Δεν είμαι και δε θέλω να είμαι ο Αντώνης από τα Τέμπη. Ούτε ο Αντώνης που μετανάστευσε. Ούτε ο Αντώνης που πείνασε. Ούτε ο Αντώνης που, ξέρω ‘γω, έγινε μηχανικός. Είμαι ο Αντώνης που δε γουστάρει έναν κόσμο που βαστάζεται στις πλάτες όσων πονάνε. Και θέλω η ιστορία να με βρίσκει πάντα μαζί τους, είτε βγήκαν από τρένο, είτε από βάρκα, είτε μέσα από τις φωτιές ή τις πλημμύρες στα σπίτια τους, είτε από εξώσεις ή εθνοκαθάρσεις. Για όλες τις χειραψίες και τις αγκαλιές στους δρόμους που περικυκλώνουν τα ΜΑΤ.