Το ψέμα του Έλληνα που ενώνεται για κάτι μεγάλο κρύβει, άθελα του, μέσα του μια αλήθεια. Έχουμε ξεκάθαρη ιδέα του «κάτι μεγαλύτερου». Και θα ήταν άδικο να πούμε ότι δεν ενωνόμαστε. Δε θα ανταποκρινόταν, όμως, στην ιστορική αλήθεια να σταματήσουμε εκεί. Γιατί ο Έλληνας ενώνεται κι απέναντί του βρίσκει και το ραγιά.
Οι γιορτές της 28ης και της 17ης είναι αρκετά κοντά χρονικά, ώστε να μη μπορώ στο τέλος να συγκρατήσω τα νεύρα μου. Δεν έχω νεύρα που τις γιορτάζουμε, αυτό νομίζω το έχω κάνει αρκετά εμφανές με τον καιρό. Νεύρα έχω για δυο βασικούς λόγους.
Ας ξεκινήσω από τα εύκολα. Οι «προοδευτικές δυνάμεις» κάθε νίκη των τότε προοδευτικών δυνάμεων τη χρησιμοποιούν για να καλύψουν όχι μόνο τη σημερινή τους απραξία και ανυπαρξία, αλλά και το πόσο νερόβραστες έχουν γίνει. Έχουμε περάσει από αγωνιστές, φυλακισθέντες, βασανισμένους, σε «ανακοινώσεις καταδίκης». Σύσσωμο το ελληνικό προοδευτικό τόξο καταδικάζει το νομοσχέδιο του Άγνωστου Στρατιώτη και το φίδι το βγάζει ο Ρουβίκωνας από την τρύπα. Δυνάμεις που θέλουν να τα βάλουν με το υπάρχον σύστημα και δεν έχουν τα άντερα να βγάλουν ένα βράδυ κρατητήριο. Γιατί οι ανήθικοι νόμοι πέφτουν με ανυπακοή, ούτε με like, ούτε με share.
Πάμε στον επόμενο και αγαπημένο μου λόγο. Δεν αντέχω να ακούω χουντολάγνους, απολογητές του φασισμού και τα παιδιά τους να μιλάνε για αφηρημένες ή και λανθασμένες έννοιες. «Οι Έλληνες πολέμησαν το φασισμό». Ποιοι Έλληνες; Ποιον φασισμό; Οι αντιστασιακοί πολέμησαν Γερμανούς, Ιταλούς, και ένα μάτσο τυχοδιώκτες λιγόψυχους που μύρισαν αίμα και κατουρημένες ποδιές και έτρεξαν να τα γλείψουν αμφότερα. Αντίστοιχα «η εξέγερση του Πολυτεχνείου». Πείτε το ρε. Η εξέγερση κατά των παππούδων σας, βιολογικών ή ιδεολογικών. Η εξέγερση κατά του ίδιου στρατού που θέλει να επανέλθει στην Ευρώπη ένα «πνεύμα αυτοθυσίας». Υπάρχει ήδη αυτό το πνεύμα, αυτό να το ξέρετε. Αλλά θα θυσιαστούμε για τα ιδανικά μας. Όχι για τις νοητές γραμμές σας, όχι για τα λεφτά σας, όχι για τα κέρδη σας, όχι για τα αφεντικά σας.
Δεν τα γράφω σαν κατηγορώ προς αυτούς που ευθύνονται για τα νεύρα μου. Μ’ έκαναν έτσι τα γονίδιά μου, που θα βρίσκω κάθε μέρα κι από έναν λόγο να έχω νεύρα. Αυτούς, λοιπόν, τους έχω γραμμένους εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Αν το διαβάζεις, το γράφω για σένα. Εσύ είσαι ο στόχος. Ο στόχος είναι το «εμείς». Και κυριότερα, είναι να πάρουμε χαμπάρι και απόφαση ποιο είναι το «εμείς», και ποιοι είναι «αυτοί», που είναι απέναντί μας και είμαστε απέναντί τους.
