Αν ζούσε ο Σαραμάγκου κι είχανε τρόπο να φτάσουν ως τα μάτια του αυτές εδώ οι αράδες, θα ‘θελε (και θα του χρώσταγα, είν’ αλήθεια) μια συγγνώμη. Όχι επειδή δανείστηκα το ποίημά του κι άλλαξα την ιδιωτικοποίηση με τη φωτιά που καίει μέρες τώρα την Ελλάδα, αλλά γιατί αφαίρεσα μ’ απαράδεκτη αυθαιρεσία εκείνο το “πουτάνα” πίσω απ’ τη μάνα που τους γέννησε. Κομ ιλ φο; Απλή δικαιοσύνη. Τι μου ‘φταιξαν, Ζοζέ, οι πουτάνες;

Όχι, εγώ σε κείνους απευθύνομαι. Μονάχα αυτοί μου φταίνε. Σ’ αυτούς θα γράψω την επιστολή της διαμαρτυρίας μου. Επιστολή απ’ αυτές που δεν θα φτάνανε ποτέ στα μάτια (και σίγουρα όχι σ’ ό,τι απέμεινε για να θυμίζει κάπως την παλιά ψυχούλα) του υπουργού. Κύριοι, καλημέρα. Κάψτε, κύριοι. Φωτιά!

Κάψτε λοιπόν. Μαρτύριο το λίγο-λίγο, μαρτύριο το «κάθε χρόνο», κάψτε τα όλα να τελειώνουμε. Κάψτε βουνά, κάψτε νησιά, κάψτε τη θάλασσα και τον αέρα. Κάψτε τα ζώα, τ’ άλογα, τα σκυλιά και τους γάτους. Κάψτε τα δέντρα, τα λουλούδια, τα φυτά, κι ύστερα πείτε ότι τουλάχιστον δεν πέθανε κανείς.

Κάψτε τα σπίτια κι όση νοσταλγία κουβαλάνε στα ντουβάρια τους, κάψτε τις αναμνήσεις μιας ζωής, τόσων ανθρώπων τόση μνήμη, κι ύστερα πείτε τους αποζημίωση (και περιμένετε να δείτε αν θα το χάψουνε). Κάψτε ο,τι καίγεται: και τα βραχονησίδες, και τα χωριά, τα δάση και τα μονοπάτια. Κι όσο το καλοσκέφτομαι, γιατί να σταματήσετε μονάχα εκεί;

Κάψτε το Φοινικόδασος και την Κοιλάδα με τις Πεταλούδες. Κάψτε το Βίκο και το Απολιθωμένο Δάσος. Κάψτε τη Δαδιά, τη Βάλια Κάλντα και τη Σαμαριά. Κάψτε τον Παρθενώνα, το Ερέχθειο και το ναό στο Σούνιο. Κάψτε την Κνωσό και τους Δελφούς, κάψτε το Μιστρά και τη Μονεμβασιά, κάψτε την Πύλη των Λεόντων και τους Τάφους του Ατρέα. Κι ύστερα μπείτε στην Αθήνα, μπείτε στα σπίτια και στα μαγαζιά, φουντώστε τα με φλόγες που θα ζήλευαν οι Πέρσες, κι οι Αχαιοί, κι ο Νέρωνας.

Κάψτε τη Λεωφόρο, το Καραϊσκάκης, την Αγιά Σοφιά της ΑΕΚ. Κάψτε το ΣΕΦ, και το ΟΑΚΑ, και τα θέατρα της πόλης. Κάψτε το Μέγαρο και την Πινακοθήκη, κάψτε την Αλεξάνδρας και την Κατεχάκη, κάψτε την Καλλιθέα και τα Πετράλωνα, την Πλάκα, το Μοναστηράκι και το Σύνταγμα. Κάψτε ό,τι καίγεται, κάψτε ό,τι γίνεται κι ό,τι δεν γίνεται, κι ύστερα διώξτε.

Διώξτε τους πυροσβέστες, τους διασώστες, τους εθελοντές και τους πιλότους. Διώξτε τους, κι όσο χρήμα βρείτε δώστε το για εμπρηστές, δώστε το γι’ άχρηστους καρεκλοκένταυρους και θλιβερές δικαιολογίες. Δικαιολογίες…

Ό,τι πιστεύει ο κόσμος δεν μπορεί να ‘ναι δικαιολογία, μπορεί; Ό,τι πιστεύει ο κόσμος ο πολύς γίνεται αλήθεια. Κι αλήθεια, θα το πιστέψουνε κι αυτό το παραμύθι. Και τούτη την αλήθεια θα πιστέψουνε, ότι κι αυτό τυχαίο ήταν, ότι κι αυτό η φύση το ‘στειλε, πως δεν υπήρχε τρόπος να γλυτώσει από τις φλόγες μια χώρα ολόκληρη.

Γι’ αυτό σας λέω, κάψτε τα! Κάψτε να πάει στο διάολο, μια και καλή, τα πάντα, να ξεμπερδεύουμε. Και μόνο μην ξεχάσετε την τελευταία χάρη. Τη χάρη στο Σαραμάγκου.

Κάψτε μαζί τη μάνα που σας γέννησε…

Φωτογραφία: Eurokinissi

Διαβάστε επίσης:

Η αλήθεια πονάει

Στήλη άλατος: Ε-πιστολική ψήφος

Ασφάλεια και σταθερότητα: Το αφήγημα που γίνεται -κάθε χρόνο- στάχτη