Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι επιστρέφουν στα σπίτια απ’ τα οποία είχαν εκτοπιστεί στη Γάζα, εκμεταλλευόμενοι το παράθυρο που άνοιξε η συμφωνία Χαμάς – Ισραήλ και που προβλέπει την κατάπαυσης του πυρός, βάζοντας τέλος στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού. Παρά τους βάσιμους προβληματισμούς για τη βιωσιμότητα αυτής της συμφωνίας που εμπεριέχει πολλά σκοτεινά σημεία, τα γέλια των παιδιών που πανηγυρίζουν, είναι μεταδοτικά, όπως ακριβώς ήταν και ο λυγμός τους.

Στο μεγάλο ταξίδι του ξεριζωμού, της πείνας και της απώλειας, ο λαός της Παλαιστίνης δεν έπαψε στιγμή να έχει ανθρώπους σε όλο τον κόσμο που με τη σκέψη, την καρδιά και το σώμα τους δεν έπαυαν και δεν παύουν καθημερινά να παλεύουν για να φτάσουν στη Γάζα.

Ο παγκόσμιος στόλος, GlobalSumudFlotilla, απέδειξε στην πράξη ότι το αδύνατο είναι δυνατό, ότι τη λύση θα τη δώσουν οι λαοί, πως κανείς δεν μπορεί να σταματήσει τους ανθρώπους να φτάσουν στην ελευθερία. Και μπορεί οι εκατοντάδες άνθρωποι που επιβιβάστηκαν στα πλοία να μην αποβιβάστηκαν στη Γάζα, όμως έσπασαν τον αποκλεισμό ξεγυμνώνοντας για ακόμη μια φορά εγκληματικές πολιτικές.

Ο διασώστης, Ιάσονας Αποστολόπουλος, ήταν ένας απ’ τους εικοσιεφτά Έλληνες ακτιβιστές του στολίσκου για τη Γάζα. Η κουβέντα μας ξεκινά με το γεγονός ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο που το όνομα του έχει ταυτιστεί με τη θάλασσα και τον αγώνα επιβίωσης της ανθρωπιάς μέσα στο νερό. Τον ρωτάω πόσο διαφορετική ήταν η εμπειρία του, ταξιδεύοντας για τη Γάζα.

«Το GlobalSumudFlotilla, ήταν μια αποστολή αντίστασης και αλληλεγγύης, όπως ακριβώς και οι επιχειρήσεις διάσωσης στη Μεσόγειο. Η διάσωση προσφύγων δεν είναι μόνο ανθρωπιστική πράξη, είναι μια βαθιά πολιτική και αντιφασιστική πράξη, γιατί αντιστέκεται στην κρατική θανατοπολιτική του πνιγμού.Το ίδιο ισχύει και για την αλληλεγγύη προς τη Γάζα: δεν είναι απλά μια χειρονομία συμπόνιας, αλλά μια πράξη πολιτικής αντίστασης απέναντι στη θανατοπολιτική του Ισραήλ, που έχει αποκλείσει και ισοπεδώνει έναν ολόκληρο πληθυσμό.

Για την ακρίβεια, τα καράβια του διασωστικού κινήματος εμπνέονταν από τον στόλο του “FreeGaza”. Όπως το 2008, ο Βαγγέλης Πισσίας, και οι σύντροφοί του έσπαγαν το ισραηλινό μπλόκο και έμπαιναν στη Γάζα, έτσι κι εμείς το 2019, σπάσαμε τον ναυτικό αποκλεισμό του Σαλβίνι και μπήκαμε στα ιταλικά λιμάνια.

Είναι η ίδια κινηματική απάντηση στο πεδίο της θάλασσας. Όπως αντισταθήκαμε στα κλειστά λιμάνια της Ιταλίας —αντιμετωπίζοντας απειλές, πρόστιμα και διώξεις για να σώσουμε ανθρώπινες ζωές— έτσι θα σταθούμε και απέναντι στην παράνομη πολιορκία της Γάζας, όσες φορές κι αν χρειαστεί.

Όπως μαχόμαστε ενάντια στην πολιτική της Ευρώπης-φρούριο, που δολοφονεί χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά στη θάλασσα μόνο λόγω της εθνικότητας ή της κοινωνικής τους τάξης, έτσι στεκόμαστε και απέναντι στο γενοκτονικό καθεστώς του Ισραήλ, που σκοτώνει χιλιάδες Παλαιστινίους απλώς και μόνο επειδή είναι Παλαιστίνιοι».

