Στη συζήτηση πριν από την προβολή, ήταν μαζί μου ο Πάνος Ρούτσι, ο ταξικός ήρωας και πατέρας του δολοφονημένου Ντένις. Το Untold εκπροσωπούσαν οι Σοφοκλής Αρχοντάκης και Μαρία Κεφαλά. Η δική μου μεριά, είναι η οπτική που προσπαθώ μήνες να πετάξω από πάνω μου, αλλά θα με κυνηγά τουλάχιστον μέχρι οι φωνές του εγκλήματος να σταματήσουν να στοιχειώνουν τόσο εμένα όσο και την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία. Επιζών, πολυτραυματίας, ζωντανός νεκρός για ένα σύστημα που μάλλον θα με προτιμούσε νεκρό.
Το βιβλίο του Ξενοφώντα Κοντιάδη είναι μια περιγραφή του χρονικού πριν και μετά το έγκλημα των Τεμπών. Είναι οι λόγοι που φτάσαμε στα Τέμπη, καθώς και οι λόγοι που οι άνθρωποι των Τεμπών είναι κοντά τρία χρόνια πλέον στο δρόμο, με την αλύγιστη υποστήριξη του κόσμου.
Το Σάββατο 29 Νοέμβρη τα Τέμπη στο κέντρο μας. Πάντα και ξανά.
Κάποια κείμενα περιμένουν υπομονετικά στη γωνία τους την κατάλληλη ώρα να γνωρίσουν τον κόσμο. Σήμερα, σε ένα σχολείο της Καλαμαριάς, οι τρεις αυτές λέξεις με κοίταξαν, όπως με κοιτάζουν τόσες και τόσες ομολογίες της συλλογικής μνήμης που γεμίζουν το τσιμέντο της Θεσσαλονίκης μου.
Τα μέλη του Ρουβίκωνα καταδικάστηκαν σε 9 μήνες με αναστολή για τη (δίκαιη) διαμαρτυρία τους μπροστά από το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.
Δυο τρένα δε τους φτάνανε ούτε για να βρεθούν οι ένοχοι, ούτε όλα όσα λέει ο λογικός νους από την πρώτη μέρα. Κι όμως, βρέθηκε μια σακούλα μέσα στα συντρίμμια. Είναι για να γελάω. Στην αρχή. Ύστερα θυμάμαι τα συντρίμμια που σκαρφάλωσα για να επιβιώσω και το γέλιο μου κόβεται.
Οι γενέθλιες τούρτες της ΝΔ αποκαλύπτουν κάτι βαθύτερο από την κακογουστιά. Τη λατρεία της εξουσίας για την ίδια της την εικόνα.
Στην προκειμένη περίπτωση (από αυτά που μαθαίνουμε), το σύστημα «επέτρεψε» ένα λάθος, με το οποίο δεν κινδύνευσε η ζωή κανενός ανθρώπου.
Δεν υπάρχουν νέα Τέμπη. Δεν θα υπάρξουν ποτέ. Τα Τέμπη θα επεκτείνουν τον κύκλο της ζωής τους κάθε πρωί που θα πέφτουμε στα ίδια λάθη.