Το ψέμα του Έλληνα που ενώνεται για κάτι μεγάλο κρύβει, άθελα του, μέσα του μια αλήθεια. Έχουμε ξεκάθαρη ιδέα του «κάτι μεγαλύτερου». Και θα ήταν άδικο να πούμε ότι δεν ενωνόμαστε. Δε θα ανταποκρινόταν, όμως, στην ιστορική αλήθεια να σταματήσουμε εκεί. Γιατί ο Έλληνας ενώνεται κι απέναντί του βρίσκει και το ραγιά.
Κι επειδή ο ραγιάς βολεύει το δυνάστη, τον μασκαρεύει. Τον κάνει «ενωμένο Έλληνα» και του δίνει την ισχύ που χρειάζεται. Ισχύ που εκμεταλλεύεται για να ξαναγράψει την Ιστορία από την αρχή, να πετάξει σα τρίχα στο ζυμάρι τις παραφωνίες.
Ποιες είναι οι παραφωνίες; Οι ταγματασφαλίτες, δωσίλογοι και μαυραγορίτες. Οι αρχιβασανιστές, οι θάνατοι, οι φιλοβασιλικοί, οι επιχειρηματίες που, για άλλη μια φορά, βρήκαν φίλους στην εξουσία. Τα Δεκεμβριανά, λόγου χάρη, ούτε που μπορώ να θυμηθώ αν τα διδάχθηκα. Μα κατάλαβα ότι, ακόμα κι αν τα διδάχθηκα, δεν τα έμαθα.
Γιατί την πρώτη φορά που διάβασα για Βρετανούς που σκότωναν Έλληνες στο κέντρο της Αθήνας, έμεινα μαλάκας. Γιατί όταν έμαθα ότι ο Ιωαννίδης άφησε την Κύπρο να αιματοκυλήσει και δε σήκωνε τα τηλέφωνα, έμεινα μαλάκας. Γιατί, κουβαλώντας το τραύμα των Τεμπών, όταν έμαθα πως μπάζωσαν ένα αεροπλάνο στη Λευκωσία, έμεινα μαλάκας.
Μιλάω για το ΝΙΚΗ 4, Μιλάω για μια ιστορία που δεν είχα μάθει ποτέ, μέχρι και χθες.
“Ρε σεις, τι κάνατε, χτυπήσατε δικό μας αεροπλάνο;” Η κατάρριψη ελληνικού Νοράτλας με 27 καταδρομείς από φίλια πυρά κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο
Το ψέμα του «ενωμένου Έλληνα» είναι παγίδα, γιατί είναι η καλύτερη εγγύηση για να σκεφτούμε αυτόματα ότι, γενικά, «ο Έλληνας έχει το διχασμό στο DNA του». Ο Έλληνας είναι γνωστό ότι γουστάρει πολλές φορές πιο πολύ τις αλυσίδες, παρά την ελευθερία του και τις συνέπειες της. Όμως αρνούμαι να δεχτώ ότι το ποσοστό αυτών των ανθρώπων είναι τόσο μεγάλο, ώστε να αποθαρρυνθώ. Αυτή η μερίδα των αλυσοδεμένων, είναι απλά δεμένη σε ένα οικοδόμημα με πολιτική δύναμη, κι έτσι αποκτά φωνή.
Ξέρεις τι άλλο αποκτά φωνή; Ο όχλος. Γιατί δεν είναι όλοι οι όχλοι κακοί. Και γιατί οι καρεκλωμένοι αλαζόνες και τα σκυλιά τους δεν αντέχουν τις ειλικρινείς φωνές. Εκείνες που θυμούνται τους ειλικρινείς Έλληνες ενωμένους, απέναντι στους δούλους και στους δειλούς. Αυτούς που πουλούσαν και πουλάνε δύναμη κάτω από μια μάσκα, πίσω από μια εξουσία, δίπλα από έναν τίτλο, πάνω σε μια καρέκλα.
Οι ενωμένοι Έλληνες είχαν διαλέξει πλευρά. Κι εγώ, έχω διαλέξει τη δικιά μου.
Διαβάστε επίσης:
Όχι, κύριε Δένδια, όχι. Δεν θα εθιστούμε στο φέρετρο!
H Αγγελική Κουτσουμπού θυμάται ακόμη τα ουρλιαχτά της απ’ τη φάλαγγα
Τι είναι και τι θα έπρεπε να είναι μια εθνική επέτειος
