Κι έτσι σηκώθηκα. Σηκώθηκα από τη θέση μου. Σηκώθηκα από το «κι εδώ καλά είναι». Και μαζί σηκώθηκε και το ανάστημα μου. Εξακολουθώ να είμαι το ίδιο μικρός, αλλά καμιά φορά νιώθω μεγάλος. Κι αυτό, δε σου το προσφέρει καμιά βόλεψη.
Δυο τρένα δε τους φτάνανε ούτε για να βρεθούν οι ένοχοι, ούτε όλα όσα λέει ο λογικός νους από την πρώτη μέρα. Κι όμως, βρέθηκε μια σακούλα μέσα στα συντρίμμια. Είναι για να γελάω. Στην αρχή. Ύστερα θυμάμαι τα συντρίμμια που σκαρφάλωσα για να επιβιώσω και το γέλιο μου κόβεται.
Ακόμα μια περίπτωση αστυνομικής και δικαστικής πλάνης φτάνει στο ακροατήριο σε δεύτερο βαθμό, αυτή τη φορά του Κωνσταντίνου για την περιφορά της προσφυγοπούλας κούκλας Αμάλ στο Μεταξουργείο.
Αυτή η εικόνα που τόσο πολύ θέλουν να μας πείσουν ότι πρόκειται για «νόμιμη επιβολή της τάξης», είναι καθαρός εξευτελισμός.
Αυτή η εικόνα δεν είναι μια «μεμονωμένη υπέρβαση». Είναι η αποτύπωση ενός συστήματος που έχει χάσει κάθε μέτρο και κάθε αίσθημα ευθύνης.
Η οικογένεια Μάγγου επανέρχεται στο αίτημα για παράσταση πολιτικής αγωγής στη δίκη για τον βασανισμό του Βασίλειου Μάγγου. Την απάντηση θα δώσει το ΜΟΔ Καρδίτσας.
Η εικόνα του παιδιού τους στο νοσοκομείο ήταν σοκαριστική. Όπως περιγράφει ο πατέρας του, «δεν τον αναγνώρισα από το πρόσωπο.