Επιστρέφω στις στιγμές που μέρα και νύχτα παρακολουθούσαμε απ’ τις οθόνες μας το ταξίδι του στόλου, έχοντας τη βεβαιότητα ότι πρόκειται για μια ιστορική στιγμή.  

«Η Μεσόγειος, χάρη στη GlobalSumudFlotilla, μετατράπηκε από θάλασσα σε πολιτικό πεδίο αγώνα.Από γεωγραφικό σύνορο έγινε σύνορο της συνείδησης. Μια συμμαχία ανθρώπων από όλον τον κόσμο – από την Τύνιδα μέχρι τη Ρώμη, από το Άμστερνταμ ως το Κέιπ Τάουν – ένωσε τις φωνές της ενάντια στη συνενοχή των κυβερνήσεων. Μας απελευθέρωσε από το αίσθημα της ανημπόριας, μας έκανε να νιώσουμε ξανά ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα και να φανταστούμε νέους τρόπους συλλογικής δράσης.

Η απεργία που γεννήθηκε εκείνες τις μέρες δεν ήταν απλώς συνδικαλιστική: ήταν κοινωνική, βιοπολιτική. Ένας αγώνας ενάντια στη γενοκτονία, ενάντια στη λογική του πολέμου, ενάντια στην κανονικότητα της εξουσίας. Ο αποκλεισμός πόλεων έγινε μορφή αποχής από τη συμμετοχή στη βία.

Κι έτσι, αυτή η πάλη δεν ήταν ελληνική, ούτε ιταλική, ήταν παγκόσμια. Μέσα σε λίγες μόνο μέρες, 26.000 άνθρωποι έκαναν αίτηση για να μπουν στα καράβια. Η Ευρώπη ολόκληρη κινήθηκε. Οι διαδηλώσεις ταρακούνησαν κυβερνήσεις, έσπασαν τη σιωπή, ανέτρεψαν ισορροπίες. Για πρώτη φορά, το πολιτικό κέντρο της ηπείρου έμοιαζε να μετακινείται, να αλλάζει κατεύθυνση.

Η εικόνα 42 σκαφών και 500 ανθρώπων από όλο τον κόσμο να πλέουν μαζί για έναν κοινό σκοπό μας μετέφερε στις πιο εμπνευστικές εποχές της διεθνιστικής αλληλεγγύης. Το να βλέπεις αυτά τα πλοία να παραμένουν ενωμένα, να μην υποχωρούν μπροστά στις απειλές, στις επιθέσεις με drone, στους εμπρησμούς και στις εκστρατείες συκοφάντησης, γέμιζε την ψυχή με δύναμη και πίστη.

Δεν ήμασταν μόνοι μας. Είχαμε πίσω μας 1.000.000 διαδηλωτές στην Ρώμη, χιλιάδες ναυτεργάτες στην Γένοβα, τις πολιτικές απεργίες του Μιλάνου και τις τεράστιες πορείες στο Άμστερνταμ. Είχαμε την αίσθηση ότι συμμετέχουμε σε κάτι ιστορικό — σε μια στιγμή όπου η αλληλεγγύη γίνεται ξανά πολιτική δύναμη».

Τον ρωτάω αν υπήρξαν στιγμές που πίστευαν ότι θα δουν την ακτή της Γάζας.

«Όταν το ισραηλινό ναυτικό μας απήγαγε και μας οδηγούσε προς το λιμάνι του Ashdot ακούγαμε εκρήξεις να έρχονται από τον ορίζοντα. Γυρίσαμε το κεφάλι δεξιά και είδαμε καπνό να υψώνεται. “WebombGaza” φώναζαν οι ισραηλινοί φαντάροι και γελούσαν. Ήταν ανατριχιαστικό να βλέπουμε την Γάζα να βομβαρδίζεται μπροστά στα μάτια μας.

Κι όμως, οι κάτοικοι της Γάζας δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια.

