Ο θύτης παραμόνευε. Την πλησίασε έξω απ’ το τμήμα. Τη μαχαίρωσε πέντε φορές. Κατόπιν αυτοτραυματίστηκε. Σήμερα ωστόσο, προέκυψε μια πρόταση ακόμα: Ζήτησε αμέσως τη μεταφορά του στο ψυχιατρείο. Γιατί;
Καταθέσεις όπως του Μίχου ανοίγουν την πόρτα στην κανονικοποίηση της παιδικής κακοποίησης, και μαζί της ανοίγουν τα στόματα της ακροδεξιάς.
Ο Ηλίας Λογοθέτης έφυγε, κι είναι σαν να τον βλέπεις. Με τα στρόγγυλα γυαλάκια του και τη μεγάλη καμπαρντίνα, ν’ ανοίγει την πόρτα ήσυχα και να σπάει τον τέταρτο τοίχο με χαιρετούρα. Βγάζοντας το καπέλο προς το μέρος του κοινού. Πονηρό χαμόγελο. “Χαίρετε, κι αντίο σας…” Πουφ!
Aπ’ όσους λογοτέχνες γράψαν αυτό που λέμε σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία, ο πιο του γούστου μου σήμερα μας άφησε. Κι η μνήμη του αιώνια, όπως συμβαίνει μ’ όλους τους σπουδαίους.