω και εγώ. Να είμαι σε δουλειές με συμβάσεις ορισμένου χρόνου -εξάμηνες το πολύ- και με απροειδοποίητες διακοπές συνεργασίας όταν δεν ήμουν όσο «βολική» έπρεπε για τους εργοδότες μου. Έτσι και έγινε στην ιστορία που θα σας διηγηθώ.

Αποφάσισα να στείλω το βιογραφικό μου στην επιχείρηση -όπου εργαζόμουν από τα μισά του καλοκαιριού έως και αρχές του μήνα Οκτωβρίου- ένα βράδυ που πάλι έψαχνα δουλειά με μανία.

Η μάνατζέρ της με κάλεσε, κλείσαμε ραντεβού για το interview, πήγα, έδειξε ενδιαφέρον από την πρώτη κιόλας κουβέντα μας και μου τα παρουσίασε όλα πολύ εντάξει, «safe zone» όπως χαρακτηριστικά είπε.

Ξεκίνησα δουλεύοντας σε ένα μαγαζί του ομίλου που είχε απίστευτη δουλειά και κόσμο, που σε κούραζε από το πρώτο δίωρο. Υπήρχαν μέρες που χτυπούσα την κάρτα και δεν προλάβαινα να πάρω αναπνοή. Μετά από τέσσερις μήνες μεταφέρθηκα σε ένα καινούριο εστιατόριο με concept «ελληνική ταβέρνα». Όσο εργαζόμασταν στο προηγούμενο εστιατόριο -του οποίου συνθήκες ήταν χαοτικές, χωρίς οργάνωση και ομαδικότητα – η υπεύθυνη στις διαμαρτυρίες μας, μας έλεγε κάθε φορά ψέματα. Ότι «τώρα τελειώνει το άλλο μαγαζί και λίγο έμεινε για να έρθετε στο καινούριο».

Κάποια στιγμή έφτασε η μέρα που πήγαμε στο καινούριο μαγαζί που υποτίθεται ότι όλα θα ήταν «Safe zone, με ομαδικότητα και κατανόηση». Τι σήμαινε αυτό; Σήμαινε να είσαι mulititasking, δηλαδή να είσαι το τελευταίο μοντέλο τεχνολογίας, να τα κάνεις όλα και να συμφέρεις.

Ανοίξαμε επιτέλους. Εκεί μαζί με τους εργοδότες μας, τους υπευθύνους και όλο το προσωπικό κάναμε το food tasting, δηλαδή γνωρίσαμε τις γεύσεις, μάθαμε για πιθανά αλλεργιογόνα και κάθε μικρή λεπτομέρεια που χρειαζόταν για το απαιτητικό project.

Η νέα συνθήκη κράτησε έναν μήνα, το μαγαζί δεν το γνώριζε κανείς, οπότε δεν είχε την επιθυμητή πελατεία. Οι συνθήκες ήταν χαοτικές, όλοι μπερδευόμασταν στα πόδια των άλλων. Ακόμη και τις ημέρες της φωτογράφησης για τη διαφήμιση του μαγαζιού, οι κοπέλες από την ομάδα marketing ήταν πιεστικές και απαιτητικές απέναντί μας. Πιο συγκεκριμένα εξυπηρετούσαμε και τις ανάγκες της φωτογράφησης με απαράδεκτο τρόπο.

Μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο από την υπεύθυνη, έπειτα από ένα μήνυμα υπενθύμισης που της έστειλα γιατί θα ξεκινούσε η σχολή στα μέσα του μήνα και χρειαζόμουν προσαρμογή του προγράμματός μου.

Απάντησα στο τηλεφώνημά της και από το πρώτο λεπτό αντιλήφθηκα ότι δεν ήταν για καλό. Βλέπετε δεν ήμουν πια βολική. Ξεκίνησε λέγοντάς μου ότι δεν προσπαθώ αρκετά. Ότι ο ιδιωτικός τομέας είναι σκληρός. Ότι πρέπει να γίνει περικοπή προσωπικού. Πάγωσα, είχα θυμώσει τόσο πολύ με τον εαυτό μου και μετά με την ίδια. Με απέλυσε τηλεφωνικά, στο ρεπό μου.

Η τελευταία μου ερώτηση ήταν: «Γιατί δεν μου το είπες από κοντά;»

 Η απάντησή της ήταν ενδεικτική της συμπεριφοράς της: «Δεν σε πέτυχα. Δεν σε είδα».

Και βρέθηκα ξανά στο ίδιο έργο θεατής.

*σπουδάστρια σχολής Δημοσιογραφίας

Διαβάστε επίσης:

Ο Δημητριάδης -ναι ο γνωστός- υπογράφει το εξώδικο της «Ομάδας αλήθειας» στον Ιάσονα Αποστολόπουλο

Κρατικής δολοφονίας το ανάγνωσμα

Κόρινθος: Το προαύλιο ενός δημοτικού είναι ακατάλληλο για να παίζουν παιδιά, αλλά ποιος νοιάζεται;