Την ώρα που το ισραηλινό ναυτικό έβγαινε στα ανοιχτά για να μας αναχαιτίσει, εκείνοι βρήκαν την ευκαιρία να ψαρέψουν. Ακόμα και από τη στεριά, έριξαν δίχτυα και έπιασαν εκατοντάδες κιλά ψάρια, σε μια θάλασσα που εδώ και χρόνια παραμένει απαγορευμένη και αψάρευτη. Οι ισραηλινοί τους απαγορεύουν να ψαρεύουν ακόμα και με την ποινή του θανάτου, πυροβολώντας συχνά Παλαιστίνιους ψαράδες. Όμως αυτή τη φορά, τα ισραηλινά πλοία είχαν απομακρυνθεί από τις ακτές.

Μπορεί να μην καταφέραμε να παραδώσουμε την ανθρωπιστική βοήθεια, αλλά χάρη στην παρουσία μας οι άνθρωποι βρήκαν ξανά τροφή — κι αυτό από μόνο του ήταν μια νίκη. Ήταν μια από τις πιο χαρούμενες και συγκινητικές στιγμές της αποστολής· μια στιγμή που έκανε κάθε κόπο, κάθε ρίσκο, να αξίζει.

Μην ξεχνάμε ότι στη Γάζα, χιλιάδες οικογένειες τρώνε μόνο κάθε δύο ή τρεις μέρες εξαιτίας του σκόπιμου λιμού που έχει επιβάλλει το Ισραήλ».

Του ζητάω να μου περιγράψει τη στιγμή που ο Ισραηλινός στρατός κατέλαβε το Οξυγόνο.

«Το ισραηλινό ναυτικό μας διέταξε πολλές φορές να σταματήσουμε κι εμείς αρνηθήκαμε.Είχαμε αποφασίσει πολιτική ανυπακοή. Για 8 ώρες, τα ισραηλινά πολεμικά προσπαθούσαν να μας ακινητοποιήσουν κάνοντας επικίνδυνες μανούβρες και ρίχνοντας μας με κανόνια νερού. Δύο φορές παρά λίγο να μας εμβολίσουν. Μας καλούσαν συνεχώς να σβήσουμε τις μηχανές, μα εμείς κάναμε ελιγμούς, τους αποφεύγαμε και συνεχίζαμε προς Γάζα. Για κάθε πλοίο που αιχμαλώτιζαν, τα υπόλοιπα συνεχίζαμε.

Φτάσαμε στα 39 μίλια από τη Γάζα πιο κοντά από κάθε άλλη αποστολή μετά το 2008. Εκεί μας περικύκλωσαν πάνω από έξι σκάφη του ισραηλινού ναυτικού και 5 κομάντος έκαναν ρεσάλτο στο Οξυγόνο. Μας σημάδευαν με τα τουφέκια, βλέπαμε τον στόχο από την διόπτρα τους πάνω στα σώματα μας. Μας μετέφεραν στην πλώρη με τα χέρια ψηλά και το κεφάλι κάτω. Αμέσως διέλυσαν τις κάμερες, τις πέταξαν στο νερό και πήραν τον έλεγχο του σκάφους. Έβαλαν πλώρη για την ισραηλινή πόλη του Ashdot. Αυτή ήταν η πρώτη φάση της απαγωγής μας».

Μου περιγράφει τις συνθήκες κράτησης στη φυλακή.

«Μετά από 12 ώρες ταξίδι, μας μετέφεραν στην ακτή και μας υπέβαλαν σε απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση. Μας έβγαζαν από τα πλοία με κλωτσιές και μπουνιές και μας παρέταξαν στην άσφαλτο σε σειρές, σαν κρατούμενους του Γκουαντάναμο — με το κεφάλι κάτω και τα χέρια πίσω.

Στην Γκρέτα Τούνμπεργκ, κότσαραν μία σημαία του Ισραήλ και άρχισαν να την περιφέρουν σαν τρόπαιο ανάμεσα σε Ισραηλινούς στρατιώτες. Τη χλεύαζαν, τη φτύνανε και της έβαλαν το κεφάλι στο οδόστρωμα, την ώρα μάλιστα που είχε 50 βαθμούς. Την ανάγκασαν να φιλήσει την ισραηλινή σημαία.

