Ο καθένας και η καθεμία από μας, είμαι σίγουρος πως έχει κουραστεί.

Άλλες ακούγοντας να περιγράφεται ως «βία» το αυτονόητο και φυσικό ξέσπασμα κοινωνικών ομάδων απέναντι στην εξαθλίωση και την καταπίεση τους. Δεν πάει καιρός από τότε που ο Μάκης Βορίδης, ο άνθρωπος με το τσεκούρι, χαρακτήρισε μερικά ιπτάμενα αυγά «ακροαριστερή βία». Και υπερθεμάτισε την ίδια δήλωση ο Αυγενάκης, που, όχι πολύ καιρό νωρίτερα, είχε χαστουκίσει υπάλληλο αεροδρομίου.

Άλλοι κουράζονται ακούγοντας κάθε μέρα για το θάνατο ενός συνανθρώπου μας, ενός ανθρώπου που μπορεί και να έχει υπάρξει δίπλα μας. Στο ίδιο γκισέ, ζητώντας διακανονισμό ενός χρέους που ισοδυναμεί με το μηνιάτικο ενός βουλευτή, και απειλεί το σπίτι και την οικογένειά του. Ένα χρέος που ισοδυναμεί με τα λεφτά που σε μια βδομάδα θα βάλει στην τσέπη του ένας ακόμα άχρηστος που «προσφέρει εργασία». Ένας καρχαρίας που θα χαλάσει όσο το δυνατόν λιγότερα σε εξοπλισμό, ασφάλεια και μισθούς, για να μπουν όλα στον τραπεζικό του λογαριασμό.

Εγώ, ως Αντώνης, είμαι κουρασμένος και από τα δύο.

Και επίσης ως Αντώνης, καταγγέλω ότι η πραγματική βία των φιλελεύθερων καιρών μας είναι οι εργατικές δολοφονίες. Γιατί δεν είναι ούτε ατυχήματα, ούτε δυστυχήματα. Είναι στυγνά εγκλήματα, εκ προμελέτης. Το οικονομικό μας μοντέλο υποτίθεται ότι θα προάσπιζε την καινοτομία και τη σκληρή δουλειά, και ομολογώ ότι κάποια στιγμή στη ζωή μου το είχα πιστέψει. Όμως το μόνο που κάνει είναι να ισχυροποίει και να προστατεύει τους λιγότερο ανθρώπους.

Ένας εργοδότης, δίνει δουλειά, όπως το λέει η λέξη. Ένα αφεντικό, σκοτώνει. Σκοτώνει τους ίδιους τους ανθρώπους στους οποίους χρωστάει τον πλούτο του.

Δε θα δεχτώ να ξανακούσω για βία, όταν η εξευγενισμένη βία των φουσκωμένων τραπεζικών λογαριασμών και της «οικονομικής ανάπτυξης» συνεχίζει να σπέρνει το θάνατο. Κι επειδή πάνε μέρες τώρα που το τρένο μου γεμίζει το κεφάλι, το ίδιο πράγμα που σκότωσε 57 άτομα στα Τέμπη, το ίδιο ακριβώς πράγμα σκότωσε άλλον έναν άνθρωπο της τάξης μας και σήμερα. Και αύριο και χθες. Το άρρωστο ισοζύγιο κέρδους και κόστους, αυτή η τραμπάλα που δε σταματά να γέρνει προς τη μία μεριά, λούζοντας με αίμα ό,τι και όποιον βρίσκεται στην άλλη πλευρά.

Οι νεκροί μας δεν είναι αριθμοί. Η αντίδραση δεν είναι βία. Το να βαφτίζεται βία είναι περισπασμός. Περισπασμός από την πραγματικότητα. Την πραγματικότητα ότι στο νεκροκρέβατο θα βρεθούμε όλοι πριν από την ώρα μας. Μέχρι να πάρουμε τη ζωή και τη δουλειά στα χέρια μας.

Ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο δουλεύουμε από ανάγκη κι όχι από ευχαρίστηση. Και δε μπορώ να φανταστώ κάτι πιο απάνθρωπο από το να πεθαίνεις παλεύοντας για τις ανάγκες σου.

Οργή. Δεν έχει άλλα αποθέματα από θλίψη πλέον. Πλέον έχει μόνο οργή, κρυστάλλινα καθαρή και ωμή.

Φωτογραφία: INTIME NEWS / ΛΙΑΚΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ

Διαβάστε επίσης:

Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών: Η βία που δεν υποχωρεί

Η εργασιακή ζούγκλα ή αλλιώς «Rihanna αγάπη μου, έλα πάρε με από δω»! 

Κρατικής δολοφονίας το ανάγνωσμα