Έχω ένα φίλο, καλό παιδί…
Έχω ένα φίλο, ιδεολόγο, αριστερό, καλό παιδί. Δεν του αρέσει η βία, την καταδικάζει a priori αλλιώς θα γίνουμε όλοι θηρία, λέει.
Δημήτρης Βεργίνης
Μαρία Παπαγεωργίου: το γάβγισμα
Η Μαρία Παπαγεωργίου έγραψε ένα βιβλίο που περπάτησε σε αναμμένα κάρβουνα. Πατριαρχία, σεξουαλική παρενόχληση, κακοποίηση, γυναίκες, σώμα, εγκατάλειψη, προδοσία, έρωτας. Έρωτας. Στα πλάγια γράμματα το ακολούθησα διαβάζοντάς το. Στις ενδιάμεσες παραγράφους έκανα στάση για ανάσες. Άφηνα κάπου το βάρος μου.
Ένα κορίτσι που το λένε Νίκη
Ανάμεσα στα ΜΑΤ και την πορεία· αυτή.
Σε τι κωλοεποχή ζούμε;
Πόσοι κυβερνητικοί βουλευτές αρκούν για να πουν και να πείσουν έναν πατέρα ότι παρέλαβε ολόκληρο ένα νεκρό παιδί που δεν είδε;
Ετούτος ο τόπος είμαστε εμείς
Απόψε όμως ψιθύρισε ένα αντίο, κάνε μια προσευχή σε ό,τι πιστεύεις, σε όποιον αγαπάς και γίνε κι εσύ μέρος της συλλογικής μας θλίψης, μέλος του προαιώνιου σώματός μας, κομμάτι της άσωτης δύναμής μας.
Δεν είναι Αύγουστος φέτος
Θα ήθελα να ήταν Αύγουστος και φέτος.
Αγόρι μου, είσαι βλαμμένο;
Αγόρι μου, είσαι βλαμμένο; Είσαι, τι ρωτάω…
Αντί προσευχής
Τα βράδια, λοιπόν, ποιητή μου και δεν συγχωρώ καθάρματα και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Απόψε μάλιστα, ξαγρυπνώ κι αντί προσευχής σκέφτομαι τους ανθρώπους που ξεκινάν για να περπατήσουν ως τα σύνορα της Γάζας. Το μυαλό μου, η ψυχή μου κι όλο μου το είναι, βρίσκονται μαζί τους. Αγχώνομαι, αγωνιώ, φοβάμαι. Αλλά είμαι χαρούμενος και περήφανος για κάθε έναν από αυτούς.
Για τους ανθρώπους του δανεικού χρόνου
«Ω, Θεέ μου! Πόσοι άνθρωποι υπάρχουν στον κόσμο και ο καθένας με τον δικό του τρόπο αναστενάζει. Μα, πού είναι εκείνοι που ζουν χαρούμενα;»
(Μαξίμ Γκόρκι, Η μάνα)