Αφού μας παρέταξαν, ήρθε ο ακροδεξιός υπουργός εθνικής ασφάλειας του Ισραήλ, Ιταμάρ Μπεν Γκβιρ, ο οποίος έχει προσωπικό χόμπι να εξευτελίζει και να εκφοβίζει κρατούμενους. Έβγαλε ένα λογύδριο μεγαλομανούς δικτατορίσκου απειλώντας ότι “θα μας χώσει φυλακή 1-2 μήνες, ότι “όλοι εμείς είμαστε τρομοκράτες της Χαμάς, και θέλουμε να σκοτώσουμε παιδιά Εβραίων”.  Όμως, κανείς μας δεν μάσησε. Αυτόματα, αρχίσαμε να φωνάζουμε  “Λευτεριά στην Παλαιστίνη” σε όλες τις γλώσσες των κρατούμενων που ήμασταν εκεί. Ήταν μια πρώτη νίκη απέναντι στην τρομοκρατία του ισραηλινού κράτους.

Ο Μπεν Γκβιρ, τα έχασε κι έφυγε άρον-άρον, διατάζοντας την συλλογική μας τιμωρία: 24 ώρες χωρίς νερό, 6 ώρες δεμένοι πισθάγκωνα με tire-up και το κεφάλι κάτω. Αν σηκώναμε το κεφάλι, οι αστυνομικοί μας κλωτσούσαν και μας ανάγκαζαν να κοιτάμε την άσφαλτο. Αν μιλούσαμε με τον διπλανό μας, το ίδιο. Μετά μας έδεσαν και τα μάτια και μας μετέφεραν σε κλούβες. Εκεί περάσαμε άλλες 5 ώρες με δεμένα μάτια και χέρια σε κάτι κελιά 50x50 εκατοστά διάσταση. Πριν μας φορτώσουν στις κλούβες, μας έβγαλαν τα ρούχα και έβαλαν τον κλιματισμό στο φουλ για να παγώσουμε από το κρύο.

Ο τρόμος δεν πέρασε ούτε στην φυλακή. Δεν σταματήσαμε ούτε λεπτό να φωνάζουμε και να τραγουδάμε. Το κλίμα είχε κάτι το πανηγυρικό. Άκουγες το BellaCiao και τη “Διεθνή” σε 3-4 διαφορετικές γλώσσες. Αντηχούσαν συνθήματα σε όλη την φυλακή και το ένα κελί απαντούσε στο άλλο. Αυτό εξόργισε ακόμα περισσότερο τους ισραηλινούς που μας απαγόρευσαν τα πάντα. Δεν είχαμε τίποτα από αυτά που δικαιούνται οι κρατούμενοι. Πλήρη απαγόρευση προαυλισμού, πλήρη απαγόρευση επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, ακόμα και ντους. Πλήρη απαγόρευση πρόσβασης σε γιατρό και φάρμακα. Είχαμε διαβητικούς που φώναζαν για ινσουλίνη και δεν τους την έδιναν για 3 μέρες. Δύο βράδια δεν κοιμηθήκαμε, χτυπούσαμε τις πόρτες και τους τοίχους των κελιών φωνάζοντας “Insulinfor 16, ινσουλίνη για το κελί 16”! Η απάντηση της φυλακής ήταν: Δεν έχουμε γιατρούς για ζώα, είστε ζώα.

Στην πτέρυγα των γυναικών, μια κρατούμενη λιποθύμησε εξαιτίας έλλειψης φαρμάκου για την πίεση. Παρόλο που οι κρατούμενες δεν έπαψαν να φωνάζουν “emergency!”, οι δεσμοφύλακες τις αγνόησαν παντελώς.

Τέλος, μας έβαλαν μπροστά σε μεγάλες οθόνες όπου προβαλλόντουσαν προπαγανδιστικά βίντεο από την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου.

Κι όμως, όλα αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που περνάνε οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι στην ίδια φυλακή».

Ποια άραγε σκέψη δίνει δύναμη σε τέτοιες στιγμές;

«Ότι ένας από τους ισχυρότερους στρατούς στον κόσμο δεν μπορεί να καταλάβει μια λωρίδα γης με λιμοκτονούντες ανθρώπους και ελάχιστο οπλισμό.

Ότι συμμετέχουμε σε ένα παγκόσμιο ιστορικό γεγονός, τη μεγαλύτερη κίνηση που έχει γίνει ποτέ ενάντια στην πολιορκία.

Ότι οι Παλαιστίνιοι υπομένουν 100 φορές χειρότερες συνθήκες από εμάς κι όμως δεν υποτάσσονται».

Συζητάμε για το πώς λειτούργησε το γεγονός ότι ήταν όλες κι όλοι μαζί.

