Τι παρά λίγο νέα Τέμπη;
Δεν υπάρχουν νέα Τέμπη. Δεν θα υπάρξουν ποτέ. Τα Τέμπη θα επεκτείνουν τον κύκλο της ζωής τους κάθε πρωί που θα πέφτουμε στα ίδια λάθη.
Δεν υπάρχουν νέα Τέμπη. Δεν θα υπάρξουν ποτέ. Τα Τέμπη θα επεκτείνουν τον κύκλο της ζωής τους κάθε πρωί που θα πέφτουμε στα ίδια λάθη.
Οι δημόσιες επιχειρήσεις (σε εσένα μιλάω, ΔΕΗ) φτιάχτηκαν για να μπορεί το κοινωνικό σύνολο να τις χρησιμοποιεί, χωρίς να μοιάζουν είδος πολυτελείας
Live σαν το χθεσινό είναι που δε μ’ αφήνουν να παρατήσω το ονειρό μου. Όχι όνειρο για κάποια καριέρα. Όνειρο για έναν κόσμο πιο τρυφερό, που οι άνθρωποι έρχονται κοντά, όπως ήρθαμε σε εκείνες τις κερκίδες. Κι έναν κόσμο που θα μιλάμε. Για τα ζόρια και τα καλά.
Η πιο επικίνδυνη μορφή φασισμού είναι αυτή που σκύβει το κεφάλι στο φασίστα.
Ερχόμαστε στον κόσμο χωρίς να έχουμε επίγνωση πως κάποια στιγμή θα τον αφήσουμε. Αυτή την επίγνωση την έχουν οι γύρω μας, κι όμως περνάνε χρόνια μέχρι να μας την παραδεχτούν. Στην αδερφή μου λέγαμε ότι το κουνέλι μας, ο Μπάμπης, είναι μαζί με τα άλλα κουνελάκια και τρώει καρότα με το κιλό, αντί να τρώει τα παχύφυτα της μαμάς.
«Η ομορφιά του πολιτεύματος μας είναι πως είμαστε ελεύθεροι να εκφράζουμε και υποχρεωμένοι να σεβόμαστε την αντίθετη άποψη».
Άλλη μια μέρα, άλλη μια παγίδα Ένα από τα πιο φρικτά πρωινά των τελευταίων μηνών. Από τη νύχτα των Τεμπών και μετά, υπάρχουν κάποιοι ήχοι που με ταράζουν
Αν αυτός είναι ο κόσμος που θα χαρακτηρίσει εμένα και όποιον βγαίνει στο δρόμο «άεργο», «τέμπελη», «πληρωμένο», τότε όλα καλά, είναι κι αυτοί απέναντι.
Χρειάζεται λίγη από αυτή την όμορφη τρέλα της αυταπάρνησης, της ιδέας για το «κάτι μεγαλύτερο» για να βγάλουν νόημα.