Νομίζω ήρθε η ώρα να καταρρίψουμε τον μύθο του εθελοντισμού μια για πάντα. Δε γίνεται φίλε μου εσύ όποτε θέλεις να βοηθάς και όποτε θέλεις όχι. Να επιλέγεις δηλαδή τις μάχες που θα δίνεις, όποτε σου καπνίσει. Γράφει ο Billion...
Κάθε του δήλωση είναι και ένα ακόμα βήμα για να δείξει πόσο δεν μασάει. Είναι σαν τον μποξέρ που προκαλεί τον αντίπαλο να του πετάξει κι άλλο τα μάτια έξω. Έλα ρε δεν σε φοβάμαι. Άκου τώρα την επόμενη μαλακία. Τι δεν σε επηρέασε; Πάμε για την επόμενη. Και ξανά. Και ξανά. Ανοσία. Και βγαίνει και μιλάει για παντός επί στητού. Αλλά κυρίως όχι για το χαρτοφυλάκιό του.
Όποιος θέλει, συνεχίζει τη ζωή του. Ζωές σαν και τη δική μου, οι συνθήκες τη βάλανε σε παύση. Ας είναι. Τα λέμε στους δρόμους, εκεί που χτυπά η καρδιά της Παλαιστίνης κι όλων των αδικημένων αυτού του κόσμου.
Πέραν όμως από το πιθανό αυτογκόλ της άποψης οποιουδήποτε «Δυτικού» πολίτη σε τέτοια θέματα, η απορία είναι η εξής: σε καταστάσεις όπως η πανδημία, γιατί όλοι απευθύνονται στο («ενοχλητικά παρεμβατικό») κράτος;
Αγελαίες γνώμες, ατομικές ευθύνες
Προτεραιότητες φίλε, προτεραιότητες. Τι είπες; Είσαι βουλευτής; Χα! Και τι μ’ αυτό; Εσύ ρε φίλε πας κάθε μέρα στην δουλειά σου; Ναι; Αφού δεν είσαι βουλευτής.
Η Φαίη Τζανετουλάκου κάνει μια guest εμφάνιση στο Untold, προλογίζοντας την σημερινή εκδήλωση στον Βόλο: Η Γενοκτονία της Παλαιστίνης και ο Επιβεβλημένος Λιμός – Τελευταίες Εξελίξεις.
Μοναχικές πράξεις κοινωνικού περιεχομένου
Η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ έχει βάθος και πολλή δυσωδία. Για πολύ καιρό ο οργανισμός φαίνεται ότι έκλεινε τα μάτια σε παρανομίες μικρότερες ή μεγαλύτερες.