«Οι Ισραηλινοί είχαν το θράσος να μας ζητήσουν να υπογράψουμε ένα χαρτί με το οποίο θα παραδεχόμασταν ότι “μπήκαμε παράνομα στη χώρα”. Μια κλασική τακτική του Ισραήλ: να παριστάνει το θύμα την ώρα που διαπράττει το έγκλημα. Προβαίνει σε μία εγκληματική πράξη και μετά λέει ότι φταίει ο άλλος. Κάνει γενοκτονία και μιλάει για αντισημιτισμό. Συλλαμβάνει ανθρώπους στα διεθνή ύδατα και λέει ότι εκείνοι μπήκαν παράνομα στη χώρα. Βομβαρδίζει νοσοκομεία και λέει ότι οι γιατροί είναι μέλη της Χαμάς. Μόνιμη αντιστροφή της πραγματικότητας.

Φυσικά, δεν το υπέγραψε κανείς μας».

Ένα ερώτημα που διατυπώθηκε ξανά και ξανά ήταν το γιατί ξεκίνησε ο στόλος έχοντας στο μυαλό τους οι άνθρωποι ότι θα συλληφθούν.

«Πήγαμε για να αμφισβητήσουμε τον παράνομο ναυτικό αποκλεισμό που έχει επιβάλλει το Ισραήλ από το 2007. Η γενοκτονία του 2025 είναι το αποκορύφωμα αυτού του αποκλεισμού.

Πήγαμε γιατί αρνούμαστε να υπακούσουμε σε παράνομες εντολές μιας οντότητας που διαπράττει τρομοκρατικές επιθέσεις και πράξεις πειρατείας σε διεθνή ύδατα.

Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να σταματάει πλοία με ανθρωπιστική βοήθεια σε διεθνή ύδατα.

Αν δεν υπερασπίσουμε εμείς το δικαίωμα να πλέεις ελεύθερα στα διεθνή ύδατα και να μεταφέρεις φαγητό σε κάποιον που πεθαίνει από την πείνα, ποιος θα το υπερασπίσει; Αυτοί που δίνουν όπλα στο Ισραήλ ή αυτοί που το στηρίζουν;».

Επιστρέφουμε στις στιγμές που ελληνική και όχι μόνο αποστολή προσγειώθηκε στην Αθήνα.

«Σε μία μόνο εβδομάδα, είδαμε την πραγματικότητα να αλλάζει μπροστά στα μάτια μας. Το ψηφιακό πεδίο έγινε κι αυτό τόπος αντίστασης — όχι απλώς διάδοσης, αλλά δράσης. Από τα διαδικτυακά καλέσματα ως τις πραγματικές πλατείες, οι λέξεις μετατράπηκαν σε πράξεις. Οι εικόνες έγιναν εργαλεία αλήθειας απέναντι στην παραπληροφόρηση.

Ήμασταν μέρος μιας συγκλονιστικής κινηματικής εβδομάδας σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Τώρα, το στοίχημα είναι αν θα μπορέσουμε να τη μετατρέψουμε σε συγκλονιστικούς μήνες — σε μια νέα εποχή όπου ο κόσμος δεν θα ανήκει πια στους ίδιους.

Ήθελαν να εξαφανίσουν την Παλαιστίνη, αλλά το μόνο που κατάφεραν είναι να κάνουν όλο τον κόσμο Παλαιστίνη».

Τον ρωτάω για τον ακροδεξιό παροξυσμό περί επιστροφής με έξοδα του ελληνικού κράτους;

«Το μένος των ακροδεξιών τρολ είναι μεγαλύτερο και από αυτό των ισραηλινών. Λογικό. Οι δωσίλογοι ήταν πάντα πιο φανατικοί από τους αφέντες τους. Αυτό είναι ακόμα ένα μέτρο της επιτυχίας του GlobalSumudFlotilla. Αν ήταν ένας γεγονός χαμηλού βεληνεκούς, κανείς δεν θα ασχολούταν. Ένα κίνημα όμως που δημιουργεί γεγονότα και αλλάζει καταστάσεις, προκαλεί το μένος των αντιπάλων του. Η επιτυχία φέρνει αναπόφευκτα τη σύγκρουση.

