10 Νοεμβρίου, 2025
Όταν ένα δημοτικό σχολείο χρειάζεται εβδομάδες, δεκάδες επιστολές και καταγγελίες και αστυνομική παρέμβαση για να απομακρυνθούν δύο πεσμένες μπασκέτες, το πρόβλημα ξεπερνά τα στενά όρια μιας σχολικής αυλής.
Η ψευδαίσθηση της επιλογής και της αντίθεσης
Λέξεις κλειδιά: δημοκρατία / ΗΠΑ
«Η ομορφιά του πολιτεύματος μας είναι πως είμαστε ελεύθεροι να εκφράζουμε και υποχρεωμένοι να σεβόμαστε την αντίθετη άποψη».
Δεν είναι μια φράση που την έχει εκφράσει μόνο το εθνικό τηλεσκουπίδι, Παύλος Μαρινάκης, ούτε ο εθνικός φωνακλάς, Σπύρος Γεωργιάδης, ούτε ο εθνικός ανήξερος, Κούλης Μητσοτάκης. Ένα τέτοιο παπατζιλίκι είχε εκφράσει κι ο εξευγενισμένος αρχιτρομοκράτης George W. Bush. Το είχε εκφράσει όταν ο αμερικανικός λαός έβγαινε στο δρόμο κατά εκατομμύρια, ως αντίδραση στον πόλεμο που κήρυξαν οι ΗΠΑ (και) εναντίον του Ιράκ.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι, για να μην σπαταλήσει κανείς άσκοπα το χρόνο του με ένα κείμενο που δε θέλει να διαβάσει. Η τελευταία ειρηνευτική προσπάθεια που έκαναν οι ΗΠΑ πάνω στον πλανήτη, ήταν στο Β’ Παγκόσμιο. Ακόμα και τότε, κατάφεραν να δείξουν πόσο αηδιαστικά αιμοδιψείς εξουσιαστές είναι με τα ατομικά εγκλήματα σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι. Άλλη μια δημοκρατία που βρωμάει θάνατο και πλουτοκρατία.
Η «ομορφιά του πολιτεύματος» δεν έβγαλε πουθενά. Ούτε στον πόλεμο του Ιράκ, ούτε στα δικά μας. Και αυτό αποκαλύπτει πόσο σατανικά έξυπνο είναι το πολίτευμα και πώς αυτορρυθμίζεται. Τα συμβατικά ολοκληρωτικά καθεστώτα απαγορεύουν την ελευθερία της έκφρασης, μέχρι που ο κόσμος σκάει και οι εξεγέρσεις είναι οι μοναδικές βαλβίδες αποσυμπίεσης.
Σε κοινωνίες σαν τη δική μας, ο κόσμος έχει «το δικαίωμα να εκφραστεί», το οποίο πλέον είναι πιο πολύ ένα προνόμιο του συστήματος να φανεί ευαίσθητο και να πάρει παράταση ζωής.
Θεωρώ τον εαυτό μου πολιτικά ανώριμο για να αντιπροτείνω ως θεραπεία τους τρόπους που χρησιμοποιώ εγώ για να «τη μπω» στο σύστημα αυτό. Η συμβολή μου για τώρα ας είναι να πάρουμε χαμπάρι, όσο και όσοι γίνεται, το εξής: οι τρόποι με τους οποίους η εξουσία ανέχεται να εκφράσουμε τη δυσαρέσκεια μας, είναι τρόποι που δεν την πονάνε καθαυτοί. Θα είμαι στο δρόμο σε κάθε πορεία και διαμαρτυρία, αλλά πάντα θα σκέφτομαι τι πρέπει να γίνει με τη συλλογική δύναμη που κρατάμε στα χέρια μας.
Όσο πιο πονηρά προσπαθούν να με χτυπήσουν, τόσο περισσότερο περιμένω να τους πονέσω.
Φωτογραφία: ΑΠΕ-ΜΠΕ / Ορέστης Παναγιώτου
Διαβάστε επίσης:
Στο Μνημείο που ο μηχανισμός έχασε τη μάχη (Φωτορεπορτάζ – 26/10/25)
