H πίστη δεν είναι ντοκιμαντέρ, ούτε απαιτεί την ιστορική ακρίβεια
Πώς σε προσβάλλει η διαφορετική προσέγγιση; Θα σ’ ενοχλούσε το παιδάκι που στο σχολείο ζωγράφισε το δικό σου μπαμπά με τα ρούχα της δουλειά του δικού του;
Πώς σε προσβάλλει η διαφορετική προσέγγιση; Θα σ’ ενοχλούσε το παιδάκι που στο σχολείο ζωγράφισε το δικό σου μπαμπά με τα ρούχα της δουλειά του δικού του;
Η Ζιζέλ Πελικό δικαιώθηκε, κι η διάχυτη αισιοδοξία κατακλύζει τα Social Media συμπυκνωμένη στη φράση “η ντροπή άλλαξε πλευρά”. Άλλαξε;
Πολλοί προφήτες έκαναν τις λογοτεχνικές προβλέψεις τους για τον αυταρχισμό του μέλλοντος. Ο Όργουελ, με μπόλικη διορατικότητα θέλησε τον άνθρωπο να υποκύπτει στους χειρότερους φόβους του. Ο Χάξλεϊ, ίσως μ’ ακόμα περισσότερη, έκανε όπλο του δικτάτορα την ηδονή. Κι ο Ουμπέρτο Έκο (στον πιο διάσημο αφορισμό του) έβαλε στη θέση του άρματος μάχης την τηλεόραση. Ως συνήθως, η πραγματικότητα ξεπέρασε ξανά τη φαντασία των ιδιοφυών.
Κάποτε ήμασταν “γκαρσόνια της Ευρώπης” και μας χάλαγε. Ο Έλληνας ο σωστός, ο ακάλυπτος, ο μπον βιβέρ, ο γκρικ λόβερ κι ο ταρτούφος των κουτόφραγκων, πώς θα μπορούσε να ‘ναι το γκαρσόνι τους; Ο υπηρέτης; Ο νεαρός του πουρμπουάρ; Κι ενώ καθόλου ντροπή δεν είναι (ούτε κακή πολιτική) να ‘χεις για βασική βιομηχανία σου τον τουρισμό, η Ελλάδα σ’ ένα τέταρτο του αιώνα, αντί να γίνει από “γκαρσόνι” σερβιτόρος, και ξενοδόχος, και τουριστικός πράκτορας, διάλεξε να ποντάρει σ’ όσα ήξερε. Κι άρα ξανά δυο δρόμους έχεις: ή θα ‘σαι ο ακάλυπτος, ή θα ‘σαι ο υπηρέτης…
Την είδαμε στο CNBC. Το είδαμε στους New York Times. Το είδαμε στον Guardian και στο CBS. Το είδαμε πολλές φορές γραμμένο στ’ αγγλικά. Στα ελληνικά πάλι, ελάχιστες. Κι όμως, είναι μια πρωτιά ελληνική – τόσο ελληνική όσο κι η φέτα, η ρετσίνα και τα έπη του Ομήρου. Είμαστε η χώρα της εξαήμερης εργασίας. Κι ας μην το πολυλέμε…
Ναι, η Ελλάδα παραμένει συντηρητική και μ’ αθεράπευτη αρτηριοσκλήρωση. Όμως η Ελλάδα τα βήματά της θα τα κάνει.
Γι’ ακόμα μια φορά λοιπόν, εν έτει 2024, πρέπει να κάνουμε κέρματα την “αντρική” συμπεριφορά…
O πολίτης πήγε, περίμενε στην ουρά, μπήκε στο παραβάν, αντιμετώπισε την κατάσταση σοβαρά. Κι απλώς επέλεξε… κανέναν!
Δεν είναι καρπούζι. Δεν είναι φόρεμα. Δεν είναι μαντίλι. Είναι η Παλαιστίνη. Και ματώνει…