Η ελληνική πρεσβεία, που χρηματοδοτείται με χιλιάδες ευρώ για να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών στο εξωτερικό, δεν τόλμησε καν να στείλει ένα γράμμα μου που περιέγραφα τις συνθήκες κράτησης στις ισραηλινές φυλακές. Δεν μας εκπλήσσει. Πώς αλλιώς θα έχτιζαν το αφήγημα ότι «κάνουμε κρουαζιέρα», ότι βγάζουμε selfies και ότι «περνάμε μια χαρά»; Όχι μόνο δεν είπαν κουβέντα για την απαγωγή σε διεθνή ύδατα, όχι μόνο δεν απολογήθηκαν που χρειάστηκαν τέσσερις μέρες για να στείλουν αεροπλάνο, αλλά καλούν τώρα να πληρώσουμε εμείς τα έξοδα του επαναπατρισμού μας.

Σε μια πλήρη αντιστροφή ρόλων, μεταθέτουν στα θύματα την ευθύνη για την επίθεση που υπέστησαν. Οι ακτιβιστές φταίνε που απήχθησαν — όπως οι γυναίκες φταίνε που βιάστηκαν, όπως οι πρόσφυγες φταίνε που πνίγηκαν.

Είναι μια εμφυλιοπολεμικού τύπου δεξιά που θεωρεί ότι η χώρα τους ανήκει και οι αντίπαλοι της δεν έχουν κανένα δικαίωμα αν στρέφονται ενάντια στην πολιτική της».

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει ματαίωση για το γεγονός ότι φτάσανε τόσο κοντά χωρίς όμως να αποβιβαστούν σε αυτήν μαζί με την ανθρωπιστική βοήθεια που μετέφεραν.

«Κάθε κρατικό έγκλημα από την Πύλο μέχρι την Γάζα, δεν προκύπτει μόνο από μια άψογα οργανωμένη τεχνικά διαδικασία εξόντωσης, με όπλα, τεχνολογία και συγκάλυψη. Προκύπτει, κυρίως, από τη συστηματική καλλιέργεια κοινωνικής αποδοχής αυτών των εγκλημάτων. Από την παθητικότητα, την κανονικοποίηση της φρίκης.

Σε αυτό το πλαίσιο, το GlobalSumudFlotilla προστίθεται σε μια αλυσίδα ανθρώπινων αντιστάσεων που δείχνουν ότι δεν είναι όλα αποδεκτά. Ότι κάποια στιγμή, οι κοινωνίες οριοθετούν το απαράδεκτο, χαράζουν μια κόκκινη γραμμή απέναντι στη βαρβαρότητα.

Συνεπώς, η επιτυχία της αποστολής δεν μετριέται σε μίλια — δεν έχει σημασία αν φτάσαμε στα 38, στα 25 ή στα 50. Η επιτυχία είναι και μόνο που συνέβη η αποστολή. Γιατί, πέρα από τις ισραηλινές βόμβες, την Παλαιστίνη την σκοτώνει η ανθρωπότητα που αποδέχεται αυτό που συμβαίνει. Και αυτό που κάναμε ήταν ένα ζωντανό παράδειγμα μη αποδοχής».

Γάζα θα επιστρέψουμε. Είναι κάτι που γράφτηκε ξανά και ξανά. Θα επιστρέψουμε;

«Θα επιστρέφουμε ξανά και ξανά μέχρι να λήξει η γενοκτονία και η κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών. Δεν ελευθερώνουμε εμείς στην Παλαιστίνη, αυτή μας απελευθερώνει βήμα-βήμα γιατί μας ξεσηκώνει να αγωνιστούμε ενάντια στην καταπίεση, μας βγάζει στο δρόμο ενάντια στην μεγαλύτερη αδικία και το μεγαλύτερο έγκλημα της εποχής μας.

Χιλιάδες άνθρωποι κινητοποιούνται για πρώτη φορά στη ζωή τους με αφορμή την γενοκτονία. Και όλος αυτός ο κόσμος που ξεσηκώνεται παγκοσμίως δύσκολα θα επιστρέψει σπίτι.

Γι’ αυτό μισούν την Παλαιστίνη.

Γιατί αποτελεί παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης. Γιατί μισούν ό,τι αντιστέκεται, ό,τι δεν υποτάσσεται και ό,τι εμπνέει τους λαούς του κόσμου».

Διαβάστε επίσης:

Μαρία Παπαγεωργίου: το γάβγισμα

Η σημασία της συλλογικότητας στην ψυχική υγεία

Ωραιόκαστρο: Ασυνόδευτοι ανήλικοι ξυλοκοπήθηκαν από φασίστες