Η άρνηση της Ασφάλειας Θεσσαλονίκης στην αίτηση της Μαρίας Καρυστιανού έφερε το καταπληκτικό αποτέλεσμα: Ο Σύλλογος κάλεσε σε πανελλαδικές συγκεντρώσεις αύριο Σάββατο (6/9). Στην Αθήνα, συγκέντρωση θα πραγματοποιηθεί στις 19:00 στο Σύνταγμα ενώ στις 19:30 είναι προγραμματισμένο να ξεκινήσει η ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στην τελετή εγκαινίων της 89ης ΔΕΘ.
Ο ασθενής όχι απλά δε σώζεται. Ο ασθενής πρέπει να βγει από τη μηχανική υποστήριξη και να αποτεφρωθεί. Πρέπει να φύγει, να κάνει χώρο για το νέο κορμί της κοινωνικής δικαιοσύνης, την τίμια ύπαρξη της λαϊκής αλληλεγγύης.
Η υπόθεση του εγκλήματος των Τεμπών μπαίνει στη δεύτερη φάση της. Προχωράει για τη δίκη. Με τον τρόπο που ξεκίνησε. Με μπάζωμα στοιχείων και απόκρυψη της αλήθειας. Και τραγικά πρόσωπα γύρω της, εξουθενωμένα ψυχικά και σωματικά, τους ανθρώπους της, που αγωνίζονται για το αυτονόητο. Δικαιοσύνη.
Όποιος θέλει, συνεχίζει τη ζωή του. Ζωές σαν και τη δική μου, οι συνθήκες τη βάλανε σε παύση. Ας είναι. Τα λέμε στους δρόμους, εκεί που χτυπά η καρδιά της Παλαιστίνης κι όλων των αδικημένων αυτού του κόσμου.
Ο Κώστας Καραμανλής, εκείνος που διασφάλιζε την ασφάλεια των τρένων λίγες μέρες πριν από το έγκλημα των Τεμπών, έχοντας στο συρτάρι του τα εξώδικα των μηχανοδηγών έπεσε και με την απόφαση της συνεδρίασης της Βουλής στα μαλακά.
Έξι χρόνια επιτυχίες. Υπουργοί, υφυπουργοί, γραμματείς και βουλευτές που παραιτηθήκαν και επέστρεψαν πανηγυρικά, σκάνδαλα που μπαζώθηκαν, λεφτά που μοιράστηκαν. Τα μετρήσαμε και σας τα παρουσιάζουμε.
Δύο παντού. Όσες και οι ώρες του ντοκιμαντέρ, που την ώρα που έπαιζε στο θερινό ΒΟΞ κατέβηκα κάτω να δω που είναι το κορίτσι που χωρίς εκείνο, δεν θα είχα καταφέρει τίποτα.
Σταθείτε δίπλα μας, στον αγώνα που δίνουμε.
«Ας μετατρέψουμε τον πόνο και την οργή μας σε κινητήρια δύναμη για αλλαγή. Ας αγωνιστούμε για μια Ευρώπη δικαιότερη, πιο διάφανη, πιο αξιόπιστη».
Τα βράδια, λοιπόν, ποιητή μου και δεν συγχωρώ καθάρματα και δεν μπορώ να κοιμηθώ. Απόψε μάλιστα, ξαγρυπνώ κι αντί προσευχής σκέφτομαι τους ανθρώπους που ξεκινάν για να περπατήσουν ως τα σύνορα της Γάζας. Το μυαλό μου, η ψυχή μου κι όλο μου το είναι, βρίσκονται μαζί τους. Αγχώνομαι, αγωνιώ, φοβάμαι. Αλλά είμαι χαρούμενος και περήφανος για κάθε έναν από αυτούς.