Η υπόθεση των Τεμπών βρίσκεται για ξανά στην επικαιρότητα. Αφορμή αυτή τη φορά η απεργία πείνας που κάνει εδώ και μέρες ο Πάνος Ρούτσι, πατέρας ενός από τα θύματα του δυστυχήματος. Ένας ακόμη χαροκαμένος γονιός, ένας γενναίος και συνάμα απελπισμένος άνθρωπος, βρίσκεται αντιμέτωπος με μια πρωτοφανή αναλγησία της κυβέρνησης και της Δικαιοσύνης στην προσπάθειά του να μάθει τους πραγματικούς λόγους του θανάτου του γιου του, όπως άλλωστε έχει δικαίωμα.

Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Η περίπτωση του κ. Ρούτσι επανέφερε στο προσκήνιο τις συζητήσεις για την πιθανή δημιουργία νέου κόμματος από την κ. Καρυστιανού και άλλους συγγενείς των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στα Τέμπη. Τα ερωτήματα και οι προβληματισμοί είναι πολλοί. Έχει, άραγε, η ελληνική κοινωνία ανάγκη από την προσθήκη ενός ακόμη κόμματος; Μπορεί να στηριχθεί ένα νέο κόμμα στις αντιδράσεις των πολιτών για την επιχειρούμενη συγκάλυψη στο ζήτημα των Τεμπών; Υπάρχουν οι άνθρωποι, οι οποίοι θα ηγηθούν μιας τέτοιας προσπάθειας;

Είναι γεγονός ότι η υπόθεση των Τεμπών έχει συγκλονίσει την ελληνική κοινωνία και άνθρωποι από όλο το πολιτικό φάσμα (και όχι μόνο από την αντιπολίτευση) βγήκαν στους δρόμους και απαίτησαν να ριχτεί άπλετο φως. Γι’ αυτόν τον λόγο γέμισαν οι πλατείες της χώρας, όταν ο σύλλογος θυμάτων των Τεμπών κάλεσε δύο φορές σε διαμαρτυρία το τελευταίο διάστημα. Γι’ αυτό χιλιάδες πολίτες συμπαραστέκονται στον απεργό πείνας Πάνο Ρούτσι. Γι’ αυτό σύσσωμη η αντιπολίτευση και εσχάτως στελέχη της Ν.Δ. ζητούν να ικανοποιηθεί το αίτημα του κ. Ρούτσι για την εκταφή του γιού του, για να γίνουν η ταυτοποίηση και οι τοξικολογικές εξετάσεις, από τις οποίες θα φανούν οι αιτίες από τις οποίες πέθανε. Από όλες αυτές τις αντιδράσεις, ωστόσο, μέχρι τη δημιουργία κόμματος, που θα γεννηθεί από τα σπλάχνα της υπόθεσης «Τέμπη», η απόσταση είναι χιλιάδες χιλιόμετρα.

Η ελληνική κοινωνία έχει πράγματι στον χώρο της κεντροαριστεράς ανάγκη από τη δημιουργία κάτι νέου, το οποίο θα νικήσει τη Ν.Δ. Αυτό το καινούριο, ωστόσο, δεν μπορεί να στηριχτεί μόνο στα συνθήματα «Οξυγόνο» και Δικαιοσύνη», τα οποία κυριάρχησαν στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για τα Τέμπη. Χρειάζεται πολιτική πρόταση, πολιτικά αιτήματα, ολοκληρωμένο, ρεαλιστικό και πειστικό πρόγραμμα διακυβέρνησης. Απαιτείται ηγέτης, ο οποίος δεν υπάρχει, έμπειρα στελέχη και οργανώσεις, οι οποίες θα κινητοποιηθούν για να αποκτήσει ρίζες το νέο κόμμα στην ελληνική κοινωνία. Όλες αυτές οι προϋποθέσεις δεν υπάρχουν και δεν μπορούν να γεννηθούν από ετερόκλητους ανθρώπους, οι οποίοι διαμαρτύρονται δικαιολογημένα, γιατί η κυβέρνηση πάει να κλείσει την υπόθεση, για να μη μάθουμε την αλήθεια και για να μη βγουν στην επιφάνεια οι ευθύνες της.

Το θέμα των Τεμπών αποτελεί και θα συνεχίσει να είναι μια βαθιά πληγή στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας, υπάρξει-δεν υπάρξει κάθαρση. Οι διαμαρτυρίες που αυτό γέννησε κινδυνεύουν να εκφυλιστούν, όσο υπάρχουν «αντισυστημικά» κόμματα (κάποια κινούνται ακόμη και στον χώρο δεξιότερα της Ν.Δ.), τα οποία προσπαθούν να «ψαρέψουν» ψήφους με οδηγό τον λαϊκισμό και τη δημαγωγία. Όσο κάποιοι σπρώχνουν τους γονείς των θυμάτων στη δημιουργία ενός απολιτίκ κόμματος, με θολούς στόχους και προοπτικές. Τέλος, όσο η κεντροαριστερά και η αριστερά παραμένουν καχεκτικές, μοιραίες και άβουλες.

Είναι, αλήθεια, πρωτοφανές αυτό που συμβαίνει στη χώρα. Οι πολίτες και η κοινωνική αντιπολίτευση να βρίσκονται πιο μπροστά από την κομματική αντιπολίτευση, η οποία δεν μπορεί να ακολουθήσει. Γιατί, αν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν απέρριπτε τις προτάσεις για συνεργασία και αν δεν επέμενε στον εγωιστικό και αδιέξοδο μονόδρομο του, αν ο ΣΥΡΙΖ.Α. και η Νέα Αριστερά άφηναν τους μικρομεγαλισμούς, τα «συντροφικά μαχαιρώματα» και τα μικροσυμφέροντα και αφουγκράζονταν την ελληνική κοινωνία, αν ο κ. Τσίπρας δε χαρακτηριζόταν από αναβλητικότητα και αναποφασιστικότητα, τότε θα γεννιόταν μια ελπίδα διεξόδου στην ελληνική κοινωνία. Μια συνεργασία της κεντροαριστεράς ή ακόμη και της Αριστεράς, με αιχμή του δόρατος την υπόθεση των Τεμπών, τα σκάνδαλα, την ακρίβεια, την απουσία σθεναρής πολιτικής απέναντι στις προκλήσεις της Τουρκίας κ.α. θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για την πολιτική αλλαγή και το τέλος της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη. Φαίνεται, όμως, ότι θέλει «ακόμη πολύ φως να ξημερώσει», για να θυμηθούμε τον Μανόλη Αναγνωστάκη. Αν άλλη μια ήττα είναι κοντά και αν την παραδεχτούν οι υπεύθυνοι ή όχι, θα φανεί.
*εκπαιδευτικός στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας

Φωτογραφία: SOOC Nick Paleologos

Διαβάστε επίσης:

Στήλη Άλατος: Η αλεπού και τα κρεμαστάρια

Ένα κορίτσι που το λένε Νίκη

Μια τελευταία ευκαιρία