Στα όπλα, αλλά για ποιον;
Ο πραγματικός πλούτος είναι κρυμμένος μέσα σε επενδύσεις δισεκατομμυρίων σε σκοτώστρες, φονικά όπλα που θα σφυρίζουν όσο οι ηγέτες και τα πραγματικά ισχυρά αφεντικά θα αράζουν σε πυρηνικά καταφύγια. Κι όταν ο σκοτωμός καταλαγιάσει, θα βγουν από τα λαγούμια τους, θα μοιράσουν τα κέρδη, θα χαράξουν καινούριες νοητές γραμμές πάνω στο κουρασμένο σώμα του πλανήτη μας και θα αλληλοχαϊδεψουν τα αυτιά τους με διθυραμβικούς λόγους περί ηρωικών ειρηνευτικών προσπαθειών και συμφωνιών
Το φιλοπόλεμο χαρακτήρα του Γερμανικού κράτους τον έχουμε πάρει χαμπάρι εδώ και έναν αιώνα. Φαίνεται σε όλα τα σύμφωνα που υπογράφει μετά από κάθε γενικευμένη σύρραξη, και φαίνεται στο πόσο γρήγορα αποφασίζει να τα βάλει στον πάτο του, επικαλούμενο δικαιολογίες της κακιάς ώρας.
Το φιλοπόλεμο χαρακτήρα του Γαλλικού κράτους, τον είχα αφήσει στα ‘60s, όταν, μέσω των Βέλγων, δολοφόνησε τον Patrice Lumumba, σοσιαλιστή πρωθυπουργό του Κονγκό, υπέρμαχο του παν-αφρικανικού κινήματος. Γιατί ο αφρικανικός σοσιαλισμός ήταν ένα κίνημα τόσο σατανικό, που χρειάστηκε ο Ντε Γκολ να σκοτώσει τους πρεσβευτές τους, σωστά; Κι αν δεν είναι αρκετά ξεκάθαρη η ιστορία του Lumumba, και κάποιος θελήσει να μου χρεώσει ότι υπερβάλλω, μπορούμε να μιλήσουμε για το Καμερούν, και τις Γαλλικές Μυστικές Υπηρεσίες που δηλητηρίασαν τον Καμερουνέζο αντι-ιμπεριαλιστή ηγέτη Félix-Roland Moumié, με θάλλιο στη Γενεύη. Καλύτερα τώρα;
Μια υποσημείωση: δεν είναι τυχαίος ο χαρακτηρισμός Γερμανικό-Γαλλικό κράτος, αντί Γερμανών-Γάλλων. Αν συνέπιπταν οι κυβερνήσεις με τους πολίτες, ο μέσος Έλληνας θα έπρεπε να ντρέπεται εδώ και χρόνια να βγει από το σπίτι του. Κούλη, πως πάνε τα κέφια αυτές τις μέρες; Μου φαίνεσαι λίγο σφιγμένος. Να κεράσω φραπεδάκι;
Και τώρα μπορούμε να συνεχίσουμε. Αμφότεροι Γάλλοι και Γερμανοί, πολιτικοί και στρατιωτικοί αρχηγοί, υποστηρίζουν ότι αυτό θα είναι το τελευταίο μας καλοκαίρι με ειρήνη, ότι πρέπει να είμαστε έτοιμοι να «χάσουμε δικούς μας», ότι η Ευρώπη ετοιμάζεται για πόλεμο, πρέπει να ενισχύσει την άμυνα της, η λίστα με στρατόκαυλες ατάκες δε τελειώνει. Αναγνωρίζω ότι σήμερα δεν εκφράζομαι πολύ όμορφα, όμως όποιος και όποια δεν εξοργίζεται με αυτά που γίνονται μπροστά στα μάτια μας, πλέον πρέπει να δει γιατρό.
Άθελα τους, φέρνουν όλη την Ευρώπη, όλους τους κοινούς θνητούς που ζουν και εργάζονται κάτω από το σκουριασμένο θόλο της Γηραιάς Ηπείρου, μπροστά σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι. Άθελα τους, άνθρωποι διαφορετικής φτιαξιάς, πρότερου βίου και οικονομικής επιφάνειας, αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι τα λιγότερα ή περισσότερα ψωροχιλιάρικα που έχει ο καθείς στο λογαριασμό του, δεν είναι ο πραγματικός πλούτος.
Ο πραγματικός πλούτος είναι κρυμμένος μέσα σε επενδύσεις δισεκατομμυρίων σε σκοτώστρες, φονικά όπλα που θα σφυρίζουν όσο οι ηγέτες και τα πραγματικά ισχυρά αφεντικά θα αράζουν σε πυρηνικά καταφύγια. Κι όταν ο σκοτωμός καταλαγιάσει, θα βγουν από τα λαγούμια τους, θα μοιράσουν τα κέρδη, θα χαράξουν καινούριες νοητές γραμμές πάνω στο κουρασμένο σώμα του πλανήτη μας και θα αλληλοχαϊδεψουν τα αυτιά τους με διθυραμβικούς λόγους περί ηρωικών ειρηνευτικών προσπαθειών και συμφωνιών.
Δεν έχει υπάρξει, στη ζωή μου τουλάχιστον, πιο εξόφθαλμη ομολογία της ύπαρξης των δύο τάξεων. Της παρασιτικής άρχουσας, των συνεδρίων και των κλειστών θυρών, και της δικής μας. Είναι πραγματικά άξιο απορίας το θράσος με το οποίο προσπαθούν έτσι απλά να πείσουν τον κόσμο του μόχθου να μπει σε έναν πόλεμο από τον οποίο δε θα κερδίσει τίποτα. Δεν έχει υπάρξει καλύτερη ευκαιρία, και για τον τελευταίο καχύποπτο, να κατάλαβει πόσο αλαζονικά παραδέχονται οι κωλογραβάτες πόσο έχουμε γίνει πιόνια σε ένα παγκόσμιο σκάκι, στο οποίο όλοι οι παίκτες κερδίζουν, και όλα τα πιόνια πετιούνται στις εκατόμβες.
Ξέρω ‘γω, ίσως τελικά βγούμε στα όπλα. Αλλά όταν βγούμε, ο αντίπαλος θα είναι αυτός που νομίζουν οι κωλογραβάτες; Ανατρέπονται κι αλλιώς τα καθεστώτα, δε θα κάνω πως έχω τα άντερα. Το βήμα που μας λείπει είναι η συνειδητοποίηση, ποιος κλέβει από ποιον τελικά; Ποιος παρασιτεί; Κι αφού το πάρουμε χαμπάρι, όχι ένας και δυο αλλά όλοι, ίσως καταλάβουμε όπως λέει κι ο Ετιέν ντε Λα Μποεσί ότι «οι μεγάλοι είναι μεγάλοι μόνο επειδή εμείς είμαστε γονατιστοί».
Δε χρειάζεται να βγούμε στα όπλα. Χρειάζεται να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας. Γιατί τόσο καιρό εθελοτυφλούμε, και πάνω στα αδιάφορα σφυρίγματα μας η βιομηχανία του πολέμου γιγαντώνεται.
«Αυτό πάει για τους καραβανάδες και τις διαταγές τους,
Δε ξαναφοράω τις παραλλαγές τους»
Διαβάστε επίσης:
Όχι, κύριε Δένδια, όχι. Δεν θα εθιστούμε στο φέρετρο!







