Λένε ότι το ποδόσφαιρο είναι το πιο σημαντικό-ασήμαντο πράγμα στη ζωή, αλλά ξέρεις κάτι; Διαφωνώ πάρα πολύ. Το ποδόσφαιρο είναι το πιο ασήμαντο-σημαντικό πράγμα στη ζωή και αυτό γιατί βλέποντάς το, αν είσαι τυχερός, μπορεί κάποιες καταστάσεις να διαμορφώσουν ένα πολύ μικρό κομμάτι του τι είσαι σαν άνθρωπος.

Και ρε φίλε, ορισμένοι σταθήκαμε υπερβολικά τυχεροί. Όχι γιατί προπονούσε την ομάδα μας ο Γιούνγκερ Κλοπ για 9 χρόνια, αλλά γιατί αυτός ο τυπάς -με τα γυαλάκια- μας έδωσε να καταλάβουμε ότι αυτό που παρακολουθούμε μπορεί να γίνει κομμάτι της ζωής μας αν πάρουμε τα θετικά του και μόνο.

Για να συμβεί αυτό προφανώς έπρεπε ο Γερμανός να πάει στη Λίβερπουλ, την ομάδα που ίσως γεννήθηκε για ανθρώπους σαν και αυτόν και τον είχε τόσο ανάγκη. Όχι για τους τίτλους, που ήρθαν και ήταν αρκετοί, αλλά για αυτό που κατάφερε να σημαίνει για όλους τους Scousers της περιοχής.

Βλέπεις, μια πόλη με έντονο το στοιχείο της αριστεράς και του σοσιαλισμού που αναζητούσε κάτι, μια σπίθα, για να σηκωθεί ξανά στα πόδια της μετά από πολλά χρόνια στην αφάνεια και την απομόνωση απ’ την υπόλοιπη Αγγλία. Και μια ομάδα σε αυτή την πόλη που είχε ακριβώς το ίδιο πρόβλημα…

Μέχρι που ήρθε ο Κλοπ και όλα άλλαξαν. Για όλους!

Να, μαζί με την επιτυχία της Λίβερπουλ μέσα στο χορτάρι υπήρχε και αυτή η τρομερή ενσυναίσθηση αυτού του ανθρώπου να καταλάβει όλους τους ανθρώπους του Μέρσισαϊντ. Να μάθει τις ανάγκες τους, να μάθει ποιοι είναι και κυρίως να παλέψει και για αυτούς.

Και τα κατάφερε. Ακόμα και σε μια απ’ τις τελευταίες του συνεντεύξεις, μίλησε για τον αέρα της πόλης, για την εργατική τάξη αυτής και για το αριστερό της πρόσημο και πώς πρέπει όλοι να παλεύουν για αυτό. Και το έκανε όχι για να γίνει αρεστός, αλλά γιατί πλέον είναι ένας απ’ αυτούς.

Όσο για εμάς, τους ανθρώπους που δεν είμαστε ντόπιοι του Λίβερπουλ, υπήρξε πολλά επίσης.

Βλέπεις, σε έναν κόσμο που τα πάντα αλλάζουν και τώρα συνειδητοποιούμε ότι μεγαλώνουμε, αυτός ήταν η σταθερά μας. Ο προπονητής της ομάδας μας η εφηβεία μας και φυσικά η ενηλικίωση μας. Αυτό που μάθαμε ότι θα είναι εκεί. Ώσπου μια μέρα ξημέρωσε και δεν ήταν.

Έμειναν όμως πολλά απ’ αυτόν…

Ο τρόπος που βλέπουμε τον αθλητισμό ή τη ζωή και πώς πρέπει να παλεύουμε καθημερινά σε αυτά τα κομμάτια, γιατί όπως ο ίδιος είχε πει «ο κόσμος δεν είναι γεμάτος από νικητές, αλλά από ανθρώπους που συνεχίζουν να προσπαθούν».

Κατάφερε να περάσει σε μεγάλη μερίδα του έξω κόσμου ότι εκεί πάνω στην Αγγλία, απέναντι απ’ την Ιρλανδία, υπάρχει μια πόλη με σπουδαία ιστορία. Ένα μέρος που είναι διαφορετικό απ’ τα άλλα, ό,τι κι αν λένε στο «νησί».

Και είχε τόσο δίκιο…

Για αυτό και σε κάθε γωνία του Λίβερπουλ θα σου μιλήσουν για τον Κλοπ με τα καλύτερα λόγια, ακόμα και οπαδοί άλλων ομάδων.

Για αυτό σε κάθε γωνία αυτής της πόλης θα υπάρχει κάτι με τον Κλοπ που θα κάνει παρέα στον Τζον Λένον και τον Πολ ΜακΚάρτνεϊ.

Γιατί κάποτε υπήρξε το «Λίβερπουλ των Σκανδιναβών» τον 17ο αιώνα, όταν και πολλά άτομα απ’ τη Νορβηγία του έδωσαν πνοή και το ανέπτυξαν.

Κάποτε, στις αρχές του 20ού αιώνα, επίσης, υπήρξε το «Το Λίβερπουλ της εργατικής τάξης», όταν και η Αγγλία και το… καλό παιδί Ουίνστον Τσώρτσιλ αποφάσισαν να επιτεθούν σε πόλη που τους ανήκε επειδή είχαν πάρει τον έλεγχο της πόλης τα εργατικά κινήματα της περιοχής.

Μετέπειτα είδαμε το «Λίβερπουλ των Beatles» του θρυλικότερου συγκροτήματος όλων των εποχών, που έκαναν το τοπικό Cavern Club την πιο διάσημη παμπ στη Γη και έδωσαν στον κόσμο να καταλάβει τη τεράστια πολιτισμική ποιότητα της περιοχής.

Έτσι και τώρα, είχαμε το «Λίβερπουλ του Κλοπ» (το οποίο ήρθε πολλά χρόνια μετά και σαν συνέχεια του «Λίβερπουλ του Σάνκλι») του ανθρώπου που κατάφερε να θυμίσει στον κόσμο αυτής της πόλης από πού προέρχεται και τι πρεσβεύει.

Και τα κατάφερε…

Γιατί ναι, το ποδόσφαιρο δεν είναι και τόσο σημαντικό σε αυτή τη ζωή, αλλά όταν σου προκαλεί τέτοια συναισθήματα και σε βάζει σε αυτόν τον τρόπο σκέψης, τότε είναι κάτι σπουδαίο. Τόσο σπουδαίο όσο ο Γιούνγκερ Κλοπ.

Οι δρόμοι του Λίβερπουλ και οι Scousers δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ.